ΠΕΡΙ ΑΓΡΙΟΤΗΤΑΣ, ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΚΑΙ ΛΟΙΠΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΤΕΡΑΤΩΝ

Την Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010 στην περιοχή του Βύρωνα 9 σφαίρες καταλήγουν στην πλάτη του διερχόμενου περαστικού Nicholas Toddi κατά τη διάρκεια «μυστικής επιχείρησης» των μπάτσων για την σύλληψη “περιβόητων κακοποιών”. Μια επιχείρηση που ο διευθυντής της Ασφάλειας Αττικής χαρακτήρισε “επιτυχημένη, αφού συνελήφθησαν οι δύο αδίσταχτοι και επικίνδυνοι κακοποιοί”, με τη σύμφωνη γνώμη του αρχηγού της ΕΛ.ΑΣ. πως “Δεν πήγε τίποτα λάθος”. Κι όλα αυτά ένα χρόνο σχεδόν μετά από ένα ακόμα “ατυχές” περιστατικό στην περιοχή του Βύρωνα, όπου τον Μάρτιο του 2009 χάθηκε η ζωή μιας γυναίκας, υπαλλήλου στο κατάστημα Γερμανός, όταν ένας “προστάτης του πολίτη”, που βρισκόταν εκτός υπηρεσίας, σε ρόλο ήρωα τράβηξε το όπλο του για να καταδιώξει έναν ληστή. Ένα ακόμα “μεμονομένο περιστατικό” λοιπόν. Ένας εν ψυχρώ φόνος από τα έμπειρα χέρια των ράμπο της ελληνικής αστυνομίας που έρχεται να προστεθεί σε τόσους άλλους, σε καθημερινούς εξευτελισμούς, βασανιστήρια και θανάτους σε Α.Τ., μια “παράπλευρη απώλεια” του ανηλεούς πολέμου που διεξάγεται καθηνερινα στο μητροπολιτικό πεδίο.

Ως ελάχιστη απάντηση το Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010 εξακόσια άτομα πορεύονται στους δρόμους του Βύρωνα, επιχειρώντας να σπάσουν την συνενοχική σιωπή που η δημοκρατία επιβάλλει για να αποχρωματίσει τα “μελανά της σημεία”, τις “ατυχίες” και “αστοχίες” της. Όταν κανείς δεν μιλάει, όλοι συναινούν.

Κατά τη διάρκεια της πορείας σπάζονται ΑΤΜ και τζαμαρία των γραφείων του ΠΑΣΟΚ της περιοχής. Με αφορμή αυτό, τη στιγμή που οι διαδηλωτές προσεγγίζουν την πλατεία Δεληολάνη όπου και θα τερμάτιζε η πορεία, διμοιρίες των ΜΑΤ επιτίθενται με μένος κατά των διαδηλωτών, καθιστώντας σαφές πως πρόκειται για πολιτική εντολή διάλυσης της πορείας. Στην επίθεση έρχονται να δώσουν ένα χεράκι – ξύλο- και μηχανές της ομάδας Δέλτα διευμβολίζοντας την πορεία και πέρνοντας στο κατόπι όποιον βρισκόταν στο δρόμο. Ο στρατός της δημοκρατίας έρχεται να συνετίσει, κυνηγώντας για 20 λεπτά και μοιράζοντας απλόχερα μπόλικο ξύλο, όσους η συναίνεση και το δόγμα της “τάξης” και της “ασφάλειας” δεν κατάφερε να φιμώσει, προσαγάγοντας 18 άτομα κι αποδίδοντας μετέπειτα κατηγορίες σε 11 εξ αυτών. Ένας εκ των συλληφθέντων δε, νοσηλεύεται στον Ευαγγελισμό τραυματισμένος στο κεφάλι από τα γκλομπ των μπάτσων.

Η επίθεση, αναντίστοιχης κλίμακας σε σχέση με τα γεγονότα και με περίσσιο το θράσος των μπάτσων, που πριν 10 μέρες είχαν δολοφονήσει έναν ακόμα άνθρωπο σε εκείνο το σημείο, έρχεται σαν μια προσχεδιασμένη άσκηση πειθάρχησης. Μετά τα γεγονότα της Τετάρτης, την απεργειακή πορεία, όπου ο κόσμος βγήκε κατά χιλιάδες στους δρόμους του κέντρου και συγκρούστηκε με τις δυνάμεις καταστολής και την αντιρατσιστική-αντιφασιστική συγκέντρωση και πορεία στην Κυψέλη, το μέγα εργαλείο της δημοκρατίας για την εξασφάλιση της κοινωνικής ειρήνης, ο φόβος, έπρεπε να μπει ξανά δυναμικά στο παιχνίδι. Με ποιο καλύτερο τρόπο από την εγγραφή στα σώματα των αντιστεκόμενων της κρατικής βίας, μέσω των γκλομπς των μπάτσων και την αντίστοιχη εγγραφή στη συλλογική συνείδηση, μέσω της εικόνας λυσσασμένων μπάτσων να τρέχουν από πίσω με δολοφονικές διαθέσεις.

