Τα λεφτά, οι μύθοι και τα σκάνδαλα…: περίπτωση Κάλας

Σε άρθρο της εφημερίδας Η ΑΥΓΗ στο φύλλο της 7 Μάη του 1957 αποτυπώνεται με σαφήνεια ένα δείγμα απομυθοποίησης ενός ακόμη “εθνικού συμβόλου”. Πρόκειται για εκείνα τα σύμβολα που ενδυναμώνουν τα περιεχόμενά τους όσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από την εποχή τους. Μια και η κατάληψή μας έχει απελευθερώσει ένα κτίριο από την κυριαρχική του πρόσληψη είπαμε να αρχίσουμε να απελευθερώνουμε και τα ταπεινά σαρκία των παλιών του ενοίκων από τους μύθους που έστησαν είτε τα ίδια μέσα στην ματαιοδοξία τους είτε οι εθνοκεντρικοί ανακατασκευαστές της ιστορίας. Για τα φράγκα λοιπόν αγαπητή Μαρία…

Λευτεριά στον Ridvan Celik (RIDO)

rido1Την Πεμπτη 24/12 τα ξημερωματα, η αστυνομια εβαλε σε αεροπλανο με προορισμο την Αθηνα, τον Τουρκο πολιτικο προσφυγα Ridvan Celik (Rido) ,ο οποιος ζητα απο το 1991 πολιτικο ασυλο στην Ελλαδα.
Ο Rido ο οποιος ειναι ανυποτακτος απο τον Τουρκικο στρατο (αρνηθηκε να καταταγει για να μη πολεμησει τους Κουρδους ανταρτες) διεφυγε το 1991 στην Ελλαδα και απο τοτε ενω εχει κανει αιτηση δυο φορες για να του δωθει πολιτικο ασυλο μεχρι στιγμης δε του εχει δωθει.
Ο Rido συνελληφθει στις 6/12/2009 οταν τα ΜΑΤ επιτεθηκαν σε ομαδα 20 συντροφων που πηγαιναν στο σημειο συγκεκντρωσης της πορειας για τον ενα χρονο απο τη δολοφονια Αλεξανδρου Γρηγοροπουλου και την εξεγερση που ακολουθησε.
Κρατουνταν απο τις 6/12 μεχρι σημερα στην ΓΑΔ Ηρακλειου,ενω οσες κινησεις εγιναν για προσωρινη απελευθερωση του και εξεταση του αιτηματος του για πολιτικο ασυλο δεν καρποφορησαν με αποτελεσμα ο Rido να κινδυνευει με αμεση απελαση στο φασιστικο Τουρκικο κρατος.
Προφανως η εν κρυπτω μεταφορα του στην Αθηνα και η μερα που διαλεξε το ελληνικο κρατος να τον μεταφερει (24/12),δειχνει οτι θα τον απελασουν.

Ο Ριντο βρισκεται στο αλλοδαπων στη Πετρου Ραλλη.

Ακολουθει κειμενο αλληλεγγυης  που μοιραζεται στο Ηρακλειο:

ΚΑΝΕΝΑΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ

Ονομάζομαι Ridvan Celik. Το Σεπτέμβριο του 1991 κλήθηκα από τις τουρκικές αρχές να παρουσιαστώ στο στρατό, προκειμένου να υπηρετήσω τη στρατιωτική μου θητεία στην περιοχή του Ντιαρμπακίρ( Νοτιοανατολική Τουρκία – Βόρειο Κουρδιστάν), στην οποία την εποχή εκείνη μαίνονταν οι μάχες μεταξύ των Κούρδων ανταρτών και των τουρκικών δυνάμεων. Δεδομένου ότι δεν επιθυμούσα να εμπλακώ ως στρατιώτης στις μάχες αυτές, οι οποίες είχαν πάρει διαστάσεις εμφυλίου πολέμου, εγκατέλειψα τη χώρα μου τρεις μέρες αφότου έλαβα την πρόσκληση για την εκπλήρωση της στρατιωτικής μου θητείας.”

Απόσπασμα από την αίτηση του Ridvan Celik προς το ελληνικό Υπουργείο Δημόσιας Τάξης για χορήγηση πολιτικού ασύλου, Σεπτέμβριος 1991

Ο Ridvan Celik (Rido) ήρθε στην Ελλάδα ως πολίτικός πρόσφυγας το 1991,σε ηλικία 22 ετών..Επέλεξε να αυτοεξοριστεί όταν αναγκάστηκε απο το φασιστικό τουρκικό καθεστώς να καταταγεί και να πολεμήσει ενάντια στα ταξικά του αδέρφια ,τους Κούρδους αντάρτες του PKK. Το 2002 το τουρκικό κράτος τον διέγραψε απο πολίτη του, αφού για 11 χρόνια ήταν “ανυπότακτος”.Φθάνοντας στην Ελλάδα συνέχισε να αγωνίζεται και να συμμετέχει στα κινήματα.Η συνεχής άρνηση του ελληνικού κράτους, από το 1991, να του χορηγήσει πολιτικό άσυλο ανάγκασε τον Rido να ζει σε ημιπαράνομο καθεστώς, μετατρέποντάς τον παράλληλα σε πεδίο εκμετάλλευσης του κάθε εργοδότη.

