Σχετικά με εκείνο το πείραμα που προορίζεται να γίνει παγκόσμιο…

Τους τελευταίους μήνες η ελληνική πραγματικότητα φαίνεται να βρίσκεται παντού: στην τηλεόραση, στις ιστοσελίδες και τα blog, στις πολιτικές και οικονομικές ειδήσεις των εφημερίδων σε όλο τον κόσμο. Αναφορές σε μια επικείμενη καταστροφή που ξεπερνάει τα εθνικά σύνορα για να διεμβολίσει έναν ανήσυχο ύπνο, όλη εκείνη τη νάρκωση που επιβλήθηκε κοινωνικά επί δεκαετίες –και που αυτή τη στιγμή με έναν οδυνηρό τρόπο λαμβάνει τέλος.

Στο επίκεντρο δεν είναι η πιθανή ή επικείμενη χρεοκοπία μιας χώρας. Ό,τι καταρρέει είναι ένα ολόκληρο στάδιο του μεταβιομηχανικού καπιταλισμού, μια ιστορία που ξεκίνησε εδώ και πάνω από τρεις δεκαετίες με την ανάδυση του νεοφιλελευθερισμού ως οικονομικού μοντέλου από τη Σχολή του Σικάγου για να κατισχύσει πολιτικά με τη Θάτσερ και τον Ρέιγκαν. Δεκαετίες παγκοσμιοποίησης και ανελέητης επέκτασης της χρηματοπιστωτικής μηχανής και του πολυεθνικού κεφαλαίου σε βάρος της κοινωνικής πραγματικότητας. Στον πυρήνα της, ένας εντατικός κοινωνικός και ταξικός πόλεμος που συγκέντρωσε τον παγκόσμιο πλούτο στα χέρια μιας κεφαλαιοκρατικής ολιγαρχίας.

Καθώς ο νεοφιλελευθερισμός επεκτεινόταν, όφειλε να επιβάλλει την κοινωνική και ταξική ειρήνη για να διασφαλίσει την ηγεμονία του. Με οικονομικούς όρους, η αύξηση τόσο της παραγωγικότητας όσο και της παραγωγής συνοδεύτηκαν από καθήλωση των εισοδημάτων και την κατασκευή χρέους. Στον καινούριο θαυμαστό κόσμο υπήρχε καθήλωση της αμοιβής της εργασίας, επισφάλεια και ανεργία, όμως η υπόσχεση της κατανάλωσης παρέμενε ανέπαφη χάρη στις τραπεζικές πιστώσεις. Τα ποσά αμύθητα… Τόσο, που η φούσκα του συστήματος βρίσκεται πλέον αντιμέτωπη με τα ιστορικά της όρια.

Είναι βέβαια ειρωνικό το γεγονός ότι συγκριτικά –και με μακροοικονομικούς όρους– η ελληνική οικονομία δεν φαίνεται να έχει τόσο σημαντικό πρόβλημα σχετικά με άλλες του “ανεπτυγμένου” κόσμου (δοκιμάστε να βρείτε στο internet –καθώς δεν θα τα δείτε εύκολα στις εφημερίδες– τα στοιχεία για το συνολικό, δημόσιο και ιδιωτικό, χρέος των βιομηχανικών οικονομιών). Δεν υπάρχει βέβαια καμία έκπληξη, ο καπιταλισμός ήταν πάντα ένα ανορθολογικό οικονομικό σύστημα [και ταυτόχρονα μια μηχανή παραγωγής καταστροφής].

Έτσι, αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα είναι ένα πείραμα παγκόσμιας κλίμακας: η κυριαρχία επιχειρεί την επιβολή μιας συγκεκριμένης κοινωνικής μηχανικής προτάσσοντας ένα γιγαντιαίο σχέδιο λιτότητας και λεηλασίας του κοινωνικού πλούτου. Οι αντοχές της κοινωνίας δοκιμάζονται, και αν το πείραμα κριθεί επιτυχημένο, η εξαγωγή του σε όλο τον πλανήτη θα είναι άμεση.

Όμως αυτό δεν είναι ένα κείμενο για την οικονομία (είναι όμως ένα κείμενο για την Ελλάδα -και όχι μόνο…).

Για την παραγωγή του εσωτερικού εχθρού: από την κοινωνική λεηλασία στην καταστολή

Οι νεοφιλελεύθερες οικονομικές θεωρίες του Μίλτος Φρίντμαν και της Σχολής του Σικάγου χρειάζονταν αντιστάθμιση στο κοινωνικό πεδίο. Έτσι, προς τα τέλη της δεκαετίας του ’80 τα αμερικάνικα (και όχι μόνο) πανεπιστήμια έγιναν ακόμη μια φορά οι στρατηγικές δεξαμενές σκέψης του κράτους και του κεφαλαίου. Αντικείμενό τους, η παραγωγή κοινωνικής συναίνεσης και επιβολής μιας εκτατικής κατασταλτικής πολιτικής. Το προϊόν τους το γνωρίζουμε όλοι σήμερα ως πολιτική μηδενικής ανοχής και το πρώτο πεδίο εφαρμογής της ήταν στις αρχές της δεκαετίας του ’90 η πόλη της Νέας Υόρκης –για να εξαχθεί αργότερα σε όλο τον πλανήτη. Ουσιαστικά ο σύγχρονος καπιταλισμός έχει επιβάλλει παράλληλα ένα παγκόσμιο αστυνομικό κράτος.

Σε αυτή τη διαδικασία πολιτικού και κοινωνικού μετασχηματισμού ήταν αναγκαία η κατασκευή ενός εσωτερικού εχθρού. Καταρχήν οι φτωχοί, οι άστεγοι και οι μετανάστες (ακριβώς δηλαδή τα στρώματα εκείνα με τόση επιτυχία παράγει σε μαζική κλίμακα ο παγκόσμιος νεοφιλελευθερισμός) ήταν οι πρώτοι που βρέθηκαν στο στόχαστρο του αναδυόμενου αστυνομικού κράτους. Στο αμέσως επόμενο στάδιο θα ακολουθούσε η εγκληματοποίηση κάθε φωνής και κάθε πράξης πολιτικής αντίστασης.

Στις αρχές αυτής της δεκαετίας, δύο γεγονότα επιτάχυναν δραματικά τις εξελίξεις. Αρχικά ήταν η εξέγερση της Αργεντινής, η αδιαμεσολάβητη και οργισμένη σύγκρουση εκατομμυρίων ανθρώπων που είδαν το νεοφιλελευθερισμό να συντρίβει τις ζωές τους. Και ελάχιστα αργότερα, το πλήγμα στους Δίδυμους Πύργους θα έκανε ορατή την ποσότητα της βίας που έχει επιβάλλει η Δύση στον υπόλοιπο κόσμο και που ένα μέρος της επέστρεφε πίσω με το σχήμα ενός θεοκρατικού φονταμενταλισμού. Ήταν βέβαια η Ιστορία που επέστρεφε θριαμβευτικά στην πραγματική ζωή, παρόλες τις διακηρύξεις για το οριστικό τέλος της.

Η αντίδραση της εξουσίας ήταν σχεδόν άμεση. Έτσι, στη διάσκεψη του ΟΗΕ στο Παλέρμο της Ιταλίας το 2003, μια παγκόσμια αντιτρομοκρατική νομοθεσία παίρνει τον χαρακτήρα διεθνούς συμφωνίας και εισάγεται στο ποινικό δίκαιο εκατοντάδων χωρών. Πρόσχημά της η καταπολέμηση των διεθνών εκληματικών δικτύων εμπορίας όπλων, ναρκωτικών και ανθρώπων. Φυσικά στα χρόνια που ακολούθησαν, η παγκόσμια μαφία συνέχισε ανενόχλητη το έργο της, έχοντας -όπως πάντα- εκτεταμένη διασύνδεση, διαπλοκή και κάλυψη με τις κρατικές δομές. Όμως –τί έκπληξη!– η αντιτρομοκρατική νομοθεσία ενεργοποιήθηκε αρκετές φορές ενάντια σε πολιτικά και κοινωνικά υποκείμενα, με ιδιαίτερη έμφαση στο αναρχικό-αντιεξουσιαστικό κίνημα. Και σε χώρες καθόλου εξωτικές –ΗΠΑ, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Αγγλία, Ελλάδα– η πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα επιχειρήθηκε να περιγραφεί με όρους ποινικού δικαίου και εγκληματοτοποίησης.

Στην αφήγηση της εξουσίας, οι πολιτικοί και κοινωνικοί αγώνες μετατρέπονται σε ακατανόητες καρικατούρες -όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι τελικά μια επιλογή που αποδείχτηκε πολλές φορές επικίνδυνη για την ίδια την εξουσία…

Από την εξέγερση του Δεκέμβρη στη στρατιωτική κατοχή της πόλης

Τον Δεκέμβρη του 2008, στις φλόγες της ελληνικής εξέγερσης έγινε ορατή μια διαφορετική εκδοχή του μέλλοντος. Με αφορμή τη δολοφονία από μπάτσους του 15χρονου Αλέξη, οι συγκρούσεις δεκάδων –ή εκατοντάδων– χιλιάδων ανθρώπων από τον Βορρά ως τον Νότο της χώρας κατέδειξαν μια κρίση βαθιά συστημική, τις βεβαιότητες μιας κοινωνικής κατασκευής που αποδείχτηκαν πήλινες και εύθραστες. Ήταν μια εξέγερση της οργής, μαζί όμως και μια εξέγερση της επιθυμίας και της δημιουργικότητας, ένας κόσμος που φλέγεται αλλά και ένα πρόταγμα που πυρπολεί.