Κι έπειτα έρχεται η σειρά της δικαιοσύνης να καθορίσει τι είναι νόμιμο και τι όχι, τι είναι ανεκτό από την εξουσία και να βαφτίσει ότι ξεφεύγει από τα θεσπισμένα της όρια παράνομο και εγκληματικό. Είναι νόμιμο να πυροβολείς ότι κινείται, αλλά παράνομο να πετάς πέτρες. Είναι νόμιμο να βαράς ανθρώπους με το γκλομπ, αλλά παράνομο να υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου και τους συντρόφους σου. Είναι νόμιμο να κάθεσαι απαθής στον καναπέ σου, αλλά παράνομο να διαδηλώνεις δυναμικά στο δρόμο, διεκδικώντας όσα σου αρπάζουν. Είναι νόμιμο να προσάπτεις κατηγορίες έως και κακουργηματικού χαρακτήρα σε 11 άτομα, που “παρανόμησαν” με την παρουσία τους σε μια πορεία εναντίον της κρατικής καταστολής και τρομοκρατίας. Είναι μήπως “παράνομο” να διεκδικείς μια αξιοπρεπή ζωή με συλλογικούς όρους; Για την δημοκρατία της εκμετάλλευσης, της εξατομίκευσης και της αδράνειας, ναι είναι.

Πόσες δολοφονίες ακόμα χρειάζονται για να πάψει η καραμέλα του “μεμονωμένου περιστατικού”; Είναι ήδη πάρα πολλές. Πόσοι ακόμα πρέπει να νιώσουν σφαίρες μπάτσων να καρφώνονται στο σώμα τους, ένα γκλομπ να κατεβαίνει στο κεφάλι τους, μια υποτιμητική εξακρίβωση της ύπαρξης τους, μια χυδαία προσβολή της αξιοπρέπειας τους πριν αντιληφθούμε ότι το μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι δεν είναι απλώς ένα γραφικό σύνθημα. Η αστυνομία, το μακρύ χέρι της δημοκρατίας, έρχεται να χτυπήσει εκεί που η εθνική συνείδηση, η κοινωνική συναίνεση, τα ΜΜΕ, η κρίση δεν αρκούν.

Πόσες ακόμα κατεστραμμένες ζωές και λεηλατημένες υπάρξεις χρειάζονται για να αποφασίσουμε να τελειώνουμε με αυτόν τον σάπιο κόσμο;

ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ & ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΗΣ 27ης ΦΛΕΒΑΡΗ

ΕΞΩ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΜΑΣ

Κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά

Ανακοίνωση της Εταιρίας για το Κτήριο της Όπερας & της Ακαδημίας Λυρικής Τέχνης “Μαρία Κάλλας”

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ 26 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2010

Η Τέχνη δεν υπήρξε ποτέ επιδημία ούτε εξέγερση, όπως οι καταλήψεις. Η Τέχνη έκανε επανάσταση που οδηγεί στη μέθεξη. Οι εξεγέρσεις αυτού του τύπου οδηγούν κατευθείαν στο αδιέξοδο και την απελπισία. Δεν είμαι ούτε υπήρξα Δούρειος Ίππος του κεφαλαίου. Και από μιαν άποψη είμαι εναντίον του Κατεστημένου και των μονοπωλίων. Αυτό θα όφειλαν να το γνωρίζουν όσοι χάριν μιας δίκαιης διεκδίκησης ζητούν στην ουσία λόγο ύπαρξης. Θα έπρεπε να σέβονται εκείνους που δεν διεκδικούν το ίδιο, αλλά αντίθετα την ύπαρξη τους την τάσσουν υπέρ υψηλών στόχων. Γιατί η Τέχνη είναι χώρος για τους λίγους που έχουν τη δύναμη να αφιερωθούν σε αυτήν χωρίς φανφάρες και τσιτάτα. Οσο για την «πλήξη» την αφήνω για εκείνους που είναι ανίκανοι να προσεγγίσουν την αξία και τον ρόλο της που φυσικά δεν είναι λόγια που εκφράζονται απειλητικά, απρόσωπα και από «ομάδες». Γιατί ο καλλιτέχνης καταθέτει μόνος του και κρίνεται μόνος του. Όταν η εξουσία λαθεύει τον στόχο της σκοτώνει έναν άνθρωπο. Όταν η αντι- εξουσία λαθεύει τον στόχο της σκοτώνει ένα όνειρο.

Βάσω Παπαντωνίου Υψίφωνος Πρόεδρος  

Βασίλης Βασιλικός Γεν. Γραμματέας  
 
 

ΠΡΟΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΕΝΩΝ:

Η Εταιρεία, έδω και ένα χρόνο έχει εξασφαλίσει άλλο κτήριο για την ίδρυση της Ακαδημίας Λυρικής Τέχνης «Μαρία Κάλλας». Οι καταληψίες ας γνωρίζουν ότι το κτήριο επί της οδού Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά δεν μας αφορά.

ούτε στα πιό τρελά σας όνειρα!

Σήμερα 25/2, στις 19.30, πραγματοποιήθηκε παρέμβαση από περίπου 60 συντρόφους/ισσες στη γκαλερί ΑΔΑΜ, στο Κολωνάκι, μισή ώρα πριν τα εγκαίνια έκθεσης έργων τέχνης από εκπροσώπους του αστικού, πνευματικού και καλλιτεχνικού κόσμου, για την προώθηση του "ευγενούς" σκοπού της δημιουργίας Ακαδημίας Λυρικής Τέχνης στο κατειλημένο κτίριο της οδού Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά. Πιο αναλυτικά τους "ευγενείς" σκοπούς της συγκεκριμένης εταιρίας μπορεί κάποιος να τους βρεί στη σελίδα http://orama-opera.gr/ Στην παρέμβαση πετάχτηκαν τρικάκια και μοιράστηκε το παρακάτω κείμενο.