Η πολιτική που έχει ακολουθήσει το ελληνικό κράτος τα τελευταία χρόνια για τους μετανάστες, στερεί απο τον Rido όλα τα αυτονόητα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, καθιστώντας τον νομικά ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ. Αδυνατεί να φύγει νόμιμα απο την χώρα, καθώς δε δικαιούται ούτε ταυτότητα ούτε διαβατήριο, με αποτέλεσμα να τον κρατάει όμηρο και να τον οδηγεί συνεχώς στην παρανομία. Η σύλληψη του μπορεί να επιφέρει την απέλασή του στην Τουρκία, όπου το ελάχιστο που θα του επιβληθεί είναι η φυλάκιση και ο εξαναγκασμός του να σκοτώσει ή να σκοτωθεί, συμμετέχοντας στον πόλεμο ενάντια στο δίκαιο κουρδικό αγώνα.

Καλούμε τους φορείς ,τους φοιτητικούς συλλόγους,τους μαθητές, τις πολιτικές οργανώσεις, τους μετανάστες και κάθε κομμάτι αυτής της κοινωνίας, το οποίο ενδιαφέρεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, να διαθέσει κάθε δυνατό πολιτικό μέσο για να χορηγηθεί πολιτικό άσυλο στον Rido.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ RIDVAN CELIK (RIDO)

αλληλεγγυοι/ες

Ο Αγρός ήρθε για να μείνει…

Από το Μάιο του 2009, μέσα στο πάρκο τρίτση, έχει «ξεφυτρώσει» και …ζει ο Αγρός. Μια κατάληψη γης, μια κίνηση επανοικειοποίησης ενός κομματιού του πάρκου, προκειμένου να το διαχειριστούμε σύμφωνα με τις δικές μας επιθυμίες και ανάγκες και παράλληλα ένα ανοιχτό κάλεσμα σε όσους και όσες επιθυμούν να πράξουν το ίδιο. Ο Αγρός είναι ένα εγχείρημα που εναντιώνεται στο ξεπούλημα του πάρκου για εμπορική εκμετάλλευση και στην περιστολή της ελεύθερης κοινωνικής του χρήσης. Προτάσσει την αυτοοργανωμένη συλλογική δράση για ό,τι αφορά στη ζωή μας


Έτσι αυτοσυστήθηκαν οι σύντροφοι και συντρόφισσες του Αγρού (http://eleftherosagros.blogspot.com)… Την Τετάρτη 23 Δεκέμβρη τα μεσάνυχτα δέχτηκαν εμπρηστική επίθεση από φασιστοειδή. Στην πρόσφατη ανακοίνωσή τους γράφουν:

Για την εμπρηστική επίθεση στον Αγρό

Την Τετάρτη το βράδυ 23/12 ο Αγρός, το Αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο έδαφος στο Πάρκο Τρίτση δέχτηκε εμπρηστική επίθεση –στις 23:45 καλέστηκε η πυροσβεστική και λίγο αργότερα οχήματά της έσβησαν τη φωτιά. Τα φασιστοειδή περίμεναν να φύγουμε από το χώρο και λίγο αργότερα μπήκαν στα σκοτεινά και μουλωχτά, όπως μαρτυράει το σπασμένο κάγκελο που βρήκαμε στο πίσω μέρος της κατάληψης. Οι σημαντικότερες υλικές ζημιές έγιναν στο χώρο αποθήκευσης των εργαλείων και της δεξαμενής νερού –όπου βρίσκεται και το διαρρηγμένο παράθυρο. Όπως όλα δείχνουν περιέλουσαν ό,τι μπορούσαν με εύφλεκτο υγρό, ενώ στο χώρο βρέθηκαν καμένα κομμάτια μιας τσάντας πλάτης, φιτίλια, εμποτισμένα πανιά με εύφλεκτο υγρό, φελιζόλ κ.α. τυλιγμένα σε πετσέτα. Το μικρό φυτώριο στα δεξιά της κατάληψης, όπου φιλοξενούνταν κάποια φυτάκια μέχρι να φυτευτούν στο χωράφι, καταστράφηκε επίσης –χωρίς φωτιά! Οι ζημιές όπως είπαμε είναι μόνο υλικές, περιορισμένες και επισκευάσιμες.

Η επίθεση στον αγρό, συμπληρώνει μια σειρά άλλων που συνέβησαν το τελευταίο διάστημα σε στέκια και καταλήψεις, όπως στην κατάληψη Λέλας Καραγιάννη στην Κυψέλη στις 2/11, η επίθεση με μολότωφ στην κατάληψη Villa Amalias στις 3/11, η εμπρησμός στο σπίτι του αριστερού αγωνιστή Γ. Γιαννατσή στα Πετράλωνα στις 20/11, η επίθεση στον ελεύθερο κοινωνικό χώρο Buena Ventura στη Θεσσαλονίκη στις 24/11, στο στέκι μεταναστών στα Χανιά 16/12, στο στέκι της Ανοιχτής Συνέλευσης Δυτικών Συνοικιών στη Θεσσαλονίκη στις 18/12, στον ελεύθερο κοινωνικό χώρο Βοτανικός Κήπος στην Πετρούπολη στις 18/12.