Στην περίοδο που ακολουθεί μετά την εξέγερση, τα πάντα είναι διαφορετικά. Αν από την μία το κίνημα –και ειδικά ο αναρχικός-αντιεξουσιαστικός χώρος– μετράει τα κέρδη του, από την άλλη η δημοκρατία παρατάσσει τον στρατό της. Απέναντι σε ένα κύμα ελευθερίας, λόγου, δράσης και σημαντικών κοινωνικών και ταξικών αγώνων, η εξουσία οργανώνει καινούριες αστυνομικές δυνάμεις, διευρύνει το ποινικό της οπλοστάσιο και επιχειρεί την εκτεταμένη διασπορά κοινωνικού φόβου με την χρήση των ΜΜΕ. Οικοδομείται συστηματικά η εικόνα ενός δισυπόστατου εσωτερικού εχθρού, που περιλαμβάνει από τη μία τους μετανάστες και από την άλλη τον αντιεξουσιαστικό-αναρχικό χώρο. Ο συνδυασμός τους είναι κάθε άλλο παρά άκυρος: είναι οι αναρχικοί που εντατικά με λόγο και πράξη θέτουν στο επίκεντρο της δράσης τους το ζήτημα των μεταναστών και επιχειρούν έμπρακτα να δημιουργήσουν αναχώματα στις επιθέσεις των κρατικών μηχανισμών και των φασιστών. Μια μάχη που ακόμη και σήμερα συνεχίζεται με οξύτητα στις γειτονιές της πόλης…

Ουσιαστικά, η εξουσία επιχειρεί να εγγράψει στην κοινωνική συνείδηση τη εικόνα μιας έμπρακτης απειλής όχι μόνο για την τάξη και την ασφάλεια, αλλά ιδιαίτερα για την κοινωνική συνοχή. Οι πόλεις γίνονται τόπος μιας αφήγησης για τη βία και το έγκλημα, εικονικές κατασκευές μιας καθημερινότητας που λεηλατείται από κάποιες χιλιάδες επικίνδυνους αναρχικούς και κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες. Στην Ελλάδα, η ονομασία που δόθηκε στην κίνηση του κράτους είναι αντιεξέγερση. Στο επίκεντρο της ανάλυσής της βρίσκεται η απόπειρα του κράτους να ανακαταλάβει τον δημόσιο χώρο, να ελέγξει τις κοινωνικές ροές και τις ρηγματώσεις που προκαλεί η αντισυστημική δράση και να αποικίσει την πραγματικότητα με τα δικά του νοήματα μετά την εξέγερση.

Φυσικά στο επίκεντρο της αντιεξεγερτικής πολιτικής βρίσκεται η στρατιωτική κατοχή της πόλης. Καθώς στη συστημική κρίση που προκάλεσε η εξέγερση του 08 ήρθε να προστεθεί η οικονομική κρίση του 09, η εξουσία γέμισε τις πόλεις (ιδιαίτερα την Αθήνα, αλλά όχι μόνο) με στολές: χιλιάδες –μα χιλιάδες– μπάτσοι παντού, στο γκρίζο της πόλης ήρθε να εγκατασταθεί μόνιμα το μαύρο, μπλε και φαιό των ειδικών σωμάτων αστυνομικής βίας. Όχι μόνο μια εικόνα απειλητική, αλλά και μια απειλή ιδιαίτερα πραγματική για χιλιάδες μετανάστες που κυνηγιούνται, συλλαμβάνονται, βασανίζονται και στοιβάζονται επί μήνες στα κελλιά των αστυνομικών τμημάτων. Και η επικέντρωση στους μετανάστες είναι γιατί συνιστούν το πιο αδύναμο (και πιο κυνηγημένο και συκοφαντημένο) κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας –και έτσι αυτό στο οποίο οργανώνεται κυρίαρχα η παραγωγή της κρατικής βίας.

Για το επαναστατικό κίνημα, τα προβλήματα –σε σύγκριση με τους μετανάστες– είναι πολύ μικρότερης τάξης μεγέθους, υπάρχουν όχι μόνο οι εγγραφές στην κοινωνική ιστορία, οι δομές, η πολυπλοκότητα, το βάθος και το μέγεθος που απαιτούνται, αλλά και μια τεράστια εμπειρία και κληροδοτημένη μνήμη πάνω στην καταστολή. Όμως είναι ακριβώς η ανάκληση της μνήμης που επισημαίνει ότι η επιθετικότητα της εξουσίας δεν έχει ιστορικό προηγούμενο: από την εισβολή της αντιτρομοκρατικής σε ανοιχτούς κοινωνικούς χώρους μέχρι την κατασκευή κακουργηματικών κατηγοριών και τις προφυλακίσεις συντρόφων χωρίς κανένα απολύτως αποδεικτικό στοιχείο, όλα καταδεικνύουν τον πόλεμο που βρίσκεται σε εξέλιξη. Με κορυφαία του στιγμή την πρόσφατη δολοφονία εν ψυχρώ του αναρχικού Λάμπρου Φούντα.

Τόση δημοκρατία, ούτε στη χούντα (σύνθημα στους τοίχους της Αθήνας).

Βρισκόμαστε στο έδαφος ενός πεδίου μάχης. Όμως η αντιπαράθεση δεν είναι προφανώς ανάμεσα στην εξουσία και την επανάσταση, η σύγκρουση αφορά το πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο του μέλλοντος. Η κρίση –βαθειά συστημική και όχι μόνο οικονομική– θέτει κάθε κίνηση μέσα στο πλαίσιο της Ιστορίας και στους δρόμους των ελληνικών πόλεων αυτή τη στιγμή συμβαίνουν πάρα πολλά από πάρα πολλούς. Και είναι αλήθεια ότι οι σιδερόφρακτες στρατιές της δημοκρατίας είναι πολύ μικρές απέναντι στο κύμα της πραγματικότητας που σαρώνει τον παλιό κόσμο.

Συμπυκνώσεις μιας αφήγησης στα συμβολικά και υλικά πεδία του πολέμου

Στις προηγούμενες ενότητες του κειμένου επιχειρήθηκε μια συμπυκνωμένη παρουσίαση της ιστορικής πραγματικότητας που αυτή τη στιγμή εκβάλλει στην ελληνική κοινωνία: η άνοδος του νεοφιλελευθερισμού, η οικονομική –και συνακόλουθα συστημική– κρίση του καπιταλισμού, οι ριζικοί πολιτικοί και κοινωνικοί μετασχηματισμοί που βρίσκονται σε εξέλιξη, η ανάδυση ενός σκληρού κράτους ασφάλειας, η εγκληματοποίηση κοινωνικών –όπως οι μετανάστες και τα πιο φτωχά στρώματα της κοινωνίας– και πολιτικών –όπως ο αντιεξουσιαστικός/αναρχικός χώρος– υποκειμένων. Αναμφίβολα λείπουν πολλά για να συμπληρώσουν την εικόνα αυτού του ιστορικού πειράματος που πραγματοποιείται στον ελλαδικό χώρο –και που η έκβασή του θα καθορίσει πολύ περισσότερα σε όλο τον πλανήτη.

Όμως στο σημείο αυτό θα θέλαμε να επικεντρώσουμε σε μια ιδιαίτερη στιγμή του αγώνα, ενδεικτική της απόπειρας της εξουσίας να εγγράψει τη δικιά της αφήγηση πάνω στο σώμα της ιστορίας. Είναι η περίπτωση του αναρχικού Γιάννη Δημητράκη και θυμίζει έντονα τις νομικές και πραγματικές κατασκευές της καταστολής που επιχειρήθηκαν συνολικά στο επαναστατικό κίνημα της Ιταλίας και της Γερμανίας στις δεκαετίες του ’70 και του ’80. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, αν και κάποιες φορές γίνεται δύσκολο να διακρίνεις τη φάρσα…

Έχουν περάσει πάνω από 4 χρόνια από το πρωινό της 16ης γενάρη του 2006, όταν ο αναρχικός Γιάννης Δημητράκης συνελήφθη βαριά τραυματισμένος από τις σφαίρες των μπάτσων στο οδόστρωμα της Πανεπιστημίου, μετά από μια ληστεία στην Εθνική Τράπεζα της οδού Σόλωνος. Από την πρώτη στιγμή ξέσπασε μια καταιγίδα διασποράς κατασκευασμένων πληροφοριών, που τροφοδοτήθηκε συστηματικά από τα γραφεία της Ασφάλειας και διεκπεραιώθηκε πρόθυμα από τους παπαγάλους των ΜΜΕ.

από την μπροσούρα Για την υπόθεση του Γιάννη Δημητράκη

Ο Γιάννης μεταφέρθηκε αμέσως σε μονάδα εντατικής θεραπείας νοσοκομείου, όμως αυτό δεν τον προστάτεψε σε τίποτα από βασανιστήρια: αντιγράφοντας τις τακτικές της CIA, οι ανακριτές του τον υποβάλλουν σε ειδική χημική-φαρμακευτική αγωγή μέσα στο νοσοκομείο προκειμένου να τον οδηγήσουν σε έναν παραισθητικό κόσμο από τον οποίο θα επιχειρούσαν να αποσπάσουν πληροφορίες (μικρή σημείωση: δεν ήταν η πρώτη φορά, το ίδιο συνέβη και το καλοκαίρι του 2002, μετά τη σύλληψη του βαριά τραυματισμένου Σάββα Ξηρού ως μέλους της ΕΟ 17Ν).

