Λίγες ώρες πρίν απο την έναρξη του προκαθορισμένου διημέρου, που σαν σκοπό έχει την γνωριμία του εγχειρήματος της κατάληψης με τους γείτονες και την ευρύτερη κοινωνία της Κέρκυρας, οι δυνάμεις καταστολής αποφάσισαν να “χτυπήσουν”.. Μια διμοιρία πάνοπλων Ο.Π.Κ.Ετζήδων συνοδευόμενη απο 6 ασφαλήτες εισέβαλαν στον χώρο της κατάληψης, μετά απο εντολή του εισαγγελέα, για την εκκένωση της.

Καθ’όλη την διάρκεια της εβδομάδας ο παντελώς ερειπωμένος – παρατημένος για πάνω απο δύο δεκαετίες χώρος απέκτησε ζωή, θέρμανση, καθαρίστηκε και τελικά έγινε βιόσιμος. Έτσι λοιπόν ένα ετερόκλητο πλήθος ανθρώπων, όπως τα παιδία της γειτονιάς αλλά και οι μεγαλύτεροι, αγκάλιασε το εγχείρημα συμμετέχοντας ενεργά στις καθημερινές συνελεύσεις αλλά και τις απαραίτητες εργασίες για την διαμόρφωση του χώρου.

Το πρόβλημα παρουσιάζεται ύστερα απο τις νομικές κινήσεις που έγιναν εκ μέρους του Ινστιτούτου ΕΛΑΙΑΣ, ενος οργανισμού χρόνια παρηκμασμένου που του έχει παραχωρηθεί η κυριότητα ενός μεγάλου δημόσιου κτήματος στο οποίο υπάρχει μια σειρά κτισμάτων που εδώ και πολύ καιρό ρημάζουν. Το μέλημα του Ινστιτούτου είναι να μας διώξει απο το κτήμα ένω αλλεπάληλες καταπατήσεις λαμβάνουν χώρο ¨κάτω απο την μύτη τους¨. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της κατάστασης που περιγράφεται είναι η επίμονη παρουσία του κ. διαχειριστή – τσιφλικά του κτήματος, που ενώ ο ίδιος οικιοποιείται τον χώρο για τα δικά του προσωπικά συμφέροντα (τόπος βοσκής των ζώων του, μάζεμα ξυλείας για την εξασφάλιση της ζεστασιάς του), ταυτόχρονα αρνείται σε οποιονδήποτε άλλον να αξιοποιήσει τον χώρο.

Γιατί άραγε ο εν λόγο κύριος υπερβαίνει τα υπηρεσιακά του καθήκοντα και με απεριόριστο ζήλο διεκδικεί την κυριότητα του κτήματος;

Βέβαια απ’όλο αυτό το “πανηγύρι” δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα τοπικά καθεστωτικά Μ.Μ.Ε, με δύο δημοσιεύματα λασπολογικού χαρακτήρα και “Πουλημένων” συμφερόντων, ο τοπικός τύπος στην προσπάθειά του να δυσφημίσει τις ενέργειες – δραστηριότητές μας, εκτήθεται κατα την γνώμη μας στα μάτια της κοινωνίας.

Όλα τα παραπάνω δεν μας πτοούν, βρισκόμαστε αντιμέτωποι και συνεχίζουμε με ακόμα μεγαλύτερη θέληση την προσπάθεια να παραμείνει  χώρος ανοιχτός, και να αποτελέσει ένα ζωντανό κύτταρο για την κοινωνία της Κέρκυρας. Γι’αυτό και σύσσωμη η συνέλευση της κατάληψης αποφάσισε την συνέχιση και κανονική λειτουργία της.

Δεν υποχωρούμε σπιθαμή μπροστά σε τέτοιου είδους τρομοκρατικές και κατασταλτικές τακτικές.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΚΑΙ

ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ

Κατάληψη ΕΛΑΙΑ

απελευθερωμένος κοινωνικός χώρος

28/11/2009

το πρώτο κείμενο της κατάληψης

μια σειρα σεμιναριων με focus την κινηματικη χρηση…

αν έχετε, ελάτε με το λαπτοπ σας…

επόμενα σεμινάρια:

* 26/11 Δημιουργία Αφίσας
* 03/12 Υποτιτλισμός,
* 10/12 δημιουργια/διαχειρiση blog
* 17/12 ανωνυμια (ιντερνετ αλλα και στο πισι μας),
* 18/12 (Παρασκευή) ψάχνωντας στο internet,