ΟΥΤΕ ΣΤΑ ΠΙΟ ΤΡΕΛΑ ΣΑΣ ΟΝΕΙΡΑ

Μια διόλου πρωτότυπη συμμαχία, μεταξύ εκπροσώπων της αστικής τάξης (όπως η Μαριάννα Βαρδινογιάννη) και ανθρώπων του «πνεύματος» (όπως ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός) και της «τέχνης» (όπως η υψίφωνος Βάσω Παπαντωνίου που προΐσταται και της προσπάθειας) με πρόσχημα τη δημιουργία Ακαδημίας Λυρικής Τέχνης επιχειρεί να διαμορφώσει τις προϋποθέσεις για την αστυνομική εισβολή και βίαιη εκκένωση του κατειλημμένου κτιρίου στην οδό Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά. Πρόκειται για την «Εταιρία για το Κτήριο της Όπερας και της Ακαδημίας Λυρικής Τέχνης ‘‘Maria Callas’’» με την επωνυμία «Όπερα-Όραμα», η οποία αφού «κατόρθωσε» τη χρηματοδότηση για νέα Εθνική Λυρική Σκηνή στο Φαληρικό Δέλτα από το ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος» (!!!), πραγματοποιεί από 25/2 έως 20/3/2010 «έκθεση έργων τέχνης» στην γκαλερί ΑΔΑΜ, στην οδό Ν. Βάμβα στο Κολωνάκι, για την προώθηση και του δεύτερου σκοπού της (την Ακαδημία Λυρικής Τέχνης) με τη συλλογή υπογραφών και χρημάτων (?! – αφού τους χρηματοδοτούν με εκατομμύρια ευρώ τα ιδρύματα των κεφαλαιοκρατών τι τα θέλουν μερικές χιλιάδες ευρώ που θα καταφέρουν να συλλέξουν;). Κι όλα αυτά, όλως τυχαίως, σε μια περίοδο έντονης κρατικής και παρακρατικής στοχοποίησης των αυτοοργανωμένων χώρων, στεκιών και καταλήψεων.

Το εν λόγω κτίριο που εποφθαλμιούν, στη συμβολή των οδών Πατησίων & Σκαραμαγκά, ανήκει στο ΝΑΤ (ταμείο των ναυτικών) και από τον Σεπτέμβρη του 1999 είχε εγκαταλειφθεί στη φθορά, τη βρώμα και την ερείπωση, ενώ στο παρελθόν είχε ζήσει σε αυτό για κάποια χρόνια η Μαρία Κάλλας.

Στις 19 Μάρτη 2009 όμως (3 μήνες μετά τον ασύλληπτο <<Δεκέμβρη>>), δεκάδες άνθρωποι εισήλθαμε στο κτίριο, το καθαρίσαμε, αποκαταστήσαμε φθορές και ζημιές (οι εργασίες συνεχίζονται) και του δώσαμε ζωή, μετατρέποντας το σε ένα ανοιχτό κοινωνικό πείραμα συλλογικοποίησης, αυτοοργάνωσης, κοινωνικής-πολιτικής δράσης, αλληλεγγύης και δημιουργικότητας, σε ένα απελευθερωμένο έδαφος από την εξουσία, την εκμετάλλευση, την ιεραρχία και κάθε είδους μεσολαβήσεις. Ένα μικρό σύμπαν πολυποίκιλων επιθυμιών, επιλογών και προσπαθειών γύρω από τα ζητήματα της αλληλεγγύης σε μετανάστες και πρόσφυγες, των διακρίσεων με βάση το φύλο και τη σεξουαλικότητα, της ταξικής διαίρεσης της κοινωνίας, της καπιταλιστικής κρίσης, της υπεράσπισης των δημόσιων-ελεύθερων χώρων, της αλληλεγγύης σε φυλακισμένους αγωνιστές και εγχειρήματα που αντιμετωπίζουν την κρατική ή φασιστική καταστολή, της αυτομόρφωσης (δηλαδή της οριζόντιας μετάδοσης γνώσης χωρίς διδασκαλικές αυθεντίες και χρηματικά ή άλλου είδους ανταλλάγματα), της ανθρώπινης δημιουργίας (σώμα, χορός, θέατρο, video, μουσική) έξω από θεαματικά πρότυπα, εμπορικά δίκτυα και σχέσεις χρηματικής συναλλαγής. Σημείο σύμπτωσης όλων των προσπαθειών η γενική συνέλευση της κατάληψης, μια φορά την εβδομάδα.

Η κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά, αποτελώντας τόσο τμήμα της ιστορικής κοινωνικής πρακτικής της οικειοποίησης εγκαταλειμμένων κτιρίων και της μετατροπής τους σε ελεύθερους κοινωνικούς χώρους όσο και ως ένας από τους σπόρους του ελευθεριακού ριζοσπαστικού μετασχηματισμού των κοινωνικών σχέσεων που άφησε ως παρακαταθήκη η εξέγερση του Δεκέμβρη, ήρθε για να μείνει. Γι’ αυτό οι καλοθελητές και νεροκουβαλητές της κρατικής καταστολής, που καμώνονται πως δεν γνωρίζουν ότι το κτίριο δεν είναι άδειο και εγκαταλειμμένο καλό θα έκαναν να προσανατολιστούν σε άλλες στεγαστικές «ιδέες» του εγχειρήματος τους. Το πόσο καλά το γνωρίζουν, άλλωστε, το αποκαλύπτει περσινή τους ανακοίνωση, ένα μήνα μετά την επαναλειτουργία του κτιρίου, με τον μελοδραματικό τίτλο «Το σπίτι της Μαρίας Κάλλας κινδυνεύει», όπου κατέθεταν τη λύπη τους για την κατάληψη του κτιρίου και την ανησυχία τους για την πιθανή καταστροφή του (?!).