Όμως ο Γιάννης αντέχει, δεν ενδίδει και από κει και πέρα η Ασφάλεια ξεδιπλώνει τα δικά της παραισθητικά σενάρια: κατασκευάζεται η συμμορία των ληστών με τα μαύρα, στην οποία αποδίδεται σωρεία ληστειών αλλά και στενή διασύνδεση με ένοπλες επαναστατικές ομάδες. Τρεις ακόμη σύντροφοι κατονομάζονται ως μέλη της και επικηρύσσονται με 600.000 ευρώ. Σταδιακά η αφήγηση της εξουσίας θα επεκταθεί, διακηρύσσοντας τη στενή διασύνδεση του συνόλου του αντιεξουσιαστικού-αναρχικού χώρου με το οργανωμένο έγκλημα (!) σε μια κατασκευή τρόμου που θυμίζει έντονα ανάλογες κατασκευασμένες υποθέσεις στο παρελθόν στην κεντρική και νότια Ευρώπη, στις ΗΠΑ και στη Λατινική Αμερική. Ποιος υποστήριξε ποτέ ότι η εξουσία δεν έχει φαντασία;

Η αλήθεια είναι ότι η βλακεία της εξουσίας ενισχύει εκθετικά την ανυποληψία της: στο κοινωνικό πεδίο οι αφηγήσεις του τρόμου δεν βρίσκουν έρεισμα και δεν γίνονται πιστευτές -τίποτα δεν μπορεί να αναιρέσει τη διαφάνεια του λόγου, της στάσης και της πράξης εκείνου του ονείρου που αντιπαρατάσσεται στον εφιάλτη. Έτσι κι αλλιώς αυτού του είδους οι αφηγήσεις δεν είναι πρόσφατες, ιστορίες τόσο παλιές που μετράνε ήδη 1,5 αιώνα, τότε που όλα τα βασίλεια και οι αυτοκρατορίες της Ευρώπης κυνηγούσαν με φανατισμό φανταστικά τρομοκρατικά δίκτυα που απειλούσαν την ηγεμονία του παλιού κόσμου. Οι κατασκευές του εσωτερικού εχθρού προβάλλονται με οξύτητα κάθε φορά που η ιστορική κίνηση μένει μετέωρη ανάμεσα σε αυτό που ψυχορραγεί και σε αυτό που παράγει την ελπίδα.

Όμως… Στη δίκη που γίνεται, όλα τα σενάρια καταρρέουν, οι φανταστικές συμμορίες, οι σωρείες ληστειών, η διασύνδεση με ένοπλες οργανώσεις δεν μπορούν να σταθούν με κανένα τρόπο στο δικαστήριο. Ο Γιάννης καταδικάζεται για τη ληστεία στην Εθνική Τράπεζα (την οποία υποστηρίζει, ως πράξη ενάντια στο σύστημα της μισθωτής σκλαβιάς και της εκμετάλλευσης και τμήμα του κοινωνικού και ταξικού πολέμου) στην εξοντωτική ποινή των 35 χρόνων και 6 μηνών. Ποινή που απλά δεν έχει προηγούμενο (ας σημειωθεί ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πραξικοπηματιών που καταδικάστηκαν για την επιβολή χούντας στην Ελλάδα την περίοδο ’67-74 εισέπραξαν πολύ μικρότερες καταδίκες).

Τελικά, στο πρόσωπο του Γιάννη, η εξουσία κατασκευάζει ένα σύμβολο εγκλήματος επιχειρώντας εντατικά να το καταστήσει καθολικό για ολόκληρο το κίνημα και να απονοηματοδοτήσει τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Και αυτή της η κίνηση οφείλει να γίνει κατανοητή στο συνολικό πλαίσιο όχι μόνο της καταστολής, αλλά ολόκληρης της ιστορικής στιγμής που διανύουμε.

Αντί επιλόγου

Καθώς η δίκη σε δεύτερο –και τελευταίο βαθμό– του Γιάννη θα ξεκινήσει στις 28 Απρίλη, οι κινήσεις αλληλεγγύης στον Γιάννη θα είναι αναπόσπαστο κομμάτι των αγώνων της περιόδου, τμήμα μιας συνολικότερης αντίστασης που εκδηλώνεται απέναντι σε ολόκληρο το πεδίο της κρατικής καταστολής ενάντια στην κοινωνία. Ο σύντροφος θα δικαστεί ακόμη μια φορά συνολικά γι’ αυτό που είναι –ένας αναρχικός– και σ’ αυτό το πλαίσιο κινδυνεύει σοβαρά με μια επιβεβαίωση της αρχικής βαρειάς καταδίκης του.

Κλείνοντας αυτό το κείμενο, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι υπάρχουν πολλά που λείπουν, τόσο από τη συνολικότερη ανάλυση, όσο και από τις επιμέρους παραμέτρους. Ένα από τα πιο σημαντικά, η στάση του Γιάννη μέσα στις φυλακές, η ενεργός συμμετοχή του στην γενικευμένη εξέγερση των φυλακισμένων σε όλη τη χώρα τον Απρίλη του 07, όπως και στη μαζική απεργία πείνας χιλιάδων κρατούμενων τον Νοέμβρη του 08. Όμως αυτό είναι ένα κομμάτι του πρόσφατου παρελθόντος που μάλλον θα γίνει επιτακτικό στο άμεσο μέλλον. Γιατί οι αγώνες ήταν και είναι συνολικοί. Γιατί συνεχίζονται…

Περί Σπισισμού

Περί Σπισισμού

Ο αντισπισισμός ως έννοια

Ο όρος σπισισμός (speciesism στα αγγλικά, species=είδος) αναφέρεται στον διαχωρισμό όπου το ανθρώπινο είδος θεωρείται ανώτερο σε μία ιεραρχική κλίμακα από τα άλλα είδη. Ο σπισισμός ως διάκριση σε επίπεδο ειδών, δίνει περισσότερη ηθική σημαντικότητα στον άνθρωπο σε σχέση με τα μη-ανθρώπιναζώα, και ουσιαστικά επιτρέπει την επιβολή των ιεραρχικά ανώτερων στους κατώτερους, εμπνέοντας την ελεύθερη άσκηση εξουσίας.

Στην πράξη ο σπισισμός εκφράζεται με πολλαπλές μορφές εκμετάλλευσης των ζώων με τη θεώρησή τους ως ανθρώπινη ιδιοκτησία η οποία μπορεί να διατεθεί, να απορριφθεί και γενικότερα να χειραγωγηθεί κατά βούληση. Στην ανθρώπινη σπισιστική κοινωνία τα ζώα χρησιμοποιούνται με ποικίλους τρόπους ανάλογα με τα κατά περίπτωση συμφέροντα των εξουσιαστών ανθρώπων. Η χρησιμοποίηση αυτή μπορεί να αφορά στα ζώα τα ίδια – ζωντανά ή σκοτωμένα, ολόκληρα, ή μέρη του σώματός τους, παράγωγα οργάνων τους, εκκρίσεις τους, υπηρεσίες που αυτά παρέχουν ως αχθοφόροι, μέσα μεταφοράς, διασκεδαστές, πειραματόζωα, συντροφιά κλπ.

Βάσει των παραπάνω, ο αντισπισισμός είναι το ιδεολογικό ρεύμα που αντιτίθεται σε αυτό τον αυθαίρετο διαχωρισμό βάσει του είδους και κατ’ επέκταση απορρίπτει κάθε άποψη που θέτει τους ανθρώπους σε κυριαρχική θέση απέναντι στα άλλα ζώα. Αφετηρία του αντισπισισμού αποτελεί η εναντίωση στην εκμετάλλευση, τη χειραγώγηση και τη στέρηση ελευθερίας. Υπό αυτή την έννοια το αντισπισιστικό κίνημα είναι βαθιά ανατρεπτικό και επαναστατικό απέναντι σε ένα σύστημα που είναι δομημένο σε κυριαρχικές αλλά και ανθρωποκεντρικές αντιλήψεις, επηρεασμένες από Ιουδαίο-Χριστιανικού τύπου δόγματα όπως «ο άνθρωπος έχει ψυχή ενώ τα ζώα όχι», «τα ζώα είναι πλασμένα για να υπηρετούν τον άνθρωπο» κλπ.

Το αντισπισιστικό κίνημα απευθύνεται τόσο σε ζητήματα σχετικά με την καταπίεση των ζώων, όσο και σε κάθε ζήτημα κοινωνικής ανισότητας κι εκμετάλλευσης. Όμοια με τα άλλα κινήματα κοινωνικής απελευθέρωσης, όπως αυτά των μαύρων, των γυναικών, των γκέι και των λεσβιών, απορρίπτει εξίσου κάθε διάκριση βασισμένη στο χρώμα του δέρματος, το φύλο ή την σεξουαλική ταυτότητα και αγωνίζεται ενάντια σε όλες τις μορφές καταπίεσης. Ο σπισισμός όμως, αν και συνδέεται ως γνήσια εξουσιαστική συλλογιστική με το ρατσισμό, το σεξισμό και την ομοφοβία, στην ουσία αποτελεί το πιο βαθιά ριζωμένο σύστημα διάκρισης και η πρακτική του την πιο εντατική και θεμελιωμένη μορφή καταπίεσης.