Οι παρακρατικές επιθέσεις –ή ακροδεξιά τρομοκρατία όπως την αποκάλεσε πρόσφατα ο αρχηχός της κρατικής καταστολής Χρυσοχοΐδης καλώντας τη να ενεργοποιηθεί- δε μας τρομάζουν. Αντίθετα δυναμώνουν τη βούλησή μας να παραμείνουμε ακλόνητοι-ες στις επιλογές μας, σύμφωνα με τα προτάγματα της αυτοοργάνωσης, αντιιεραρχικά, αντιεμπορευματικά και αδιαμεσολάβητα. Και αυτά δε χτυπιούνται, γιγαντώνονται.

Από το Σάββατο 26/12 στις 11.00 το πρωί, στον Αγρό αρχίζουν οι δουλειές αποκατάστασης του χώρου.”


Προσυπογράφοντας το σκεπτικό της ανακοίνωσης δρομολογούμε την αλληλεγγύη μας.

Προβολές στην κατάληψη

afisetoΠέμπτη 24/12/09 και ώρα 20:00

Ανθρώπινο Δυναμικό (Resources Humaines)
Λοράν Καντέ, 1999, Γαλλία
Ο Φρανκ γίνεται υπεύθυνος ανθρώπινου δυναμικού στο εργοστάσιο που δουλεύει ο πατέρας του. ΄Όταν οι προτάσεις του για βελτίωση της παραγωγικότητας δίνουν αφορμή για απόλυση αρκετών από τους εργαζομένους, η σχέση με την οικογένειά του και την τοπική κοινωνία θα διαταραχθούν αμετάκλητα.

Σάββατο 26/12/09, και ώρα 20:00

“Ζακ Μεσρίν” , και τα 2 Μέρη της ταινίας του Ζαν Φρανσουά Ρισέ, 2008

Η πρώτη ταινία ΎΠ’ ΑΡΙΘΜΟΝ 1 ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ: ΜΕΡΟΣ 1ο΄ παρακολουθεί τη ζωή του Ζακ Μεσρίν από τα παιδικά του χρόνια, τη συμμετοχή του στον πόλεμο της Αλγερίας και τα πρώτα του βήματα στο “έγκλημα” μέχρι τη δράση του στον Καναδά, τις Ηνωμένες Πολιτείες και την επιστροφή του στη Γαλλία.

Στη δεύτερη ταινία ο Μεσρίν αυτοτροφοδοτεί το θρύλο του για να εξασφαλίσει την επιβίωσή του, κερδίζοντας την εύνοια των media αλλά και του κόσμου. Στη Γαλλία εκτιμούμε όσους λένε ‘όχι’ – η χώρα μας δημιουργήθηκε μέσα από τη διαμαρτυρία – και σε αυτό το περιβάλλον ο αναρχικός, αντιδραστικός Μεσρίν γίνεται αρεστός». Οι δύο ταινίες διαφοροποιούνται ως προς τη δομή τους: «στο πρώτο έργο βλέπουμε πώς στήνεται η στρατηγική ενός πολέμου, ενώ στο δεύτερο βλέπουμε τον ίδιο τον πόλεμο» λέει ο σκηνοθέτης.

Αφίσες και κείμενα για τις μέρες που πέρασαν…Kαι κάλεσμα για την πορεία στο Κερατσίνι

Poster 02

Poster 01

Κείμενο για τον Δεκέμβρη 2009:

http://docs.google.com/View?id=dgxtkks5_5fx43n2gk

Κείμενο για την εισβολή στο Ρεσάλτο και στο Δημαρχείο Κερατσινίου:

http://docs.google.com/View?id=dgxtkks5_7hs9pn9gq

Κείμενο προς τους μαθητές:

http://docs.google.com/View?id=dgxtkks5_8qhb5s2g2

Συνεχίζουμε

αναδημοσίευση από http://anarxiko-resalto.blogspot.com/

Συντροφικά σας ενημερώνουμε ότι:

από τις οικονομικές συνεισφορές ατόμων, ομάδων, στεκιών, καταλήψεων και ταμείων αλληλεγγύης εσωτερικού και εξωτερικού το συνολικό ποσό των εγγυήσεων των συντροφων-ισσών έχει συγκεντρωθεί.

Από τα 51000 ευρώ, τα 18-20000 συλλέχθηκαν μετά από δυσθεώρητες συνεισφορές συντρόφων-ισσών, ομάδων, και ταμείων αλληλεγγύης από το εξωτερικό. Και τα οποία πρέπει να επιστραφούν το άμεσο χρονικό διάστημα.

Για το λόγο αυτό η συλλογή χρημάτων συνεχίζεται.