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΠΑΤΗΣΙΩΝ 61 & ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑ

 

ΔΕΚΑ, ΕΚΑΤΟ, ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΠΛΗΞΗΣ

 

Κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά

πνευματικά διαπλεκόμενα και αριστερά εγκεφαλικά

Σε κείμενό μας για την απεργία της Τετάρτης 24/2 κάναμε μια “εξέχουσα” αναφορά στη στάση κάποιων διανοούμενων που πήραν τη θέση της εργοδοσίας/εκδόσεων ΑΓΡΑ όσον αφορά την υπόθεση της απόλυσης ενός υπαλλήλου της και των αντιδράσεων που προκλήθηκαν. Στο ίδιο πλαίσιο δημοσιεύουμε ένα σχετικό μέιλ που κυκλοφορεί για να αναφανεί το μέγεθος των “διαπλεκόμενων” της αριστερής διανόησης με κομμάτι της καθεστωτικής αριστεράς. Ας έχουμε υπόψη μας ότι η εφημερίδα ΑΥΓΗ, ευθύς εξαρχής της δημοσιοποίησης της απόλυσης και του αγώνα για την ανάκλησή της, τήρησε και τηρεί μια εκνευριστική στάση (“ας δημοσιεύσουμε όλες τις απόψεις”) με την πλάστιγγα να γέρνει σαφώς προς την υπεράσπιση της ΑΓΡΑΣ-επιχειρηματολογίας …

Οι 49 διανοούμενοι και ο απολυμένος Ντίνος Παλαιστίδης

Μα οι κατάλληλοι άνθρωποι πάντοτε βρίσκονται – δεν έχουν τίποτα να χάσουν.

Μανώλης Αναγνωστάκης

Στις 17 Φεβρουαρίου κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο (και δύο μέρες μετά αναδημοσιεύτηκε στην Αυγή) ένα «Κείμενο υποστήριξης των εκδόσεων Άγρα» υπογεγραμμένο από 49 διανοούμενους (πανεπιστημιακούς, καλλιτέχνες, συγγραφείς, μεταφραστές κ.ά.). Βλέποντας κανείς τον τίτλο του κειμένου, θα υπέθετε εύλογα ότι οι εκδόσεις Άγρα και ο Σταύρος Πετσόπουλος διώκονται για κάποιο βιβλίο που εξέδωσαν, κινδυνεύουν με δίκες και καταδίκες, και –όπως θα ήταν αναμενόμενο σε μια τέτοια περίπτωση- οι διανοούμενοι του τόπου συσπειρώνονται στο πλευρό του εκδότη. Διαβάζοντας όμως το μικρό κείμενο που προηγείται των υπογραφών, διαπιστώνει κανείς ότι η αφορμή είναι άλλη (η απόλυση του βιβλιοϋπαλλήλου των εκδόσεων Άγρα Ντίνου Παλαιστίδη και οι συνακόλουθες κινητοποιήσεις συναδέλφων του για την ανάκληση της απόλυσής του).

Αν μη τι άλλο προκαλεί τουλάχιστον εντύπωση η κινητοποίηση 49 γνωστών διανοουμένων για μια εργασιακής φύσης διαφορά σε μια επιχείρηση, και προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση ότι η κινητοποίηση αυτή δεν γίνεται υπέρ του… αντικειμενικά αδυνάτου, του υπαλλήλου, αλλά υπέρ αυτού που απ’ τις αντικειμενικές οικονομικές συνθήκες βρίσκεται στη θέση του ισχυρού, υπέρ αυτού δηλαδή που την επομένη της απόλυσης η ζωή του συνεχίζεται κανονικά και δεν βρίσκεται αντιμέτωπος με το φάσμα της ανεργίας και το χειροπιαστό και διόλου «θεωρητικό» ζήτημα της επιβίωσης.

Ο γράφων δεν μπορεί φυσικά να μπει στην ουσία της εργασιακής διαφοράς, μιας και δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τα διαδραματισθέντα στην επιχείρηση, από θέση αρχής όμως, φαντάζομαι, κάθε άνθρωπος που δεν είναι θαυμαστής της Μάργκαρετ Θάτσερ βρίσκεται στο πλευρό του εργαζόμενου και όχι του εργοδότη.

Το κείμενο όμως των 49 διανοουμένων, πέρα από την αρχική έκπληξη, σε μια δεύτερη ανάγνωση προκαλεί το λιγότερο οργή ακόμα και σε έναν «ουδέτερο παρατηρητή», βρίθει λογικών αλμάτων και γεννά ορισμένα ζητήματα πνευματικού ήθους και μερικά, ρητορικά μάλλον, ερωτήματα. Λένε, για παράδειγμα, οι 49 στο κείμενό τους (ολόκληρο υπάρχει πλέον και στην ιστοσελίδα των εκδόσεων Άγρα και εύκολα μπορεί να το βρει κανείς): Εμείς που υπογράφουμε αυτό το κείμενο έχουμε επί χρόνια συνεργασία με τον Σταύρο Πετσόπουλο και τις Εκδόσεις Άγρα και γνωρίζουμε όχι μόνο τη σπουδαία συμμετοχή τους στα γράμματα αλλά και τις εργασιακές συνθήκες απόλυτου σεβασμού του προσώπου των εργαζομένων και των εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων τους που από την ίδρυση του εκδοτικού οίκου επικρατούν σ’ αυτόν.