Σύγχρονες σπισιστικές πρακτικές

Τα σύγχρονα βιομηχανικά εκτροφεία μπορούν να παρομοιαστούν περισσότερο με στρατόπεδα συγκέντρωσης, παρά με εργοστάσια. Το βιομηχανικό σύστημα εκτροφής μεταχειρίζεται τα ζώα σαν μηχανές παραγωγής κρέατος, γάλακτος, αυγών, γούνας κλπ εξοντώνοντας οτιδήποτε μη-παραγωγικό που δεν συνεισφέρει στο τελικό προϊόν (π.χ. μέγιστος περιορισμός κινήσεων ή εγκατάλειψη άρρωστων ζώων). Τα ζώα αρπάζονται νεογέννητα από τις μητέρες τους, καθηλώνονται σε ατομικά κελιά, υποβάλλονται συστηματικά σε ακρωτηριασμούς όπως το κόψιμο αυτιών ή όρχεων, γονιμοποιούνται δια της βίας, ταΐζονται δια της βίας, δολοφονούνται σε προεφηβική ηλικία. Ο βιασμός των σωμάτων και της φύσης τους είναι ανελέητος και εξακολουθεί να εξελίσσεται προς περαιτέρω «βελτιστοποίηση», με την ταυτόχρονη εφαρμογή βιοτεχνολογικών μεθόδων αναπαραγωγής και την γενετική μετάλλαξη πατενταρισμένων ζώων.

Επίσης μία από τις εκτενέστερες χρήσεις των ζώων στην καπιταλιστική σπισιστική κοινωνία είναι η χρήση τους ως πειραματόζωα. Τουλάχιστον 22 ζώα πεθαίνουν κάθε δευτερόλεπτο στις έρευνες της βιομηχανίας φαρμάκων, καλλυντικών, απορρυπαντικών και άλλων καταναλωτικών προϊόντων. Στα πειραματικά αυτά εργαστήρια τα ζώα γίνονται αποδέκτες της πιο ακραίας μορφής βίας, από ανθρώπους που έχουν κίνητρο το χρήμα, τη φιλοδοξία ή το σαδισμό. Οι πειραματισμοί σε ζώα αποτελούν επαναλαμβανόμενους βασανισμούς που συμπεριλαμβάνουν ηλεκτροσόκ, σπασίματα οστών, πρόκληση καρκίνων αλλά και νευρο-ψυχολογικού τύπου πειράματα όπως στέρηση ύπνου, υποβολή σε ακινησία, χρόνια απομόνωση και διάφορες άλλες “προοδευτικές” επινοήσεις.

Στη σημερινή σπισιστική καπιταλιστική πραγματικότητα τα ζώα θεωρούνται ανθρώπινη ιδιοκτησία ακόμη κι αν ζουν ελεύθερα στη φύση. Τα ζώα που δεν έχουν κυριαρχηθεί πλήρως και παραμένουν άγρια, νοούνται κι αυτά ως χρηστικά αντικείμενα που διατηρούνται για ψυχαγωγικού τύπου σφαγές, όπως το κυνήγι. Μετά από τη μανιώδη εξόντωση των άγριων ζώων από τον κατακτητή άνθρωπο, όσα είδη δεν αποδεκατίστηκαν από το κυνήγι, εξαφανίστηκαν λόγω της αρπαγής και της λεηλασίας του φυσικού τους περιβάλλοντος. Οι τελευταίοι επιζώντες των άλλοτε περήφανων κι ελεύθερων ειδών, γίνονται σήμερα θέαμα σε ζωολογικά πάρκα, κατάλοιπα της ίδιας αποικιακής νοοτροπίας που τα εξόντωσε σε πρώτη φάση. Συγχρόνως με την αποδοχή της παρούσας κατάστασης, οι άνθρωποι επιδίδονται σε τελετουργίες λατρείας ορισμένων ειδών ζώων και φυλών, τα οποία εξυμνούνται συνοδεία ευγονικού τύπου διασταυρώσεων. Ο παραλογισμός συνεχίζεται στη βιομηχανία της διασκέδασης με την αναπαραγωγή της βίας σε τσίρκο, ροντέο, ιπποδρόμους, ζωομαχίες κλπ σε ένα κατάλογο βιασμού και εξευτελισμού που δεν έχει τέλος.

Ο αντισπισισμός σε πολιτικό πλαίσιο

Μπορούμε ενδεχομένως να φανταστούμε ένα θεωρητικό μοντέλο καπιταλισμού το οποίο δεν εκμεταλλεύεται ζώα. Όμως, μεγάλο μέρος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης έχει τις ρίζες του στην εκμετάλλευση των ζώων και η υπάρχουσα καπιταλιστική πραγματικότητα υπήρξε αποτέλεσμα πραγματικών ιστορικών διαδικασιών (ένα απλό και χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το γεγονός ότι τα σφαγεία και οι εταιρείες επεξεργασίας κρεάτων ήταν η πρώτη βιομηχανία που εφηύρε τον μεταφορικό ιμάντα, από όπου και προέρχεται η παραγωγή που βασίζεται στην γραμμή συναρμολόγησης).

Η εμφάνιση και η διατήρηση του καπιταλισμού ως σύστημα που εκμεταλλεύεται τους ανθρώπους στηρίζεται κατά κάποιους τρόπους και στην εκμετάλλευση των ζώων. Δεν πρέπει να παραβλέψουμε το γεγονός πως η μετάβαση από τις «πρωτόγονες κοινωνίες» όπου τα ζώα δεν ανήκαν σε κανέναν και ζούσαν άγρια κι ελεύθερα, στην κοινωνία της εξημέρωσης και της κυριαρχίας, τα ανέδειξε σε μία από τις πρωιμότερες μορφές ιδιωτικής περιουσίας. Από την στιγμή αυτή, μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως μέσα παραγωγής, εμπόρευμα για συναλλαγή και κέρδος, να συσσωρευθούν και να αποτελέσουν ένδειξη πλούτου ή ανώτερης κοινωνικής θέσης. Τα ζώα καθιερώθηκαν έτσι ως μία από τις πρώτες μορφές κεφαλαίου (και ουσιαστικά υποδουλώθηκαν). Η συμβολική σημασία της εξημέρωσης είναι μεγάλη καθώς αυτή αποτέλεσε ένα αρχέτυπο υπόδειγμα για άλλα είδη κοινωνικής υποταγής. Η εμφάνιση της πατριαρχίας, των κρατικών αρχών και των κοινωνικών τάξεων, είναι διαδικασίες παράλληλες με την εξημέρωση των ζώων, που συμπορεύθηκαν στην εξέλιξη των κοινωνιών. Όταν μιλάμε άλλωστε για την εκμετάλλευση και την καταπίεση των ζώων, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι οι άνθρωποι είναι και αυτοί ζώα. Η δεδομένη αντίληψη ότι τα ζώα υπάρχουν ως αντικείμενα στην υπηρεσία των αφεντικών τους επεκτάθηκε πολλές φορές σε καταπιεσμένες ομάδες ανθρώπων, για να νομιμοποιήσει την συγκριτικά με τα ζώα ευνοϊκότερη -ή ίση- εκμετάλλευσή τους (π.χ. δούλοι που προσδιορίζονταν περισσότερο ως ζώα παρά ως άνθρωποι). Παράλληλα οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν για την καθυπόταξη των ζώων έχουν χρησιμοποιηθεί συχνά για την καθυπόταξη και τον έλεγχο ανθρώπων (κλουβιά για τους τρελούς, μαστίγια για τους σκλάβους, αλυσίδες και κελιά για κάθε είδους ανυπόταχτο).

Στη σημερινή εποχή διάφορες τεχνικές κυριαρχίας πάνω σε ζώα που προκύπτουν από τα πειραματικά εργαστήρια εφαρμόζονται άμεσα και πάνω σε ανθρώπους, όπως γίνεται με τη στρατιωτική έρευνα. Τα ζώα χρησιμοποιούνται σε πειράματα του στρατού (δοκιμασίες πυροβολισμών, χρήση όπλων βιολογικού πολέμου κ.α.), ακριβώς επειδή είναι όμοια με τους ανθρώπους στις διάφορες λειτουργίες τους. Αυτά τα ζώα βασανίζονται μονάχα επειδή τοκεφάλαιο δεν μπορεί (ακόμα;) να πειραματιστεί πάνω στους ανθρώπους. Επιπλέον, η κοινωνική αποδοχή της επιστημονικής έρευνας των πειραμάτων σε ζώα (αν και εξαρχής προβληματική) έχει στηριχτεί στο ψέμα ότι οι εταιρείες φαρμάκων νοιάζονται για την ανθρώπινη υγεία. Καμία τέτοια έρευνα δεν αποσκοπεί στην επίλυση των προβλημάτων υγείας, αλλά στην εξασφάλιση των οικονομικών οφελών των φαρμακοβιομηχανιών.