Για τις οικονομικές συνεισφορές επικοινωνήστε με το κινητό τηλέφωνο 6973657960 ή με το e-mail:   tameio22@espiv.net

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ!

ΚΑΝΕΝΑΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ!

οικονομική ενίσχυση για τις εγγυήσεις των συλληφθέντων του αναρχικού Ρεσάλτο

Ύστερα από την αστυνομική έφοδο το απόγευμα του Σαββάτου 5 Δεκέμβρη στον χώρο του Ρεσάλτο, οι 22 σύντροφοι και συντρόφισσες αφέθηκαν ελεύθεροι από τα δικαστήρια του Πειραιά τα ξημερώματα της Τρίτης 8 Δεκέμβρη.

Για την μη προφυλάκισή τους αλλά και για να αφεθούν ελεύθεροι έως την εκδίκαση της υπόθεσης, τους επιβλήθηκαν περιοριστικοί όροι καθώς και υψηλές χρηματικές εγγυήσεις.

Το συνολικό χρηματικό ποσό των εγγυήσεων ανέρχεται στα 51.000 ευρό.

Πιο συγκεκριμένα: σε έναν από τους συλληφθέντες η εγγύηση είναι 15.000 ευρό, σε τρεις από 5.000 ευρό ο καθένας-καθεμία και σε άλλους-ες εφτά η εγγύηση είναι από 3.000 ευρό.

Το σύνολο των χρηματικών εγγυήσεων πρέπει να κατατεθεί έως την Πέμπτη 17 Δεκέμβρη αλλά για να αποφευχθούν τυχόν γραφειοκρατικές εμπλοκές τα χρήματα της οικονομικής ενίσχυσης είναι σκόπιμο να συγκεντρωθούν έως την Τρίτη 15 Δεκέμβρη.

Για την οικονομική ενίσχυση των 22 συλληφθέντων του Ρεσάλτο, λοιπόν, αλλά και για την έγκαιρη αποπληρωμή των χρηματικών τους εγγυήσεων, συγκροτήθηκε ταμείο αλληλεγγύης.

Η συνδρομή όλων μας σε αυτό κρίνεται απαραίτητη έτσι ώστε τις επόμενες ημέρες να μαζευτεί το συνολικό ποσό των υψηλών χρηματικών εγγυήσεων.

Για τον λόγο αυτό αλλά και για την αμεσότερη και βέβαιη συγκέντρωση των χρημάτων επικοινωνήστε με το κινητό τηλέφωνο 6973657960 ή με την ηλεκτρονική διεύθυνση tameio22@espiv.net .

“I never felt this much alive”

“I never felt this much alive”
the clash

Mπάσταρδοι, πώς και πώς την περίμενα αυτή τη στιγμή και την έζησα έτσι, με την δολοφονία ενός παιδιού. Από μικροί μεγαλώσαμε μελετώντας απαίσια σχέδια εναντίον της κοινωνίας… αλλά όχι έτσι.
Tηλεφωνημα στις 9 και κάτι, αυτά που μπόρεσα να συγκρατήσω στο μυαλό μου απο το σπίτι μέχρι την πλατεία ήταν μόνο οι λέξεις: πεζόδρομος, πυροβολισμοί, νεκρός, πλαστικές σφαίρες, έχει σφυγμό. Κι εγω δικάβαλο με το ¨γειτονα¨. Tρέμει και τρέμω και γω μαζί του και σκέφτομαι: “έχει σφυγμό, έχει σφυγμό, έχει σφυγμό… ας έχει σφυγμό”. Όταν είδα τις πρώτες φωτιές στους κάδους στον πεζόδρομο ήθελα να δαγκώσω τη γλώσσα μου από τη λύσσα στη σκέψη οτι μάλλον δεν ήταν πλαστικές οι σφαίρες. Η παγωμένη πραγματικότητα μας βρήκε κατάμουτρα έξω απο τα ίδια γαμημένα μπαρ που σπαταλάμε συνήθως τη ζωή μας. Ένα στενό πιο κάτω τα τόσο οικεία πρόσωπα ανθρώπων που γνωρίζω απο τα 16 ήταν στη πλατεία και δεν μου θύμιζαν τίποτα. Όλοι σε μια στιγμή ήμασταν άλλοι, στα πρόσωπα μας η κοινή έκφραση εκείνων που βουβοί μοιράζονται μια μεγάλη συμφορά και στο σώμα του καθένα μας μια βαθιά πληγή απο σφαίρα στην καρδιά.
Μαλιοκούβαρα μπήκαμε στο πολυτεχνείο οι πρώτοι 30-40, σπάμε με κλειστά μάτια τη στουρνάρη και αναποδογυρίζουμε αμάξια για να βρεθούμε σε 10 λεπτά κλεισμένοι μέσα με μια διμοιρία ματ στη τζωρτζ. “Δολοφόνοι γυρίστε σπίτι σας και πείτε στα παιδιά σας ότι απόψε δολοφονήσατε ένα 15χρονο, μπάσταρδοι” φωνάζει κάποιος δίπλα μου και συνειδητοποιώ: κλειστά τα φώτα στα παράθυρα – κρύος ιδρώτας, τα γουρούνια στα 10 μέτρα – καμικάζι,  50 άνθρωποι – δαγκώνω τη γλώσσα μου, νεκρό ενα παιδί στη μεσσολογίου – η κατάρρευση ολών των εκφράσεων απο το πρόσωπο μου, κλαίω… “βλέπετε τι ήρεμος που είμαι, σαν σφυγμός νεκρού”.