Πρώτον, πώς είναι δυνατόν να ξέρει ένας συγγραφέας ένας μεταφραστής ή ένας καθηγητής Πανεπιστημίου τις συνθήκες κάτω από τις οποίες εργάζονται οι πωλητές, οι αποθηκάριοι και οι κούριερ οποιουδήποτε εκδοτικού οίκου; Κατ’ αντιστοιχία, όταν παίρνουμε στα χέρια μας ένα καλοτυπωμένο βιβλίο, οποιουδήποτε εκδότη, ξέρουμε κάτω από ποιες συνθήκες δουλεύουν οι γραφίστες στα ατελιέ, οι πιεστές στα τυπογραφεία και οι υπάλληλοι των βιβλιοδετείων; Κατά δεύτερο, τι σχέση έχει η ποιότητα του εκδοτικού προϊόντος με τις συνθήκες κάτω από τις οποίες δουλεύουν οι υπάλληλοι του εκδοτικού οίκου; Με αυτή την «λογική», θα ήταν αυτονόητο ότι οι υπάλληλοι της αυτοκινοτοβιομηχανίας Πόρσε, για παράδειγμα, δουλεύουν σε έναν επαγγελματικό παράδεισο και ουδεμία συνδικαλιστική διεκδίκηση εκ μέρους τους θα ήταν επιτρεπτή, εφόσον το προϊόν της εταιρείας τους είναι το καλύτερο της αγοράς. Στην προκειμένη περίπτωση, το κείμενο στήριξης των συναδέλφων του Παλαιστίδη στην Άγρα και η απεργία στην οποία έχουν προχωρήσει με αφορμή την απόλυσή του θα έπρεπε να κάνουν τους υπογράφοντες περισσότερο επιφυλακτικούς.

Συνεχίζουν οι 49 διανοούμενοι στο κείμενό τους: Τις τελευταίες μέρες με οργή και θλίψη διαπιστώνουμε ότι με αφορμή την απόλυση εργαζομένου από τον εκδοτικό οίκο, υπό συνθήκες που ασφαλώς θα κριθούν από τα δικαστήρια, ο εκδοτικός οίκος επιχειρείται να εμφανιστεί ως διώκτης των συνδικαλιστικών ελευθεριών που εκφοβίζει και απολύει εργαζόμενους. Τίποτα δεν είναι αναληθέστερο από τους παραπάνω ισχυρισμούς και γι’ αυτό αισθανόμαστε την ανάγκη να προβούμε σε δημόσια δήλωση για να προστατέψουμε τις Εκδόσεις Άγρα από τη συκοφάντηση και το διασυρμό. Εδώ τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο σοβαρά. Καταρχάς γιατί αποτελεί «συκοφάντηση και διασυρμό» η όλη κινητοποίηση, τη στιγμή που η επιθεώρηση εργασίας σε πρώτη φάση γνωμοδότησε υπέρ του εργαζομένου. Επιπλέον, από πότε το κατοχυρωμένο δικαίωμα στη απεργία συνιστά σπίλωση για το κύρος μιας επιχείρησης; Άραγε οι υπογράφοντες δεν διεκδικούν για τον εαυτό τους το δικαίωμα στην απεργία ή στην προσφυγή στην επιθεώρηση εργασίας; Όσοι απ’ τους υπογράφοντες είναι εκλεγμένοι σε συνδικαλιστικά όργανα του επαγγελματικού τους κλάδου, θεωρούν ότι η απεργία συκοφαντεί και διασύρει τον εκάστοτε εργοδότη; Δέχονται μήπως οι, στην πλειονότητά τους, δημόσιοι υπάλληλοι που υπογράφουν να παραχωρήσουν τη μόνιμη και εξασφαλισμένη από το κράτος εργασιακή τους θέση; (Εργασιακή θέση που, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, είναι εξασφαλισμένη ακόμα και όταν κάποιος παραμένει επί 30 χρόνια καθηγητής πανεπιστημίου δίχως να έχει δημοσιεύσει ούτε ένα επιστημονικό έργο).

Δεν θα επεκταθώ σε άλλα «προβληματικά», τουλάχιστον, σημεία της επιστολής (μερικά θέτουν εξόφθαλμα υπό αμφισβήτηση την ειλικρίνεια ορισμένων εκ των συντακτών και προσβάλουν τη νοημοσύνη μας· πώς μπορεί, για παράδειγμα να ξέρει κάποιος τι συνέβαινε στον εκδοτικό οίκο από την ίδρυσή του, το 1979, όταν τότε ήταν μαθητής. Ή πώς μπορεί να ξέρει κάποιος τι συνέβαινε στα 30 χρόνια λειτουργίας του οίκου όταν έχει γνωρίσει τον εκδότη μόλις πρόπερσι; Για να μην αναφερθώ και σ’ αυτούς που ζουν 500 χιλιόμετρα μακριά από την έδρα των εκδόσεων…) και θα αναφερθώ σε ορισμένα ζητήματα πνευματικού ήθους που ανακύπτουν από την ασυνήθιστη αυτή κίνηση των 49.