Οι σημερινές βιομηχανικές κτηνοτροφικές μονάδες εκτός από την αφαίμαξη του “ζωικού κεφαλαίου” και την επιβάρυνση του περιβάλλοντος με ένα ασήκωτο φορτίο μόλυνσης και ένα τεράστιο ενεργειακό κόστος, προωθούν προς κατανάλωση προϊόντα γεμάτα ορμόνες, αντιβιοτικά, πύον, κόπρανα, υπολείμματα παρασιτοκτόνων και μεταλλαγμένων οργανισμών, και η κατανάλωση τους είναι ένας πρωταρχικός παράγοντας για μία μειωμένης διάρκειας ανθρώπινη ζωή. Ταυτόχρονα παρέχουν κάποιες από τις πιο ακραίες και επικίνδυνες συνθήκες εργασίας για τους ανθρώπους που δουλεύουν σε αυτές π.χ. εργασία σε σφαγεία, σε ψυγεία, σε γραμμές τεμαχισμού κλπ. Σε αυτό παγκόσμιο σύστημα εργοστασιακής κτηνοτροφίας που επιπλέον επιδεινώνει το πρόβλημα της παγκόσμιας πείνας, είναι ξεκάθαρη η σύνδεση μεταξύ του πως ο καπιταλισμός κακοποιεί ανελέητα τα ζώα, λεηλατεί τη φύση και εκμεταλλεύεται τους ανθρώπους.

Κρατώντας όλα τα παραπάνω κατά νου, φτάνουμε στο σημείο όπου αναδύεται η σημασία της επανεξέτασης της σχέσης μας με τα μη-ανθρώπινα ζώα και η ανάγκη αυτή να τεθεί σε ένα νέο θεωρητικό πλαίσιο. Ο φαύλος κύκλος της βίας και της καταστροφής θα τερματιστεί μόνον όταν οι άνθρωποι διαμορφώσουν μη-ιεραρχικές και μη-εκμεταλλευτικές σχέσεις με τα άλλα είδη ζώων και το φυσικό κόσμο. Η απελευθέρωση των ανθρώπων, των ζώων και της γης είναι αγώνας ενιαίος.

Βασισμένοι σε αυτή την ιδεολογική πλατφόρμα και θεωρώντας πως στο θέμα της ολικής απελευθέρωσης των ζώων υπάρχει απουσία λόγου στον εγχώριο αντιεξουσιαστικό χώρο, σύντροφοι και συντρόφισσες προχωρήσαμε στη δημιουργία μιας συνέλευσης με αντιιεραρχικά χαρακτηριστικά και αυτοοργανωμένη λειτουργία, σκοπός της οποίας είναι η διάχυση της αντισπισιστικής θεωρίας και πράξης και η ανάδειξή τους ως αναπόσπαστο κομμάτι του ευρύτερου αντιεξουσιαστικού κινήματος. Δεν αντιλαμβανόμαστε το ζήτημα των ζώων ως θεωρητικό κατασκεύασμα αλλά ως συνειδητή στάση ζωής, πράγμα που μας οδηγεί και σε αντίστοιχες αδιαπραγμάτευτες πρακτικές τόσο στην πολιτική μας δράση όσο και στην καθημερινή μας ζωή.

ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΟΡΦΩΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ

ΓΙΑ ΤΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ ΟΝΤΩΝ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΖΩΑ

Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση

antispe.squat.gr

Vegan καφενείο κάθε Παρασκευή

Vegan καφενείο κάθε Παρασκευή στις 7, στο χώρο της κατάληψης,  από τη Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση.

Κουβέντα, ενημέρωση, φαγητό, mini προβολές animation

 

 

Ο λόγος για την K.S…

Μια ανάρτηση για υπόθεση trafficking σε ένα blog είναι το ελάχιστο που μπορεί να κάνει κανείς, καθώς είναι πολλά αυτά που πρέπει γίνουν, και θα γίνουν…
Ο λόγος για την Κ.S, η υπόθεση της οποίας είδε το φως της δημοσιότητας όταν   κατάφερε να ξεφύγει από κύκλωμα σωματεμπορίας, και  βρήκε το θάρρος να καταθέσει ενώπιον του εισαγγελέα Πρωτοδικών Αθήνας για όλα αυτά έζησε αφότου ήρθε στην Ελλάδα προκειμένου να εργαστεί και να καταφέρει να ζήσει το παιδί της και την άνεργη μητέρα της αξιοπρεπώς.
Η ανταπόκριση σε μια αγγελία για θέση σερβιτόρας είδαμε για άλλη μια φορά να καταλήγει  σε ομηρία από κύκλωμα δουλεμπόρων. Μέλη του κυκλώματος  κρατούσαν την K.S φυλακισμένη και την ανάγκαζαν με τη βία να παραμένει και να εκδίδεται σε διάφορα «σπίτια» και ξενοδοχεία της Καλλιθέας μαζί με άλλες κοπέλες.
Παράλληλα δεχόταν απειλές και εκβιασμούς για την μητέρα και το παιδί της σε περίπτωση που δεν συμβιβαζόταν με αυτή τη συνθήκη και άρχιζε να μιλάει για αυτό.
Και φυσικά πίσω από όλες αυτές τις βρομοδουλειές κρύβεται πάντα η ΕΛ.ΑΣ αφού και σε αυτήν την περίπτωση καταγγέλλεται  ότι υπήρχε «προστασία» του κυκλώματος δουλεμπόρων από  αστυνομικούς οι οποίοι ειδοποιούσαν για τις εφόδους.
Η συγκλονιστική μαρτυρία της K.S για την ομηρία και τα βασανιστήρια που έζησε, έρχεται από μια ιδιαίτερα επίπονη και ψυχοφθόρα διαδικασία και απαιτεί μεγάλο σθένος από μεριάς της προκειμένου  να αναδείξει  υπόθεση  trafficking ως προσωπικό βίωμα.
Είναι μια από τις υποθέσεις που έρχονται  σπάνια στο φως  , αφού τα θύματα είναι συνήθως φτωχές και ανήμπορες μετανάστριες χωρίς χαρτιά. Καλούνται,χωρίς “θεσμικές πλάτες” να αντιμετωπίσουν ανθρώπους της νύχτας, τους νταβάδες-δολοφόνους -βασανιστές-βιαστές μαζί με τα τσιράκια από τους θεσμικούς μηχανισμούς που τους προστατεύουν για τα δικά τους οικονομικά οφέλη, τους μπάτσους- δολοφόνους- βιαστές και το σάπιο δικαστικό σύστημα που τους αθωώνει.. Όμως το παζλ της πατριαρχικής και εξουσιαστικής κοινωνίας  συμπληρώνουν οι «πελάτες- βασανιστές-βιαστές» οι οποίοι απ’ ότι φαίνεται δεν είναι λίγοι.

Όπως αναφέρει στην κατάθεση  της η ίδια η K.S…  «μέσο Φρανκφούρτης μάς έφεραν με τη φίλη μου Ελ… στην Ελλάδα, όπου μας οδήγησαν σε ένα ξενοδοχείο στην Καλλιθέα. Η συμφωνία ήταν ότι θα πηγαίναμε στην Κρήτη για να δουλέψουμε σερβιτόρες σε καφέ (εργασία ημέρας). Μόλις φτάσαμε ήρθαν δύο άτομα “σαν ντουλάπες”, Πόντιοι, που μας πρότειναν να πιούμε ένα ποτό και μετά “να μας δοκιμάσουν”. “Τι εννοείτε να μας δοκιμάσετε;” τους είπα “πώς σερβίρουμε;”.
“Καλά, δεν ξέρεις γιατί είσαι εδώ;” απάντησαν, “ποια σερβιτόρα; Στην Αθήνα θα μείνετε και θα δουλέψετε πουτάνες σε μπαρ”».
Όταν η κοπέλα ζήτησε να φύγει «μου είπαν μην ξεχνάς ότι έχουμε διεύθυνση, έχεις μια κόρη κι έναν μικρό αδερφό κι αν θέλεις να ‘ναι καλά θα κάνεις ότι σου λέμε».
Κι αφού «μας μέτρησαν στήθος, περιφέρεια κ.λπ. για να μας φέρουν εσώρουχα» ξεκίνησαν «οι βίζιτες».
«Μ’ έστελναν ακόμη και σ’ ένα μαγαζί με είδη κουζίνας-νεροχύτες, όπου ο ιδιοκτήτης ήθελε να διακόπτει την πώληση με πελάτες του, να με έχει κλεισμένη στην τουαλέτα και να επιστρέφει μετά πέντε λέπτων συνουσίας σ’ αυτούς».
«Μας πούλησαν σε μια Κατερίνα, που είχε βίλα στον Αγ. Στέφανο, όπου στεγαζόταν η “οικογενειακή τους επιχείρηση”… όταν αντέδρασα έστειλαν κάποιους στο σπίτι της μητέρας μου στη Λετονία, έσπασαν την πόρτα και της είπαν “βάλε μυαλό στην κόρη σου γιατί την επόμενη φορά θα σας χαλάσουμε το πρόσωπο με βιτριόλι”».
Οι ρυθμοί «εργασίας» ήταν κάτι το αφόρητο. Υπήρχαν μέρες που δεν προλάβαινα ούτε να φαω ανάμεσα στις «συνεδρίες»…
«Στα ξενοδοχεία που μας πήγαιναν, δύο φορές την εβδομάδα, όταν ερχόταν η αστυνομία (για κάποιο λόγο το γνώριζαν από πριν) μας πήγαιναν στην ταράτσα».