η ιδεα ειναι ο κυκλος σεμιναριων να ειναι νομαδικος, να αλλαζει δηλαδη μερος που γινεται, καθε φορα που ολοκληρωνεται. καθε σεμιναριο διαρκει 3-4 ωρες και αποτελει εισαγωγη στο αντικειμενο του, μια βαση για να πιαστει ο κοσμος με αυτο.

http://www.sid.gr

Επίσης το εργαστήρι αυτομόρφωσης για το μοντάζ θα γίνει κανονικά, περίπου την ίδια ώρα, δηλαδή στις 6μμ.

Στην μητροπολιτική πραγματικότητα, είναι συχνό φαινόμενο η εξακρίβωση στοιχείων η ακόμη και η προσαγωγή ατόμων από τους μπάτσους, με αφορμή την «ιδιαίτερή» τους εμφάνιση, την παρουσία τους σε δημόσιους χώρους ή και (όπως πρόσφατα) την παρουσία τους σε «κοιτίδες τρομοκρατίας» όπως αρέσκονται να αποκαλούν τα Εξάρχεια οι χείρες της ίδιας εξουσίας που εκτελεί κυριαρχικά τα άνωθι.

Συχνά όλες και όλοι έχουμε βρεθεί σε μία τέτοια θέση, και η αντιμετώπιση ενός τέτοιου συμβάντος από πλευράς μας περνά αρκετές φορές μέσα από ατομικίστικες διαδρομές. Η επιτέλεση του «αγανακτισμένου πολίτη» απέναντι στον μπάτσο, ζητώντας ευγενικά τον λόγο για τον οποίο μας ζητά ταυτότητα, η μακιαβελικής εμπνεύσεως ερώτηση «γιατί μου ζητάτε ταυτότητα? έχει συμβεί κάτι?», η δήλωση «εγώ στη δουλειά μου / στο σπίτι μου πήγαινα» και σε εξαιρετικές περιπτώσεις η απαίτηση να μας παραδώσει «τον αριθμό του» ώστε να τον χρησιμοποιήσουμε υποτίθεται για να καταγγείλουμε κάποια «αντιδημοκρατική συμπεριφορά του» αργότερα, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία δημοκρατικότατη συμπεριφορά πολίτη, η οποία μπορεί σε μοριακό πλαίσιο να μας γλιτώσει από ένα μεταμεσονύχτιο τράβηγμα στην ΓΑΔΑ, αλλά σίγουρα δεν αποτελεί σπόρο για μία συλλογικότερη πολιτική απείθεια η οποία εφόσον επικοινωνηθεί κατάλληλα, μπορεί να ασκήσει πολιτική με τους δικούς μας όρους.

Μη αποδεχόμενοι την δημοκρατική πολιτική συγκρότηση του υποκείμενου «πολίτης», οφείλουμε να προσθέσουμε και να επικοινωνήσουμε μία νέα μορφή καθημερινής συλλογικής αντίστασης μέσα στην μητροπολιτική μετα-μοντέρνα φυλακή. Με συλλογικούς (ποιοτικά και αριθμητικά) όρους, μπορούμε να αρνηθούμε να παραδώσουμε οποιαδήποτε ταυτότητά μας σε έλεγχο μπάτσου στον δρόμο. Ο αριθμός του δεν μας αφορά, καθ’ ότι δεν επιλέγουμε να κινηθούμε μέσω διαμεσολαβημένων διαδικασιών για να εκφράσουμε την εκδίκησή μας (την εκδίκησή μας την εκφράζουμε ευθέως – δεκαετίες τώρα).   Σε γενικευμένο πογκρόμ, μπορούμε συλλογικά να αρνηθούμε να παραδώσουμε οποιοδήποτε στοιχείο μας. Μαζικές προσαγωγές προς την ΓΑΔΑ καθημερινά σίγουρα θα παραδίδανε ένα αδιαμεσολάβητο μήνυμα προς το Υπουργείο ΠΡΟΠΟ, και εφόσον επικοινωνούταν πολιτικά και
προταγματικά, θα έφτανε στο επίπεδο μιας καθημερινής κυψέλης αντίστασης στο μικρο-επίπεδο των παιχνιδιών εξουσίας μέσα στην πόλη.
Υπερβολικές «ασεβείς» επιτελέσεις από πλευράς μας που θα δημιουργούσαν δυσμενή συνθήκη για την σωματικότητά μας, ειδικά όταν αυτές λαμβάναν χώρα σε ατομικό επίπεδο και προτού η ιδέα αυτού του άρθρου κάποτε είναι μια πολιτική πραγματικότητα, θα μπορούσαν να αποφευχθούν για την ώρα.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη έγραψε ιστορία στα πλαίσια της πολιτικής
ανυπακοής, με δεκάδες πολίτες να παύουν την επιτέλεση του «πολίτη»
και, απελευθερώνοντας εξεγερμένους που πιάστηκαν προσωρινά όμηροι στα χέρια των μπάτσων, γιουχάροντας πολιτικές κινήσεις των ΥΜΕΤ, και
πετώντας γλάστρες από τα μπαλκόνια στα εξάρχεια έγιναν έμπνευση για
τον εμπλουτισμό των καθημερινών, «εξω-κινηματικών» στιγμών (αν
υφίστανται τέτοιες) της καθημερινότητας όλων μας.

