Υπήρξε µια συνθήκη…
Με το τέλος του εµφυλίου, οι νικητές ορίζουν ξανά την κοινωνική συνθήκη: εκτελέσεις, φυλακίσεις, εξορίες, δίκες, πιστοποιητικά κοινωνικών φρονηµάτων έρχονται να υπενθυµίσουν στους αγωνιζόµενους οτι τίποτα δεν άλλαξε. Και όµως… Το τέλος του εµφυλίου σηµατοδοτεί την αρχή ενός κινήµατος που θέλει να ορίσει το παρόν και να δηµιουργήσει το µέλλον µε βάση τις δικές του ανάγκες. Οι συγκρούσεις των οικοδόµων το ’61, τα Ιουλιανά του ’65, η ένοπλη αντιδικτατορική δράση και το Πολυτεχνείο του ’73 είναι στιγµιότυπα της επιλογής της βίας ως αντίστασης στην κυρίαρχη συνθήκη.
Υπάρχει µια ιστορία…
Αµέσως µετά τη µεταπολίτευση, ένα πανίσχυρο κίνηµα εµφανίζεται ξανά στους δρόµους. Άγριοι εργατικοί αγώνες, συγκρούσεις ακτηµόνων στην ύπαιθρο, κινήµατα πόλης αθροίζονται σε διαδηλώσεις που συσπειρώνουν έως και 1,5 εκατοµµύριο ανθρώπους. Όπως παντού στην Ευρώπη και τον κόσµο, έτσι και στην ελλάδα αντάρτικες οργανώσεις κάνουν την εµφάνισή τους. Και ανάµεσά τους ο ΕΛΑ, ο οποίος γίνεται οργανικά και υλικά αναπόσπαστο κοµµάτι των µαζικών αγώνων της εποχής. Βόµβες και εµπρησµοί είναι µέρος της πολιτικής παρέµβασης µιας οργάνωσης µε πολύµορφη δράση που εµπεριέχει την κοινωνική αλληλεπίδραση και την αντιπληροφόρηση.
Θα υπάρξει ένα µέλλον…
Στη δίκη των κατηγορούµενων για συµµετοχή στον ΕΛΑ (όπως και παλιότερα στην αντίστοιχη για την 17Ν), η ενδεχόµενη φυλάκισή τους έρχεται να ολοκληρώσει την κοινωνική αποµόνωση, την αποϊδεολογικοποίηση και την αποπολιτικοποίησή τους· έτσι η φυσική εξόντωση έρχεται να σφραγίσει την ηθική και πολιτική. Για αυτό δεν απαιτείται κανένα αποδεικτικό στοιχείο: η καταδίκη θα βασιστεί αποκλειστικά και µόνο στις –ηδη αναιρεµένες– καταθέσεις της µοναδικής µάρτυρος. Και έτσι οι νοµικές κατασκευές του τρόµου θα εδραιωθούν στο παρελθόν θέλοντας να ορίσουν το µέλλον: το γκουαντανάµο είναι η εφιαλτική εικόνα του κράτους ασφαλείας.
Τελικά ο νόµος, το κράτος και η συστηµική βία θα δικάσουν µια ιστορία και µια εποχή. Πάντα και παντού η εξουσία ενάντια στην άρνησή της. Όµως η εξουσία κάνει λάθος, το ιστορικό εκκρεµές κινείται και οι εξεγέρσεις δεν είναι τίποτα λιγότερο από τον παλµό του κόσµου που έρχεται. Και σ’ αυτή τη µάχη για τη µνήµη, η αλληλεγγυη ειναι δεδοµένη· εξάλλου δεν έλειψε ποτέ.
Λευτεριά στους διωκόµενους για την υπόθεση του ΕΛΑ
κατάληψη πατησίων 61 & σκαραµαγκά