Ιστορικά, η συλλογή υπογραφών έχει χρησιμοποιηθεί ως μια συμβολική κίνηση υποστήριξης κάποιου αδυνάτου, κάποιου διωκόμενου ή κάποιου που βρίσκεται στην φυλακή ή γενικότερα κινδυνεύει. Η χρησιμοποίηση του μέσου αυτού για την υπεράσπιση ενός εργοδότη αν μη τι άλλο το ακυρώνει και διαστρεβλώνει την ιστορικότητα αυτής της πρακτικής. Επιπλέον, η κίνηση αυτή των 49 έρχεται να προστεθεί σε πρόσφατες συλλογικές τοποθετήσεις διανοουμένων κατά τον περσινό Δεκέμβρη που όλες είχαν αντιδραστικό πρόσημο, για να το πω όσο πιο κομψά μπορώ. Κάποτε αναφερόμασταν με θλίψη στη σιωπή των διανοουμένων. Φοβάμαι ότι ο καιρός που θα παρακαλάμε να μην πάρουν θέση δεν είναι μακριά.

Σε ιστορικές στιγμές κρίσης και κοινωνικής έντασης όπως αυτή που διανύουμε η θέση που παίρνει ο καθένας είναι κρίσιμη και ενδεικτική. Από την εποχή του Σωκράτη έχει οριστεί με τον πλέον εύγλωττο τρόπο ο ρόλος του καλώς εννοούμενου διανοούμενου. Είναι αυτός που σαν την αλογόμυγα ξυπνά το ράθυμο άλογο της Πόλης και για «ανταμοιβή» τον ποτίζουν κώνειο ή τον ρίχνουν στην πυρά. Δυστυχώς, εδώ και καιρό βλέπαμε διανοούμενους να διαγκωνίζονται ποιος θα πρωτομπεί σε κρατικές επιτροπές και think tanks, ποιος θα ελιχθεί με ρασπουτινική δεξιοτεχνία στο ακαδημαϊκό κατεστημένο και ποιος θα εξασφαλίσει από νωρίς την κρατικοδίαιτη σταδιοδρομία του, προωθώντας ταυτόχρονα όσους περισσότερους μπορεί από το περιβάλλον του. Η επιστολή που υπογράφουν οι 49 διανοούμενοι υπέρ των εκδόσεων Άγρα, φοβάμαι ότι εγκαινιάζει μια νέα εποχή κατά την οποία οι «άνθρωποι του πνεύματος» αυτοπρόσφερτοι θα τάσσονται εναντίον του κάθε αδυνάτου με εξευτελιστικό αντίτιμο μια επιμελημένη και καλαίσθητη έκδοση.

Κώστας Δεσποινιάδης

Υ.Γ. Το κείμενο δόθηκε για δημοσίευση στα «Ενθέματα» της Αυγής –από όπου είχα στο παρελθόν ανοιχτή πρόσκληση συνεργασίας- στις 22-2-2010. Δύο ημέρες μετά με ενημέρωσαν ευγενικά ότι δεν μπορούν να το δημοσιεύσουν. Καλό είναι, στις αρχές του 21ου αιώνα, να θυμόμαστε όλοι ότι ο σταλινισμός είναι κυρίως νοοτροπία και λιγότερο ιδεολογία…(η υπογράμμιση δική μας)

Τετάρτη του ταξικού αγώνα με την απεργία αλλά και του αντιφασιστικού αγώνα στην πλ. Αμερικής