Η καταστροφή αυτού του πολιτισμού και η ταυτόχρονη γεννεσιουργία του επόμενου, ο οποίος θα είναι πιο κοντά στην απελευθέρωση του ανθρώπου από την εκμετάλλευση και τις συγκεντρωτικές δομές κυριαρχίας, συμβαίνει και εκρηκτικά, αλλά και με μία υφέρπουσα καυτή ανάσα που εκπνέεται από τους εξεγερμένους, τις εξεγερμένες και τα εξεγερμένα αυτής της πόλης, εκλύοντας δυσωδίες ελευθερίας προς τα εξευγενισμένα ροζ ρουθούνια των κυρίαρχων.

νομάς

O θεσμός της αντιτρομοκρατικής δημιουργεί εκείνο τον πραγματικό σχηματισμό λόγου που καθιστά το δυνητικό και πιθανό εκφράσιμο. Ο λόγος της καθορίζεται από ένα σταθερό τρόπο συσχέτισης των δυνατοτήτων συστηματοποίησης που είναι εσωτερικές σ’ ένα σχηματισμό λόγου ( εν προκειμένω τις μεθόδους πρόληψης και καταστολής αντισυστημικών πράξεων, την τεχνολογία του εν χρήση οπλοστασίου, τις ‘μανιέρες’ συλλογής και χειρισμού ενοχοποιητικών στοιχείων, την απαγγελία επίσημων κατηγορητηρίων ) με άλλους που είναι εξωτερικοί προς αυτόν και ένα ολόκληρο μη λεκτικό πεδίο πρακτικών, οικειοποιήσεων, συμφερόντων και επιθυμιών. Οι αποφάνσεις της δεν είναι μόνο εξατομικευμένες δομές( αναγώμενες στη ροή επιτελεστικότητας που τις διατρέχει ) αλλά συνιστούν όρους δυνατότητας του (κάθε) περιεχομένου.

Χρειαζόμαστε εκείνο το δίκτυ που ως διάγραμμα λειτουργίας διασκελίζει κάθετα διάφορες δομές ( τη σφαίρα του συνταγματικού δικαίου και την επαύξηση της γενικότητας του περιεχομένου της με τους τρομονόμους, τις βάσεις δεδομένων βιομετρικών στοιχείων και τους τεχνο- επιστημονικούς κλάδους παραγωγής εφαρμογών υποκλοπής και ηλεκτρονικής παρακολούθησης, τα κανάλια διαρροών προς τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τις αναφορές των εμπειγνωμόνων και τις γλωσσολογικές αναλύσεις των αναλήψεων ευθύνης ) και μ’ αυτόν τον τρόπο δεσμεύει μορφές περιεχομένου άρα και το ίδιο το περιεχόμενο. Αφου είναι γνωστό ότι δεν μπορούν να ειπωθούν τα πάντα και σίγουρα όχι από οπουδήποτε, η κινησή της είναι κίνηση κατάληψης προνομιακών θώκων – θέσεων εκφοράς λόγου. Άρα η αποφάνσεις της πρέπει να περιγραφούν εντός του πεδίου λειτουργίας τους. Απο εδώ προκύπτει το εργαλείο της αποφαντικής λειτουργίας η πραγματικότητα του οποίου, δηλαδή η εφαρμοσιμότητά του, είναι συνάρτηση του χώρου προς διερεύνηση που απελευθερώνει. Καμία αστυνομική – δικαστική κρίση δεν κατασκευάζεται παρά μόνο ξεκινώντας από ένα περίπλοκο πεδίο έκφρασης – δράσης, από μια αποφαντική λειτουργία υψηλής συνθετότητας.