Να υπενθυμίσουμε επίσης την υπόθεση trafficking του 2009 όπου τρεις Ναξιώτες κρατούσαν αιχμάλωτες τρεις μετανάστριες σε δωμάτιο ξενοδοχείου, το οποίο ήταν ασφαλισμένο με αλυσίδες. Μιλάμε για την εξάρθρωση ενός οργανωμένού κυκλώματος εμπορίας γυναικών από την ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια, με σκοπό την οικονομική και σεξουαλική εκμετάλλευση στο οποίο συμμετείχαν (ω του θαύματος!!!)  τέσσερις αστυνομικοί, ένας ακόμα απότακτος αστυνομικός, ένας απόστρατος, ενώ εξετάζεται τυχόν συμμετοχή και σε βάρος ανώτατου αξιωματικού της ΕΛΑΣ, το όνομα του οποίου περιλαμβάνεται στη δικογραφία.

Οι συλληφθέντες αστυνομικοί είναι υπαρχιφύλακας που υπηρετεί στην Καλλιθέα, αστυφύλακας της Διεύθυνσης Αλλοδαπών και δυο αδέλφια, που υπηρετούν στη Νίκαια. O υπαρχιφύλακας της Καλλιθέας και ένα από τα αδέλφια στη Νίκαια έχουν κατηγορηθεί και στο παρελθόν για παρόμοια αδικήματα. Ο δεύτερος, είχε προφυλακιστεί, αλλά αθωώθηκε και επανήλθε στο Σώμα.

Βιασμός και Δημοκρατία, Αστυνομία και Προστασία, Οργή και Ψυχραιμία…

Το πείραμα της Φιλαδέλφειας

Μπάτσοι με αυτόματα στο χέρι, νυχτερινά μπλόκα και εξευτελιστικοί έλεγχοι σε κάθε γωνία, μυστικοί πράκτορες του καθεστώτος χτυπάνε τις πόρτες και απαιτούν από τον πληθυσμό να δώσει πληροφορίες, πρόθυμοι πληροφοριοδότες σπεύδουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, φοβισμένα πρόσωπα περιδιαβαίνουν στους δρόμους προσπαθώντας «να κοιτάνε την δουλειά τους». Βερολίνο 1936 ή Ν. Φιλαδέλφεια 2010; Επιστροφή στο παρελθόν ή πείραμα για το μέλλον;

Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν έχει γίνει πραξικόπημα και ο παπανδρέου δεν αποφάσισε να ψαλιδίσει το μουστάκι του προς το στενότερο. Κι αν αυτό δε συμβαίνει είναι ακριβώς γιατί δεν είναι καθόλου απαραίτητο. Οι δυτικές δημοκρατίες με τον ίδιο τρόπο που ενσωμάτωσαν τα χρήσιμα για αυτές στοιχεία του ναζισμού έμαθαν και από τα λάθη του. Το καθεστώς έκτακτης ανάγκης, η κατάσταση εξαίρεσης που επιβάλλεται αυτή τη στιγμή με πρόσχημα την εξάρθρωση της οργάνωσης «Επαναστατικός Αγώνας» κάνει μια χαρά την δουλειά της, χωρίς να έχει ανάγκη αντιαισθητικά τανκς και παρωχημένες στρατιωτικές παρελάσεις, πόσο μάλλον στρατόπεδα συγκέντρωσης ή αναστολή του συντάγματος.

Και αυτή η δουλειά δεν είναι άλλη από την μετατροπή μιας κατάστασης που προβάλλεται σαν να αφορά ελάχιστους σε όχημα για αλλαγές που αφορούν τους πάντες. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που επιβάλλεται αυτή τη στιγμή στην Ν. Φιλαδέλφεια είναι η κατοχύρωση της λειτουργία της ως κανονικότητας, ως κάτι που μπορεί να συμβαίνει αρκεί το κράτος να λέει πως είναι απαραίτητο. Η ισχύς του κράτους δεν ασκείται ποτέ αποκλειστικά προς τον συγκυριακό στόχο της. Αντίθετα, κάθε φορά που ασκείται χωρίς να συναντά αντιστάσεις διαχέεται προς όλες τις πιθανές κατευθύνσεις κατοχυρώνοντας τον εαυτό της. Κατοχυρώνοντας την δυνατότητά της να ασκηθεί ξανά, οπουδήποτε, απέναντι σε οποιονδήποτε, με οποιαδήποτε αφορμή παρουσιαστεί ως «αναγκαιότητα». Η κατάσταση εξαίρεσης τείνει να γίνει ο κανόνας.

Όποιος λοιπόν νομίζει πως η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που έχει επιβληθεί στην Ν. Φιλαδέλφεια δεν τον αφορά, κοιμάται έναν ύπνο του οποίου το ξύπνημα δεν θα είναι καθόλου ευχάριστο. Όποιος νομίζει πως τα νυχτερινά μπλόκα, τα ψαξίματα, οι πεζές περιπολίες και οι φιλικές ανακρίσεις της αντιτρομοκρατικής, είναι το λογικό παρεπόμενο μιας «απαραίτητης εξάρθρωσης», μιας ασφαλούς πληροφορίας ή έστω μιας βάσιμης υποψίας ενάντια σε κάποιους «που πήγαιναν γυρεύοντας» δεν κάνει άλλο από το να πριονίζει ανέμελα το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται. Όποιος παρακολουθεί ατάραχος αγωνιστές να διώκονται, να φυλακίζονται και να παρουσιάζονται σαν τέρατα στα τηλεοπτικά παράθυρα επειδή για την κυρίαρχη τάξη αποτελούν «τρομοκράτες», πρέπει να καταλάβει ότι αυτή η εκλογίκευση είναι μέρος της ίδιας στρατηγικής που ονομάζει τους πολιτικούς αθώους, τους εφοπλιστές φιλάνθρωπους, τους μπάτσους προστάτες του πολίτη, τους συνδικαλιστές προασπιστές των συμφερόντων των εργατών, τους μετανάστες εγκληματίες, τους απεργούς παράνομους. Πρέπει να καταλάβει πως η «εξάρθρωση του Επαναστατικού Αγώνα» είναι επί της ουσίας εργαλείο για την εν δυνάμει εξάρθρωση κάθε κοινωνικής ανυποταξίας. Πράγμα που δεν αφορά απλώς το αντάρτικο πόλης ούτε φυσικά μόνο τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο αλλά καθένα για τον οποίο τα άλλοθι του καπιταλιστικού συστήματος έχουν αρχίσει να εξαντλούνται.

Δεν χρειάζονται σπουδές κοινωνιολογίας για να καταλάβει κανείς πως η διάψευση της πρωτοκοσμικής καταναλωτικής ευδαιμονίας, τα έκτακτα οικονομικά μέτρα και η διαφαινόμενη υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ σε συνδυασμό με την ολοένα και ασφυκτικότερη καθημερινότητα ελέγχου και επιτήρησης δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για ανυποψίαστους. Δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για σιωπηλή ή φοβισμένη απραξία και σίγουρα δεν πρέπει να αφήνουν κανένα περιθώριο για την δημιουργία μιας εφεδρείας πρόθυμων υποτακτικών και συνεργατών των αρχών. Μια εφεδρεία η οποία να ενσαρκώνεται στο ένα ή το άλλο κάθαρμα που βρίσκει διέξοδο από την ιδιωτική του μιζέρια στην κοινωνική «καταξίωση» του καταδότη. Εκείνου που κάνει την βρώμικη δουλειά σε μια «κοινή υπόθεση» απέναντι στο «απόλυτο Κακό».

Όλοι όσοι είναι πρόθυμοι να σχηματίσουν αυτό τον υπόγειο στρατό των αφεντικών πρέπει να απομονώνονται και να κατατροπώνονται άμεσα. Να επιδεικνύονται με διάθεση διαπόμπευσης η στάση και τα κίνητρά τους. Να αναχαιτίζεται δημόσια η ποταπότητα που εμφανίζουν ως προτέρημα. Κάθε αυτόκλητος υπερασπιστής του νόμου ας έχει το νου του.

Μηδενική ανοχή στην τρομοκρατία κράτους και ΜΜΕ

Άμεση απελευθέρωση σε όσους διώκονταιγια την υπόθεση της οργάνωσης «Επαναστατικός Αγώνας»