Βρεθήκαμε ξανά, φίλοι μου, με κόκκινα μάτια σε αλλόκοτα πρόσωπα, τρελλαμένοι απο το μίσος, για τους φίλους που χάσαμε. Συζητάμε χαμηλόφωνα τι θα κάνουμε, έχει γίνει μια δολοφονία και συζητάμε χαμηλόφωνα λες και είναι η ένταση της φωνής μας που θα επικύρωνε το τραγικό γεγονός και γω ανάμεσα σας στο αχνό φως του πολυτεχνείου να βλέπω τον Cool και να ταράζομαι ακόμα περισσότερο και τίποτε να μην φτάνει απ΄ όσα σχεδιάζουμε, ούτε οι καμμένες τράπεζες, τα μαγαζιά ή τα αμάξια, τίποτα μα τίποτα…

“Τρεχαλα φέυγουν και οι τελευταίες μεταμέλειές μου, ζήλεια των ζητιάνων, των ληστών, των νεκρόφιλων, των κάθε είδους αλλόκοτων. Καταραμένοι, τι θα γινόταν αν ζητούσα εκδίκηση”.

Μεγάλες μέρες μας χάρισες Αλέξη… αυτό που θα γίνει τώρα θα το θυμούνται οι μπάσταρδοι…
Στην Αλεξάνδρας το μίσος έγινε γιορτή! Μια θλίψη που δεν είχα ποτέ φανταστεί συναντήθηκε με μια παρηγοριά που δεν είχα ποτέ πραγματικά πιστέψει. Οι άγριοι ήταν όλοι στον δρόμο!!! Σήμερα θα βάλουμε φωτιά στη κόλαση! Ω τι ζήσαμε! Τα καθαρματα υποχωρούσαν σε όλη την αλεξάνδρας πίσω στο χειροστάσιό τους μέσα σε μια βροχή απο μολότοφ και πέτρες, και γω να θέλω να φιλήσω τους φίλους μου και να μην με αφήνει η λύσσα και ο πετροπόλεμος. Ένα ορμητικό κύμα απο αίμα μουγκρίζει στα αυτιά μου και τα μηλίγγια μου χτυπάνε ξέφρενα. Τι ωραία συντροφιά! Τι ωραίες φωτιές! Και τι ωραιοί οι μπάτσοι, κάτω απο έναν μαύρο ουρανό απο τους καπνούς και τις πέτρες με γυρισμένη τη πλάτη! Και τίποτα να μην είναι αρκετό, τίποτε να μην φτάνει, τίποτα μα τίποτα για τον χαμό σου… Ουτε οι καμμένες αντιπροσωπείες, ούτε οι καμμένες τράπεζες, ούτε οι καμμένοι μπάτσοι. “Όλο το νερό της θάλασσας δεν φτάνει για να ξεπλύνει μια κηλίδα αίματος”. Μου λείπεις ήδη και δεν πρόλαβα να σε γνωρίσω…
“Περίπατος” προς τη πλατεία με άλλους αγαπημένους φίλους, -στο σωστό σημείο την κατάλληλη στιγμή με τη κατάλληλη συντροφιά και γίνονται θάυματα- μπετόβεργες, σπασίματα, κρότου λάμψης, ντου στο πέμπτο και οι μαλάκες με τα κράνη του δευτέρου παγκοσμίου (“οι 70 όλοι και όλοι εκαμίτες που υπάρχουν σε όλη την ελλάδα -όπως είπε και ο καλά πληροφορημένος σύντροφος αργότερα στην ασοοε ) να μας ρίχνουν πλαστικές σφαίρες. Διάλυμα με αναψυκτικό απέναντι απο το σάκη, πρόσωπα που δεν μπορούν να καταλάβουν τι γίνεται, το ζήσαμε όντως αυτό;
Πετροπόλεμος και λύσσα κακιά στη θέα των γουρουνιών στη σπύρου τρικούπη, μάχες σώμα με σώμα στα εξάρχεια και η καρδιά μου πηγαίνει να σπάσει. “Σήμερα πρέπει με σιδερογροθιά να μπήγεσαι στου κόσμου το κρανίο”. ΕΚΔΙΚΗΣΗ. Ένα ολοκάυτωμα στην καρδιά με κάνει όλο κόκκινο και οι σκέψεις μου τρέχουν σαν αίμα μέσα απο μια πέτρα, δεν μου μένει παρα μόνο μια ορμητική επιθυμία που ανεβαίνει απο τα γόνατα μου και μου σφίγγει το στομάχι κάνοντας με να θέλω να μπήξω τα δόντια μου πάνω στα γουρούνια, έτσι, χωρίς επιχειρήματα και πολλά πολλά…