Ενόψει της αντιρατσιστικής – αντιφασιστικής συγκέντρωσης που καλείται για τις 24 Φλεβάρη στην πλατεία Αμερικής, θα πραγματοποιηθεί ανοιχτή συζήτηση-ενημέρωση την Τρίτη 23 Φλεβάρη, στις 8 μμ. στο Πολυτεχνείο. Το κείμενο-κάλεσμα για τη συγκέντρωση στην πλατεία Αμερικής: ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ! Μετά την προσπάθεια εγκαθίδρυσης ενός ιδιότυπου Απαρχάιντ στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα από μια φασιστο-«επιτροπή κατοίκων», αποτελούμενη από μερικούς ακροδεξιούς νοικοκυραίους, «αγανακτισμένους πολίτες» και παρακρατικούς ναζιστές, και με βασικό πρωταγωνιστή στα πογκρόμ την ελληνική αστυνομία, ένα νέο «πείραμα» επιχειρείται να εφαρμοστεί στην πλατεία Αμερικής. Σε μια γειτονιά όπου υπάρχει χρόνια συνύπαρξη ντόπιων και μεταναστών στις πλατείες, στους δρόμους, στα σχολεία, δοκιμάζεται να στηθεί τεχνητά ένα σκηνικό ρατσιστικής βίας και αστυνομοκρατίας.  Μέσα σε συνθήκες οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης, το κράτος και τα αφεντικά εξαπολύουν μια γενικευμένη επίθεση στην κοινωνία, εντείνοντας την εκμετάλλευση και την καταπίεση.   Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες, ως το πιο φτωχό και αποκλεισμένο κομμάτι της κοινωνίας, είναι αυτοί που δέχονται την αγριότερη επίθεση: Δολοφονίες στα σύνορα, εγκλεισμός σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, βασανισμοί στα αστυνομικά τμήματα. Αντιμετωπίζουν τη σκληρότερη εκμετάλλευση από τα αφεντικά. Βρίσκονται όμηροι της αντι-μεταναστευτικής πολιτικής που τους χωρίζει σε «νόμιμους» και «λαθραίους», όπως με το πρόσφατο νομοσχέδιο για την ιθαγένεια που ορίζει ποια παιδιά έχουν «δικαιώματα» και ποια όχι, προωθώντας ένα ακόμα πιο ανελέητο κυνηγητό των μεταναστών χωρίς χαρτιά και από την άλλη μεριά την ενσωμάτωση ενός μικρού αριθμού μεταναστών με προϋποθέσεις που σημαίνουν να σκύψουν το κεφάλι.   Σε αυτό το πλαίσιο, το κράτος έχει κάθε συμφέρον από τη διάχυση του ρατσισμού μέσα στην κοινωνία. Με τη βοήθεια των ΜΜΕ στοχοποιεί τους μετανάστες ως «απειλή για τη σταθερότητα και την ασφάλεια» για να καλλιεργήσει το φόβο, την ταξική διαίρεση, τον κοινωνικό κανιβαλισμό και να εκβιάσει την εθνική ενότητα στο πλαίσιο της «διάσωσης της εθνικής οικονομίας» ώστε μέσα σε συνθήκες ανέχειας οι καταπιεσμένοι να στρέφονται ο ένας απέναντι στον άλλο, απέναντι στους πιο αδύναμους και όχι απέναντι στους πραγματικούς τους δυνάστες. Για να ενισχύει την αστυνομική καταστολή και να επιβάλει τους αντικοινωνικούς του σχεδιασμούς, ιδίως μετά την κοινωνική εξέγερση που ξέσπασε το Δεκέμβρη του ’08, στην οποία ντόπιοι και μετανάστες συναντήθηκαν στα οδοφράγματα δίνοντας μια εικόνα από το μέλλον που επιφυλάσσουν στα αφεντικά.  Το ίδιο το κράτος εκκολάπτει μέσα από την πολιτική του και στηρίζει με τους μηχανισμούς του τη δράση ρατσιστικών ομάδων, όπως συνέβη στον Άγιο Παντελεήμονα με το κλείσιμο της παιδικής χαράς, με τους εμπρησμούς τζαμιών,με τους ξυλοδαρμούς και τα μαχαιρώματα μεταναστών να γίνονταν από παρακρατικούς με την κάλυψη της αστυνομίας. Χρησιμοποιεί τέτοιες ομάδες που εμφανίζονται ως «τοπικές επιτροπές» ώστε η αστυνομική κτηνωδία απέναντι στους μετανάστες να εμφανίζεται ως «λαϊκό αίτημα». Και χρησιμοποιεί τις παρακρατικές συμμορίες οι οποίες επιτίθενται επίσης σε αγωνιστές και χώρους κοινωνικής αντίστασης που προτάσσουν την αλληλεγγύη και αντιπαλεύουν τον κοινωνικό εκφασισμό.  Στα μέσα Δεκέμβρη του ’09 εμφανίστηκε στην πλατεία Αμερικής μια δράκα «αγανακτισμένων κατοίκων», κυρίως οπαδών του ΛΑΟΣ, ζητώντας «να καθαρίσει ο χώρος και να φύγουν οι θαμώνες». Η συγκέντρωσή τους έληξε άδοξα, με τον βουλευτή Θ. Πλεύρη να αποχωρεί βιαστικά, όταν δεκάδες κάτοικοι της περιοχής πήγαν στην πλατεία δηλώνοντας ξεκάθαρα πως οι ρατσιστές μισάνθρωποι είναι ανεπιθύμητοι στη γειτονιά. Η προσπάθειά τους να στήσουν νέα επιτροπή μίσους βρήκε κάλυψη από την «προοδευτική» εφημερίδα Ελευθεροτυπία, που με άρθρο της στις 31 Δεκέμβρη ‘09 αποκαλεί την πλατεία «βόμβα έτοιμη να εκραγεί» παρουσιάζοντας μια πλαστή εικόνα, και δίνει κοινωνική υπόσταση σε μια χούφτα ακροδεξιών, συσκοτίζοντας τα ρατσιστικά κίνητρά τους και μιλώντας περί προβλημάτων καθαριότητας και υποβάθμισης της περιοχής.   Ακροδεξιοί και νεοναζί, με τις ευλογίες της αστυνομίας, φαντάζονται ότι μπορούν να μετατρέψουν μια πολυφυλετική γειτονιά της Αθήνας, με παράδοση συνύπαρξης ντόπιων και μεταναστών, σε πεδίο μισαλλοδοξίας και ρατσιστικού μίσους, βάζοντας στο στόχαστρό τους τους μετανάστες και χώρους αυτοοργάνωσης και κοινωνικού αγώνα (στέκια νεολαίας, καταλήψεις στέγης, πάρκα).  Ποτέ! Στην Κυψέλη, όπως και σε κάθε γειτονιά, ντόπιοι και μετανάστες εργαζόμενοι και άνεργοι ζούμε μαζί, στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία, στις πλατείες. Μοιραζόμαστε κοινά προβλήματα (ανεργία, εργασιακή εκμετάλλευση, ασφυκτικές συνθήκες ζωής στην πόλη-φυλακή, έλλειψη πράσινων ελεύθερων χώρων, έλεγχο και καταστολή) που πηγάζουν από τη λεηλασία της ζωής μας από το κράτος και τα αφεντικά. Και μαζί θα αγωνιστούμε για μια κοινωνία ισότητας, με όπλο μας την αλληλεγγύη και με μόνους εχθρούς μας τους εχθρούς της ελευθερίας.