Αναρχικοί / Αντιεξουσιαστές

Ούτε βήμα πίσω

Έξι σύντροφοί μας συνελήφθησαν και κατηγορούνται για τρομοκράτες. Μια χιλιοπαιγμένη κωμωδία ανεβαίνει ξανά στο θέατρο της  «κοινής γνώμης».
Η «εξάρθρωση της τρομοκρατίας» είναι ένα έργο που έχει παιχτεί τόσες φορές που και η πιό κοντή μνήμη μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια την κάθε του πράξη. Ένα έργο με τους γνωστούς ατάλαντους παραγωγούς, τους γνωστούς πουλημένους θεατροκριτικούς, το γνωστό κοινό που παρακολουθεί αμέτοχο και τον εξώστη που παλεύει να διαλύσει την παράσταση.
Και όπως πάντα τα συνήθη θύματα.
Γιατί τώρα, γιατί έτσι; Γιατί επέλεξαν αυτή τη συγκυρία;
Δεν έχουμε μπροστά μας εκλογές. Δεν έχουμε Ολυμπιακούς αγώνες. Ούτε ανασχηματισμούς, ούτε (για την ώρα) νέους αντιτρομοκρατικούς νόμους.  Έχουμε κάτι πολύ πιο ουσιαστικό: έχουμε την έμπρακτη αποτυχία του μοντέλου εκμετάλλευσης των τελευταίων δεκαετιών. Έχουμε την πλήρη αποκάλυψη του ψέματος της καπιταλιστικής ευμάρειας. Έχουμε το τέλος του μύθου πως η υποταγή και η συναίνεση «πληρώνουν». Για πόσο καθυστερημένους μας περνάνε ώστε να περιμένουν πως κανείς δεν θα παρατηρήσει πως η πρεμιέρα του έργου τις «εξάρθρωσης…» απείχε μόλις λίγες ώρες από την ολοκλήρωση του deal της ελληνικής εξουσίας με τους διεθνείς όμοιούς της για την διαχείριση της νέας τους επίθεσης εναντίον της κοινωνίας;
Εδώ και μήνες η επικοινωνιακή εκστρατεία που διαφημίζει την ανάγκη να γίνουν, με τη θέλησή τους, οι φτωχοί φτωχότεροι πηγαίνει παράλληλα με μια άλλη εκστρατεία: η καταστολή απλώνει τα πλοκάμια τη παντού. Από το δικαστικό όργιο της υπόθεσης Χαλανδρίου, την άγρια δύση των επικηρύξεων, τις επιθέσεις σε ανοιχτούς πολιτικούς χώρους, τις προληπτικές προσαγωγές χιλιάδων ανθρώπων, το χτύπημα αυτοοργανωμένων  κοινωνικών εγχειρημάτων, την ενεργοποίηση των φασιστικών εφεδρειών… Μια εκστρατεία που στηρίχθηκε σε επιμέρους καμπάνιες τρομοκράτησης τόσο για να πραγματοποιηθεί όσο και για να διασωθεί κάθε φορά που έτρωγε τα μούτρα της. Από το «Άβατο των Εξαρχείων», το «πανεπιστημιακό άσυλο», «την επέτειο του Δεκέμβρη» φτάσαμε τον τελευταίο μήνα να προαναγγέλεται με κάθε λεπτομέρεια η στοχοποίηση συγκεκριμένων αγωνιζόμενων ανθρώπων, μέχρι την τελική τους σύλληψη.
Το να θολώσουν τα νερά, το να τραβήξουν αλλού το ενδιαφέρον των παθητικών τηλεθεατών είναι ο πρώτος αλλά όχι ο σημαντικότερος στόχος τους. Δεν χτυπούν τους αναρχικούς μόνο για να αλλάξουν επικοινωνιακή ατζέντα, ούτε μόνο για να απαντήσουν στις επαναστατικές τους προκλήσεις. Ο αποδέκτης αυτού του μυνήματος είναι η κοινωνία. Αν τα ψέματα και οι κάλπικες υποσχέσεις του συστήματος βγήκαν πλεόν στην φόρα, αν όλοι οι μηχανισμοί εξασφάλισης της κοινωνικής ειρήνης (κόμματα, καθεστωτικός συνδικαλισμός, ΜΚΟ, φορείς…) δεν πείθουν πλέον κανένα, η πιθανότητα να συμμαχήσουν οι καταπιεσμένοι με τον εαυτό τους, να αμφισβητήσουν το κοινωνικό συμβόλαιο, να αυτοοργανωθούν, να επανοικειοποιηθούν τον πλούτο που παράγουν και τις ζωές που ζουν, είναι μια πιθανότητα που προκαλεί τρόμο στην εξουσία και τους λακέδες της.
Η «εξάρθρωση της τρομοκρατίας» έχει το μάτι στραμμένο στις μάχες που έρχονται και όχι στις μάχες που δόθηκαν. Επιχειρεί, μαζί με τις άλλες τρομοκαμπάνιες, να ξεδοντιάσει τον αγώνα των καταπιεσμένων πριν αυτός πάψει να γκρινιάζει και σκεφτεί να δαγκώσει.
Υποθέτοντας ότι θα εκμεταλλευτούν την «παγωμάρα» του πρώτου καιρού, πως θα έχουν, όπως στην περίπτωση της 17Ν μια «περίοδο χάριτος» να φτιάξουν όπως τους βολεύει το σκηνικό, επιτέθηκαν. Αλλά αυταπατώνται. Το 2010 δεν είναι 2002. Κι αν προσβλέπουν στα νομιμόφρονα κλαψουρίσματα της καθεστωτικής αριστεράς και του «προοδευτικού επώνυμου κόσμου», προσβλέπουν σε ένα άδειο κέλυφος.
Σήμερα δεν θα έχουν ούτε ένα δευτερόλεπτο αβάντα. Οι σύντροφοί μας δεν είναι μόνοι. Δεν θα μείνουν στιγμή μόνοι τους. Γιατί από τη μια, ως αναρχικοί, ούτε το κοινωνικό τους συμβόλαιο αποδεχόμαστε, ούτε στην δημοκρατική νομιμότητα τους αναγνωρίζουμε άλλο περιεχόμενο από αυτό της διαιώνισης της εκμετάλλευσης και της ετερονομίας. Και από την άλλη ως καταπιεζόμενοι και εκμεταλλευόμενοι ξέρουμε τους αγώνες που πρέπει να δώσουμε, ξέρουμε ποιοι είναι «οι δικοί μας» και ποιοι είναι «οι άλλοι».
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας. Ένα πολύ δυνατό όπλο.
Όλοι αυτοί οι «άλλοι» καλά θα κάνουν να επαναστοχαστούν το λάθος τους. Ναι, οι συντροφοί μας θα χτυπηθούν. Σέρνονται στα δικαστήρια, συκοφαντούνται, φυλακίζονται. Αλλά οι μπάτσοι θα μας βρίσκουν έξω από τα σπίτια των διωκόμενων. Θα μας βρίσκουν στα δικαστήρια, στους δρόμους, στις πλατείες. Οι δικαστικοί θα μας αντιμετωπίζουν στις αίθουσές τους, κι έξω από αυτές θα απολογούνται. Οι  Χρυσοχοίδηδες θα καταλάβουν πως στην κούρσα της πολιτικής τους ανέλιξης καβάλησαν κουτσό άλογο. Οι δημοσιογράφοι πως τέλειωσαν τα ψέματα περί «λειτουργήματος» και άρχισε η αποκάλυψη της διατεταγμένης τους υπηρεσίας.
Καταλάβαμε τη ΕΣΗΕΑ, αυτό το συντεχνιακό άντρο της δημοσιογραφικής αριστοκρατίας, για να κάνουμε σαφές σε όλους πως και βλέπουμε και κατανοούμε και θα πολεμήσουμε την ιερή συμμαχία της εξουσίας.  Το πλοκάμι που λέγεται Media έρχεται αυτή τη φορά να παίξει έναν ακόμα πιο αναβαθμισμένο ρόλο. Οι συλληφθέντες ΠΡΕΠΕΙ να καταδικαστούν, τα «στοιχεία» ΠΡΕΠΕΙ να επαρκούν, η υπόθεση ΠΡΕΠΕΙ να είναι δεμένη. Ούτε τα προσχήματα δεν κρατάνε πια στα δελτία τους μπρος στην ανάγκη τους να φέρουν σε πέρας την εργολαβία…
Είμαστε εμείς που τους είπαμε πρώτοι «αλήτες και ρουφιάνους», συλήβδην και ισοπεδωτικά και σήμερα, ούτε ανάμεσά τους δεν μπορεί να βρεθεί μια ντουζίνα που να ισχυριστεί ότι αδικήσαμε τον κλάδο. Είμαστε εμείς που ουδέποτε  συρθήκαμε να ζητιανέψουμε τον τηλεοπτικό τους χρόνο, που βασιστήκαμε στα δικά μας μέσα για να προβάλουμε τις θέσεις και τους αγώνες μας. Εμείς που δεν γίναμε ένα ακόμα λουλούδι στη γλάστρα τους γιατό και οι ρίζες μας είναι γερές. Που αντισταθήκαμε στις «σειρήνες» της απεύθυνσης στην «κοινή γνώμη» και επιμείναμε στην απεύθυνση στην κοινωνία. Που η ύπαρξή μας και μόνο, εδώ και 35 χρόνια είναι η απόδειξη της αδυναμίας τους.  Εμάς δεν μπορούν να μας εκβιάσουν.
Τα επώνυμα παπαγαλάκια της ασφάλειας θα παραδοθούν στη χλεύη και την απαξίωση. Στο βλέμμα μας δεν υπάρχει ικεσία αλλά γνώση και οργή. Κι αν μερικοί νοιώσουν αδικημένοι, αν κάποιοι δημοσιογράφοι φαντασιώνονται πως σε αυτό το βαρέλι με τα σάπια μήλα αυτοί θα παραμείνουν φρέσκοι και τίμιοι, τι να πούμε, ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα. Αν προλάβουν να κάνουν την αυτοκριτική τους πριν σαπίσουν τόσο το καλύτερο γιαυτούς.
Ο αγώνας αυτός είναι μόλις στην αρχή του. Ξέρουμε τι έρχεται. Θα σταθούμε στο πλευρό των συντρόφων μας αταλάντευτα, όπως θα σταθούμε και στην πρώτη γραμμή του κοινωνικού πολέμου, σε όλα τα μέτωπά του σε όλους τους αγώνες που έρχονται. Ως την τελική νίκη.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ

ΟΛΟΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΣΤΙΣ 14&15 ΑΠΡΙΛΗ ΝΑ ΔΕΙΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΑΣ ΣΤΟΥΣ  6 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΙΣ 15/4 7.00μμ  ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ Ζ.