“Η ανία δεν θα είναι πια ο έρωτας μου, λύσσες τρέλες και ασωτείες, εγνώρισα κάθε ακμή και παρακμή τους- ολάκερο το φορτίο μου αφήνω χάμω. Ας αναμετρήσουμε νηφάλιοι την έκταση της αθωότητας μας”

Χανόμαστε κάθε μέρα με μικρές δόσεις θανάτου, με μια ανεμελιά που ώρες ώρες σπάει κόκκαλα και μια αναβλητικότητα που βγάζει μάτι, κουτσοί και στραβοί συνθλιβόμαστε σε κρεβατοκάμαρες δίχως έρωτα, στην κωλοδουλεία, πλήτουμε σε θρανία δίχως ζωντάνια, σφαζόμαστε στα γήπεδα, χανόμαστε σε εμπορικά κέντρα, πεθαίνουμε σε αστυνομικα τμηματα, σε σύνορα, σε φυλακές, σε ψυχιατρεία, σε, σε, σε… Αιχμάλωτοι της απογοήτευσης με υψηλούς κοινωνικούς σκοπούς αλλά ζωή χειρότερη και απο σκύλου.
Πριν παντού και πάντοτε αυτός ο κόσμος μας υποχρέωνε να υποφέρουμε ο ένας τον άλλο στην πιο επαίσχυντη και εξεφτιλιστική κατάσταση. Ο θάνατος, μια μπουνιά στα μούτρα μας και κάτι μετατοπίστηκε… Στην εποχή της εσχάτης προδοσίας που μας έχουν καταδικάσει να ζούμε, βρήκαμε ξανά τους φίλους μας. Απο σήμερα ό,τι αυτός ο κόσμος αρνείται είναι ζωή. Τέρμα οι μαλακίες, δεν υπάρχει επιστροφή…
θα ζήσουμε την ζωή μας κυριολεκτώντας με το αίμα μας ή όχι. Τώρα θα δούμε!

“και το πρωί οπλισμένοι με φλογερή υπομονή θα μπούμε σε ολόχρυσες πολίτειες”.

Δευτέρα και όλα είναι πιθανά, τίποτε δεν έχει τελειώσει, μάλιστα μόλις τώρα αρχίζουμε. Μετά απο δυο μέρες συγκρούσεων είμαστε στα προπύλαια και τρίβω τα μάτια μου με τον κόσμο που είναι στο δρόμο. Αυτή η πόλη που μας έχει λαχταρήσει τόσες φορές, αυτό το βράδυ θα λαχταρήσει απο εμάς, έχουμε πολλούς ανοιχτούς λογαριασμούς και σήμερα θα τους κλείσουμε έναν προς έναν. Για τις προσβολές που δεν πήραμε ποτέ εκδικηση τώρα είναι η ώρα, burning & looting, τα πάντα είναι στόχος. Αθήνα σε αγαπήσαμε οσο κανένας άλλος αυτή τη νύχτα και θα μας μείνεις πραγματικά αξέχαστη με τα μαγαζιά σου να καίγονται και να λεηλατούνται το ένα μετά το άλλο, μας πήρες στην πιο ζεστή αγκαλιά και εμείς σου το ανταποδώσαμε καίγοντας το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Με τη μουσική απο τζαμαρίες που πέφταν να μεθάνε την καρδιά μας, κάναμε την πιο ωραία βόλτα στους δρόμους σου που έχουμε κάνει ποτέ. “Θυμάστε! Χάθηκε η Πομπηία όταν προκάλεσε τον Βεζούβιο”.
Ένα γρήγορο πέρασμα μέσα σε ένα δρόμο σπαρμένο με σπασμένα τζάμια είναι για τις νέες καρδιές ένα μεθύσι που επισκιάζει τα προσωπικά αδιέξοδα, αυξάνει την συνείδηση των δυνάμεων, δίνει τέλος στην παθητικότητα. “Σήμερα πρέπει με σιδερογροθιά να μπήγεσαι στου κόσμου το κρανίο”, αυτό το ξέρανε καλά οι φίλοι μας. Δεν μπορώ να αποδώσω τα συναισθήματα που δοκίμασα ανάμεσα σε όλα αυτά τα γοητευτικά όντα που μου ήταν όλα μονάκριβα χωρίς να τα γνωρίζω, μια μεγάλη οικογένεια που τα γελαστά μάτια της έψαχνα τα δικά μου με μια γλυκιά συμπάθεια. Δώσαμε ένα καλό μάθημα σε όσους ξεπουλήσαν την αλληλεγγύη με αντάλαγμα ένα καινουργιο αυτοκίνητο, η ζωή είναι εδώ καριόληδες και σας ζητάει τα ρέστα.
Μια ακόμα νύχτα σαν και αυτή και η κόλαση θα φάνταζε με καταψύχτη μπροστα στην Αθήνα. Κατάρα σε όσους έχουν νέυρα χοντρά σαν καλώδια!!!