Κανένας ρατσιστής και φασίστας δεν θα ορίσει ποιοι άνθρωποι θα ζουν μαζί στις γειτονιές της πόλης, ποιοι θα συχνάζουν στις πλατείες και ποιοι θα περπατούν στους δρόμους

– Καμία συναίνεση στη ρατσιστική και αντιμεταναστευτική πολιτική του κράτους

– Καμία ανοχή στις φασιστικές συμμορίες

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ – ΝΤΟΠΙΟΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
στην ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗΣ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: Τετάρτη 24 Φλεβάρη, 6 μ.μ.

Αναρχικοί/ες, Αντιεξουσιαστές/τριες, Αντιρατσιστές/τριες, Αντιφασίστες/τριες
από τις γειτονιές της Αθήνας

Παρασκευή 26/2 στις 7μμ στην κατάληψη…

Κάνε την κρίση ευκαιρία

Η οικονομική ύφεση είναι ευκαιρία…

… για όσους κυρίαρχους επιτείνουν τους όρους εκμετάλλευσης

… για τους καταπιεσμένους να δημιουργήσουν τους όρους της κοινωνικής απελευθέρωσης

Παρασκευή 26/2

Ώρα έναρξης: 7.00 μμ

Προβολή βίντεο: “Capitalism hits the fan”

Εκδήλωση – Συζήτηση: “Οικονομική κρίση και συναίνεση”

 

[scribd id=71988047 key=key-vz4kzcnunie3r1keohd mode=list]

Για να κατεβάσετε την μπροσούρα πατήστε εδώ

Συλλογικότητα ” Χορός της Καρμανιόλας”

xorostiskarmaniolas.blogspot.com

χτες βράδυ

Χθες το βράδυ
πάνω στη στέγη
μαύρες γάτες
ψιλοβρέχει
δεν μπορείς να πας και πουθενά
συνεχίζω να αναπνέω μηχανικά
παίρνω τηλέφωνα με δυσκολία
μου διαφεύγουν τα ονόματα
κοιτάω πίσω και δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται
μόνο τους ακούω που κοπανάνε την πόρτα
οι γείτονες έχουν βγει στα μπαλκόνια
σπασμένα κεραμίδια στα χέρια
αγωνία ξεραμένη στα χείλια
οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι μου
τι έγινε;
ο χώρος της συνέλευσης πεδίο μάχης
ευτυχώς όλοι είναι καλά
μετά
κόσμος πολύς
καλά πότε ήρθανε τόσο γρήγορα;
λες την ίδια ιστορία πολλές φορές
μετά μπάτσοι
δακρυγόνα
κυνηγητά στο σκοτάδι
φεύγουν
αύριο
θα δούμε αύριο
από http://www.serratiam.blogspot.com/

Αλληλεγγύη!

1π.μ. Πριν από λίγη ώρα δέχτηκε επίθεση από ομάδα φασιστών η κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ στη Θεσσαλονίκη. Προσπάθησαν να κάψουν κάποιους χώρους, επιτέθηκαν στην τακτική συνέλευση της κατάληψης, απωθήθηκαν με επιτυχία από συντρόφους και συντρόφισσες που στη συνέχεια βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις σοσιαλδημοκρατικές διμοιρίες των ΜΑΤ. Ο τρόπος με τον οποίο οι φασίστες ενεργοποιούνται διακριτά σε σχέση με τα κρατικά τους αδέλφια αλλά και η πύκνωση της επιθετικότητας τους έχει να κάνει τόσο με την επίταση της κατασταλτικής στρατηγικής (που διαστέλλει την θεσμική αδιαλλαξία) όσο και με την συγκεκριμένη χρονική συγκυρία. Από τη μια γίνεται μια προσπάθεια διεύρυνσης του δεξιόστροφου κοινωνικού μετώπου μέσα από τη θεσμική νομιμότητα και από την άλλη συμμορίες των ελληνόψυχων ερπετών επιτείνουν την παραβατική τους δράση και την τακτική των δολιοφθορών ενάντια σε εστίες συγκρότησης αντικαθεστωτικής δράσης.

Πήραν και πάλι τις άμεσες απαντήσεις τους. Υπήρξαν αντανακλαστικά από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες της Υφανέτ που ξεπέρασαν γρήγορα τον πρώτο αιφνιδιασμό για να αντιστρέψουν την συνθήκη στη συνέχεια και να αναχαιτιστούν από την αστυνομία. Μια αστυνομία που υπερασπίστηκε τους φασίστες καλύπτοντας την φυγή τους, χωρίς να “συλλάβει” κανέναν, στήνοντας έναν κλοιό γύρω από την κατάληψη με σκοπό να περιορίσει την εστία των αντιδράσεων. Αυτή τη στιγμή ο κλοιός έχει σπάσει και δεκάδες αλληλέγγυοι ετοιμάζονται για μια συνέλευση αποτίμησης, εκτίμησης της κατάστασης και οργάνωσης των επόμενων κινήσεων.

Εμείς από την κατάληψη Σκαραμαγκά στέλνουμε δύναμη και αγάπη, μια μεγάλη αγκαλιά στη Υφανέτ

και σφίγγουμε την γροθιά μας ψυθιρίζοντας: αλίμονο στους υπερασπιστές αυτού του γερασμένου κόσμου!

Η βάρδια της Τρίτης