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΙΣ 27/4 6.00μμ  ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΔΗΜΗΤΡΑΚΗ

Αναρχικοί/ες, Αντιεξουσιαστές/τριες

*Μια χρήσιμη αντιστοίχιση των γεγονότων από το Ρεσάλτο:

http://anarxiko-resalto.blogspot.com/2010/04/blog-post_13.html

Μηνύματα συντρόφων από το στόχαστρο της κρατική καταστολής:

* Επιστολή Μανόλη Μπεραχά

* Κείμενο  Λήδας Σοφιανού

* Κείμενο Νατάσας Ανανιάδου

* Επιστολή Κώστα Γουρνά

Κατάληψη στο Μαρούσι

Τη στιγμή που ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας αδιαφορεί για τα κοινωνικά δρώμενα, αναλώνοντας το χρόνο του σε κέντρα διασκέδασης και internetcafé, η δική μας ανάγκη και επιθυμία να αρθρώσουμε πολιτικό λογο μεσα από διάφορες πράξεις και κατ’επέκταση να αντισταθούμε σε ένα καταπίεσης, καταπάτησης και περιστολής των δικαιωμάτων μας και σε μια κοινωνία η οποία προβάλλει σαν μοναδικές αξίες τον πλουτισμό και τον ατομικισμό , μας ώθησε στην αναζήτηση ενός χώρου που μας δίνει τη δυνατότητα να αυτοοργανωθούμε δημιουργώντας έναν ελεύθερο χώρο.  Η έπαυλη Κουβέλου στέκεται εδώ και 30 χρόνια εγκαταλειμμένη και παρατημένη στο έλεος του χρόνου και της φθοράς, περιμένοντας κάποιον να της δώσει ξανά ζωή και χρησιμότητα. Αφ’ότου παραχωρήθηκε στην εκκλησία με σκοπό την ίδρυση στέγης απόρων και ορφανών παιδιών εχει αφεθεί επιδεικτικά να ρημάξει και ο λόγος της εγκατάλειψης και της μη αξιοποίησης είναι προφανής. Για την εκκλησία, η οποία δε διαφέρει στη λειτουργία της απο άλλες εταιρίες, μια στέγη για άπορα παιδιά δε θα της επιφέρει κανένα οικονομικό όφελος.

Έτσι αποφασίσαμε, σαν ομάδα η οποία αυτοπροσδιορίζεται ως κομμάτι του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου, στις 7 Απριλίου 2010 να καταλάβουμε αυτό το κτίριο δημιουργώντας έναν ελεύθερο κοινωνικό χώρο, που θα στεγάσει τις πολιτικές και κοινωνικές πεποιθήσεις μας και θα γίνει αφορμή για ανταλλαγή ιδεών και απόψεων, πάντα μέσα από συλλογικές διαδικασίες, δρώντας αντιιεραρχικά. Μακριά από κομματικές επιρροές, με βασική αρχή την αυτοοργάνωση, προσδοκούμε να μετατρέψουμε αυτό το κτίριο σε εστία αντιπληροφόρησης, εκδηλώσεων, συζητήσεων και διαφόρων μορφών δράσης.

Μας αφήνει εντελώς αδιάφορους οποιαδήποτε οικονομική ή ιδιοκτησιακή εκμετάλλευση αυτού του χώρου. Αντιθέτως, σκοπός μας είναι να τον κάνουμε ένα ενεργό κομμάτι της πόλης για τον καθένα.  Έτσι, προχωρήσαμε σε διάφορες εργασίες (καθαρισμός κήπου και σπιτιού, μάζεμα μπάζων κλπ.), γεγονός που ενεργοποίησε μετά απο 30 χρόνια τα υποκριτικά αντανακλαστικά του ιδρύματος «Στέγη Αχιλλέως και Ευδοκίας Κουβέλου», το οποίο άσκησε μήνυση κατ’αγνώστων με την κατηγορία της διαταραξης οικιακής ειρήνης, ενημερώνοντας παράλληλα για άμεση εκκένωση του κτιρίου.  Θεωρούμε δικαίωμά μας να έχουμε ένα χώρο ώστε να μπορούμε να ξεδιπλώσουμε τις δράσεις μας. Πρόθεση μας είναι να συμβάλλουμε με τον τρόπο μας στις κοινωνικές διεκδικήσεις και αγώνες ενάντια σε κάθε μορφήεξουσίας.

ΜΕ ΟΠΛΟ ΜΑΣ ΤΗΝ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΒΑΔΙΖΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 11/04 ΣΤΙΣ 12μμ ΓΙΑ ΓΛΕΝΤΙ ΚΑΙ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΠΑΥΛΗΣ ΚΟΥΒΕΛΟΥ Διονύσου και Σόλωνος

(πίσω από το το ΙΚΑ Αμαρουσίου)

Από τη συλλογική κουζίνα Σκαραμαγκά

τρώω γιατί κάτι πρέπει να φάω.

τρώω γιατί πεινάω.

τρώω για να δω τηλεόραση.

τρώω γιατί πήγε δέκα η ώρα.

τρώω. τι; να μη φάω;

 

Ακόμα και σε περιόδους σπάνης, η τροφή δε θεωρούταν ποτέ ως βιολογική ανάγκη και μόνο. Σε κάθε ανθρώπινη κοινότητα, η κατανάλωση τροφής γίνονταν συλλογικά: τα γεύματα ήταν πρωτίστως ένα κοινωνικό γεγονός και δευτερευόντως η πλήρωση μιας ανάγκης. Αντίθετα στην εποχή μας, εποχή υποτιθέμενης αφθονίας και ευμάρειας για το δυτικό κόσμο, η τροφή έχει εκπέσει στο επίπεδο του αναγκαίου. Ο σύγχρονος άνθρωπος καταναλώνει την τροφή του πιο μοναχικά από ποτέ και σε καθεστώς πλήρους αποξένωσης από αυτή. Γκουρμέ ή σαβούρα, βιολογική ή junk, η τροφή καταναλώνεται όπως κάθε άλλο προιόν:  φετιχοποιημένα και αλλοτριωμένα.

Παράλληλα, η τροφή γίνεται ξεκάθαρα το πεδίο ενός πολέμου. Τεράστιες εκτάσεις γης σε αφρική και  ασία αγοράζονται από άλλα κράτη ή και πολυεθνικές, ενώ σε ευρώπη και αμερική το μεγαλύτερο κομμάτι της καλλιεργήσιμης γης περνά στον έλεγχο ελάχιστων εταιρειών. Η ποιότητα και το είδος της τροφής μας καθορίζεται όλο και λιγότερο από το τι έχει να μας προσφέρει ο τόπος στον οποίο ζούμε και όλο και περισσότερο από το τι αποφασίζουν οι εταιρείες και οι παγκόσμιοι οργανισμοί τους ότι είναι συμφέρον να πουλήσουν, με αποτέλεσμα την πλήρη απουσία ελέγχου αλλά και γνώσης πάνω στην τροφή μας. Όπως και σε κάθε άλλη έκφανση του ζωικού, οι επιλογές μας στην τροφή θυμίζουν όλο και περισσότερο multiple choice. Ό,τι και να επιλεχθεί από τη γκάμα που μας προσφέρει η αγορά, θα καταναλωθεί μοναχικά, παθητικά και σε πλήρη άγνοια για την ποιοτητά του.

Η παρούσα παγκόσμια διατροφική κρίση παράγει διαφορετικές εκδοχές πείνας για όλους μας. Και ακόμα και ο δυτικός άνθρωπος ανακαλύπτει έκπληκτος ότι μπορεί μια χαρά να πεινάει ακόμα και με γεμάτο στομάχι. Σ΄αυτή την έρημο λοιπόν που καλύπτει το πεδίο της κατανάλωσης τροφής, όπως και κάθε άλλης κοινωνικής σχέσης, επιθυμούμε τη δημιουργία οάσεων με σκοπό να τους την ξαναπρασινήσουμε τη γαμημένη. Τα συλλογικά γεύματα επανανοηματοδοτούν την τροφή ως μια κοινωνική διαδικασία συνεύρεσης, επικοινωνίας και γιορτής ενώ ταυτόχρονα τα συλλογικά μαγειρέματα δεν απελευθερώνουν μόνο τη δημιουργικότητα και τη φαντασία του κάθε συμμετέχοντα, αλλά δίνουν επίσης τη δυνατότητα αδιαμεσολάβητης σχέσης με μικρούς παραγωγούς, καθώς επίσης και για την ίδια την παραγωγή ή συλλογή τροφής. Πίσω από κάθε «ανάγκη΄ βρίσκεται μια κοινωνική σχέση πλήρη νοήματος: ας την επανανακαλύψουμε. Αυτοδιάθεση των επιθυμιών μας, αυτοδιάθεση της ζωής μας.

 

πάντως, δεν τρώω για να γνωρίσω κάποιον.

δεν τρώω για να πω μια γαμωκουβέντα.

δεν τρώω γιατί είμαστε παρέα.

δεν τρώω γιατί είναι μέρος αυτό εδώ για να φας;

 

Συλλογική Κουζίνα Σκαραμαγκά