Ο χώρος λοιπόν που απελευθερώνεται δεν έιναι ένας γαλήνιος λογικός χώρος απ’ όπου μπορούν να τεθούν όλες οι λογικές ερωτήσεις, αλλά ο χώρος εκφοράς ερωτημάτων η εμφάνιση των οποίων αποκλείει κάποιες άλλες. Με μια έννοια τα ερωτήματα αυτά σχηματοποιούν ήδη μια πραγματικότητα, δεδομένου ότι η θέσεις σύνταξής τους είναι κατοχυρωμένες από πλευράς εγκυρότητας, που είναι δύσκολο να επερωτηθεί. Τα ερωτήματα αυτά δημιουργούν την εμφάνιση μιας κλάσης ειδικών φαινομένων ( πύκνωση των γραμμών του αντάρτικου, ποιοτική αναβάθμιση της πολιτικής βίας, γενεσιουργοί πυρήνες – κοιτίδες ‘τρομοκρατικής’ δράσης, μετα-εφηβική παραβατικότητα, εγκληματοποίηση αντισυμβατικών συμπεριφορών ) που ο σχηματισμός δράσης – λόγου αντιτρομοκρατική απαιτεί ιδιοσυστατικά ως καταστατική παράσταση και δυναμικό ανάπτυγμα, ως βαθμίδα εισβολής αληθινών συμβάντων και πεδίο παραγωγής γεγονότων, τα οποία η σύσταση μιας θεωρίας θα εξηγεί. Ένας νέος τομέας του επιστητού γεννιέται, εν-κοινωνίζεται και είναι δουλεία της αντιτρομοκρατικής η σύσταση του θεωρητικού πλαισίου ερμηνείας του.

Η αντιτρομοκρατική είναι η επιχειρησιακή εκλέπτυνση της ελ.ας στο χώρο του μη- πραγματικού. Είναι η πραγματική, υλικά δραστική παρέμβαση πυροδοτούμενη από και ερειδόμενη σε πιθανολογικά σενάρια, ένα κινούμενο κατώφλι απαραλλαξίας μεταξύ υπαρκτού και υποτιθέμενου ως τέτοιου, μεταξύ ομήρου του κράτους και φυγά εξ’ αυτού, τελικά μεταξύ αθωότητας και ενοχής. Όχι πως η αθωότητα μπόρει να μορφοποιηθεί ως έννοια μακράν της κυρίαρχης πολιτικής σφαίρας, ούτε ως έχουσα νόημα εκτός του πεδίου εμμένειας της δικαιικής τάξης. Γι’ αυτό και η αναίρεσή της κατα την τέλεση ποινικά κολάσιμων πράξεων ( μπάχαλα ) οι δράστες των οποίων δεν νίωθουν ούτε ένοχοι, ούτε ενοχή. Γενικα όταν η πράξη της εξαίρεσης καθίσταται αξία – και τι άλλο είναι η αντιτρομοκρατική υπηρεσία από τη θεσμοποίηση αυτου του γεγονότος; – προϋποθέτει και συνεπάγεται, με μια λέξη ταυτίζεται με, την αντίστοιχη μη- αξία, η οποία μπορεί να μεθερμηνεύεται, κάθε στιγμή, σε ο, τιδήποτε αυτό το κινούμενο κατώφλι περιλαμβάνει αποκλείοντας το.

πληβείος

Κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια, με δεδομένο τον ασφυκτικό κλοιό γύρω από την κατάληψη όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες, μπορούμε να καταλάβουμε το μέγεθος των μέτρων καταστολής στο κέντρο της Αθήνας… μέρα που είναι σήμερα. Αλλά και μερικών προαστίων όπως πληροφορούμαστε.

Μέρα που είναι σήμερα λοιπόν… προσφέρεται από το Κράτος ένα γνήσιο σουρεαλιστικό θέαμα: Πρόκειται για επέτειο ενάντια την Χούντα… και με έναν πρωτότυπο τρόπο το Κράτος δεν πρέπει να μας αφήσει να ξεχάσουμε.

Τα "φαντάσματα"  πάνω από την πόλη. Του Νοέμβρη και του Δεκέμβρη λέμε.