Σαν αυτό το κόσμο η ζωή μας συνθλίβεται κάθε μέρα και παντού, ουτε μια μικρή κόγχη δεν έχει μείνει να προφυλαχτούμε, το συναίσθημα που δοκιμάζω ώρες ώρες απο τα χαστούκια που τρώω είναι αυτό ενός ανθρώπου που πάνω σε στιγμές έντασης θέλει να τιναχτεί στον αέρα και όποιον πάρει ο χάρος, αλλά κάτι διαρκώς μιλάει μεσα μου λέγοντας μου κάνε υπομονή, ηρέμισε, θα κάνεις μαλακία… αυτή η φωνή με ηρεμεί μέχρι την επόμενη φορά που η πραγματικότητα θα με έχει πιάσει απο το λαιμό και πάλι απ’ την αρχή… Τώρα όμως όλα ηταν διαφορετικά, μέσα σε αυτή τη συνθήκη οπου όλη μου η ράτσα ήταν στο δρόμο μπορούσα να τα γαμήσω όλα και αυτό να μην έχει τίποτε το ηρωικό, τιποτε το εξαιρετικό, ανάμεσα σε τόσους καμικάζι της ζωής ήμουνα απλά ένας απο αυτούς και αυτό ήταν το πιο απελευθερωτικό συναισθημα που δοκίμασα. Τέρμα οι θυσίες, τέρμα και οι ήρωες.
Απο το βράδυ της δευτέρας και μετά μπλέξαμε τη ζωή με το όνειρο. Προσπαθώ να ξαναχαράξω την πορεία εκείνων των ημερών και δεν μπορω να θυμηθώ παρα διάσπαρτες και ασύνδετες σκήνες, την μια πάνω στην άλλη. Υπήρχε διαρκώς ένα φρενήρες σούρτα φέρτα. Μέρες σπουδαιών συναντήσεων, ένας αναβρασμός επαφών, συζητήσεων, σχεδίων που προαναγγέλανε νέες μέρες δονήσεων και συγκλονιστικών εξελίξεων. Καθόμασταν ένα γύρο όλοι και διασκεδάζαμε σχεδιάζοντας κάποια μεγάλη συμφορά. Πυρετώδεις προετοιμασίες, σχέδια που μπροστα σε έναν ασυγκράτητο ενθουσιασμό δεν κάναμε τον κόπο να δούμε τις λεπτομέρειες τους. Φανταζόμασταν οτι οι παράνομες επιθυμίες μας δεν θα μένανε για πολύ ακόμα στη σκιά του κόσμου της κυρίαρχης ηθικής. Τα πρόσωπα μας φλεγόταν, μιλάγαμε όλοι μαζί, ο ένας πάνω στη φωνή του άλλου με περισπούδαστο ύφος. Έπειτα πάλι ο δρόμος, οι μολότοφ, τα μπιτόνια, οι μπετόβεργες, όλα καλά… Συνεχίζουμε… Η φρόνηση δεν θα έρθει ποτέ. Φόβος και αγωνία για το μετά, ανάκατος με την ισχυρή αίσθηση ότι τώρα και για πρώτη φορά ζούμε τη ζωή μας, τη δικιά μας ζωή. Η εκδίκηση μας δεν επαρκεί, η ευτυχία θα είναι η εκδικησή μας. Κάθε μέρα μια νέα συναρπαστική περιπετεια όλο υποσχέσεις για την επόμενη. Τόσο καιρό γνωρίζαμε η επόμενη μέρα τι θα ξεράσει πάνω μας. Τώρα, νέα ερχόντουσαν απο παντου, στην πόλη γιόρταζε η επικοινωνία, ο έρωτας, το παιχνίδι, η δράση, η επιθυμία, γιόρταζαν και μας καλούσαν σε μια άλλη παιδικότητα που δεν γνωρίσαμε ποτέ.

Την τρίτη μια πραγματικά καινούργια μέρα ξημέρωσε: 25 αστυνομικά τμήματα πολιορκούνται απο μαθητές. Αγριοι υπάρχουν σε όλες τις γωνιές αυτής της πόλης. Υπέροχα νέα. Η ελλάδα σε κλοιό απο κουκουλοφόρους απο την αθήνα μέχρι την αμαλιάδα και απο την ρόδο μέχρι την κέρκυρα, άγριοι παντού, ΕΞΕΓΕΡΣΗ και το Bollero τα σπάει στο ζόφο και βάζει σε όλους τα γυαλιά!

Όλα τα επιχειρήματα που θέλησαν να μας επιβάλουν, δείχνουν όλα την ίδια ηθική κρίση που θέλει να βλέπει εδώ μια παράλογη και αναίτια βία και τίποτε άλλο. Δεν υπάρχουν αναίτιες πράξεις σε αυτόν τον κόσμο: μερικές φορές πρέπει να το πληρώσουμε πολύ ακριβά, για να μπορέσουμε να το καταλάβουμε αυτό. Οι εμπρησμοί, οι βανδαλισμοί και οι λεηλασίες είναι μια άμεση εκδήλωση μη ικανοποίησης που δεν έχει τίποτα το σοκαριστικό ούτε μπορεί να μας εκπλήξει έπειτα από μια βδομάδα βαρεμάρας και δουλειάς.