Το εργαστήρι αυτομόρφωσης για το μοντάζ που ήταν να γίνει την Πέμπτη 19 Νοέμβρη αναβάλλεται λόγω συνολικότερων εργασιών στον χώρο της κατάληψης. Θα γίνει στις 26 Νοέμβρη και ώρα 6μμ.

Στο πλαίσιο των συναντήσεων αυτομόρφωσης την Πέμπτη 12/11 στις 6.00 στην κατάληψη θα γίνει παρουσίαση του προγράμματος ψηφιακού Μοντάζ  Finalcut  (Mac) ( υπολογιστής όχι απαραίτητος, η παρουσίαση γίνεται με προτζέκτορα.)

Μετά τις πρόσφατες επιθέσεις φασιστοειδών χτες και προχτές στις καταλήψεις Βίλα Αμαλίας και Λ. Καραγιάννη φαίνεται ότι οι –κατειλημμένοι- αυτοδιαχειριζόμενοι κοινωνικοί χώροι τοποθετούνται στο στόχαστρο της καταστολής με νέα δεδομένα. Η σοσιαλδημοκρατική διαχείριση προσεγγίζει το δόγμα της ασφάλειας με την ίδια νεοφιλελεύθερη ένταση και με τη διαφορά ότι διαστέλλει την θεσμική παρουσία. Η αστυνομοκρατία απλώνεται σε κάθε εκατοστό της πόλης και η κοινωνία ελέγχου διευρύνει το βεληνεκές της. Η ακρολαϊκοδεξιά χειροκροτεί την σοσιαλδημοκρατική επιβεβαίωση των δικών της επιλογών. Έτσι, ο λειτουργικός χώρος που απομένει στις παρακρατικές συμμορίες δεν είναι άλλος από τις «παραδοσιακές» νυχτερινές εμπρηστικές επιθέσεις σε ανοιχτούς κοινωνικούς χώρους που αποτελούν προπύργια αδιαπραγμάτευτης και ακηδεμόνευτης κοινωνικής αντίστασης. Αναμοχλεύεται η κοινωνική πρόσληψη μιας καθαρά πολιτικής αντίθεσης ως πόλεμος συμμοριών έτσι ώστε να θεωρείται λυτρωτική η έγκληση της Δημοκρατίας για αποκατάσταση της τάξης. Οι μολότωφ των φασιστοειδών λειτουργούν ως τροχιοδεικτικά της κρατικής καταστολής.

Την ίδια στιγμή το παράδειγμα του Αγ. Παντελεήμονα μεταρσιώνεται σε κυβερνητική άσκηση πολιτικής των ίσων αποστάσεων με νομιμοποίηση τόσο της «αντιρατσιστικής» παρουσίας στην πλατεία όσο και της «επιτροπής κατοίκων». Οι αριστερές οργανώσεις είχαν «συνεννοηθεί» με την αστυνομία σε μια θεσμική διευθέτηση των ορίων της παρουσίας τους. Τα φασιστοειδή της «επιτροπής κατοίκων» περιορίστηκαν «διακριτικά» από την αστυνομία σε μερικές χειρονομίες ανάμεσα στις κούνιες και τις τραμπάλες της παιδικής τους χαράς, αυτό το νέο ιερό γκράαλ των πιπίκιων της περιοχής.

Έχει δηλωθεί τόσο επίσημα («εστίες ανομίας») όσο και ανεπίσημα (ξεθεμελίωμα των καταλήψεων) ότι η υπόθεση των κατειλημμένων χώρων βρίσκεται στο άμεσο ενδιαφέρον της κατασταλτικής στρατηγικής. Στο βαθμό που οι καταλήψεις αποτελούν εχθρό κάθε τυραννίας θα ήταν περίεργο να μην στοχοποιούνται από αυτήν. Καμία έκπληξη λοιπόν…

Έχουμε κάνει τις επιλογές μας, τις χαιρόμαστε, οι μικρές μας κομμούνες αποτελούν τα κύτταρα της κοινωνίας που πρεσβεύουμε, είναι οι ψηφίδες ενός ατίθασου και ελεύθερου σύμπαντος που όσο περισσότερο λατρεύει τη ζωή και την ελευθερία άλλο τόσο μισεί τους μισάνθρωπους εχθρούς της ελευθερίας.

Μια ψηφίδα από τη μικρή μας κομμούνα