Αρχικά μόνο εκφράζοντας την έλλειψη ικανοποίησής τους μπορούν να ορίσουν την ταυτότητά τους όσοι ασφυκτιούν σε αυτόν το κόσμο. Οι άγριοι δεν γνωρίζονται, αναγνωρίζονται πίσω απο τα οδοφράγματα, στα ντου στους μπάτσους και στις ταράτσες των καταλήψεων. Tα γεγονότα μας δείξαν ότι τα τελευταία χρόνια όλο και πληθαίνουν οι άνθρωποι που σφίγουν μια πέτρα στο χέρι τους ή βεβαιώνοται πως έχουν μερικές πρόχειρες στην τσέπι τους για όταν χρειαστεί. Έτσι λοιπόν γίνεται η ανατροπή της κατάστασης και βρίσκονται ενωμένοι στην αντιμετώπιση του κοινού εχθρού. Η αλλαγή του κόσμου αυτές τις στιγμές δεν φαντάζει μακρυνή, ούτε απίθανη, το αντίθετο, βρίσκεται κατα κάποιο τρόπο ήδη εδώ, μέσα στη δυνητική ικανότητα μας να διαλύσουμε τους τροπους ζωής που δεν μας αφήνουν να ανασάνουμε.

“Στο φλεγόμενο πρόσωπο απ τη σχισμάδα των χειλιών βγήκε ενα απανθρακωμένο φιλάκι που βιάζεται να μεγαλώσει”

salop

Η εξέγερση είναι απροσδόκητη στο μέτρο που έρχεται πάντοτε να διακόψει τη μονότονη ροή των συμβάντων και να μας ωθήσει σε μια νέα περιπέτεια. Αν οι άνθρωποι δεν εξεγείρονταν οι στατιστικοί νόμοι θα είχαν θριαμβεύσει και το μέλλον θα ήταν το προβλέψιμο άθροισμα αυτόματων διαδικασιών. Η εξέγερση έρχετε πάντοτε για να διαταράξει ό,τι ξέραμε, είναι στη φύση της να ανατρέπει τα παραδεδεγμένα και να φτάνει στο εξαιρετικό

θα υπάρξει ένα μέλλον…

posterluvcba

Υπήρξε µια συνθήκη…

Με το τέλος του εµφυλίου, οι νικητές ορίζουν ξανά την κοινωνική συνθήκη: εκτελέσεις, φυλακίσεις, εξορίες, δίκες, πιστοποιητικά κοινωνικών φρονηµάτων έρχονται να υπενθυµίσουν στους αγωνιζόµενους οτι τίποτα δεν άλλαξε. Και όµως… Το τέλος του εµφυλίου σηµατοδοτεί την αρχή ενός κινήµατος που θέλει να ορίσει το παρόν και να δηµιουργήσει το µέλλον µε βάση τις δικές του ανάγκες. Οι συγκρούσεις των οικοδόµων το ’61, τα Ιουλιανά του ’65, η ένοπλη αντιδικτατορική δράση και το Πολυτεχνείο του ’73 είναι στιγµιότυπα της επιλογής της βίας ως αντίστασης στην κυρίαρχη συνθήκη.

Υπάρχει µια ιστορία…

Αµέσως µετά τη µεταπολίτευση, ένα πανίσχυρο κίνηµα εµφανίζεται ξανά στους δρόµους. Άγριοι εργατικοί αγώνες, συγκρούσεις ακτηµόνων στην ύπαιθρο, κινήµατα πόλης αθροίζονται σε διαδηλώσεις που συσπειρώνουν έως και 1,5 εκατοµµύριο ανθρώπους. Όπως παντού στην Ευρώπη και τον κόσµο, έτσι και στην ελλάδα αντάρτικες οργανώσεις κάνουν την εµφάνισή τους. Και ανάµεσά τους ο ΕΛΑ, ο οποίος γίνεται οργανικά και υλικά αναπόσπαστο κοµµάτι των µαζικών αγώνων της εποχής. Βόµβες και εµπρησµοί είναι µέρος της πολιτικής παρέµβασης µιας οργάνωσης µε πολύµορφη δράση που εµπεριέχει την κοινωνική αλληλεπίδραση και την αντιπληροφόρηση.

Θα υπάρξει ένα µέλλον…

Στη δίκη των κατηγορούµενων για συµµετοχή στον ΕΛΑ (όπως και παλιότερα στην αντίστοιχη για την 17Ν), η ενδεχόµενη φυλάκισή τους έρχεται να ολοκληρώσει την κοινωνική αποµόνωση, την αποϊδεολογικοποίηση και την αποπολιτικοποίησή τους· έτσι η φυσική εξόντωση έρχεται να σφραγίσει την ηθική και πολιτική. Για αυτό δεν απαιτείται κανένα αποδεικτικό στοιχείο: η καταδίκη θα βασιστεί αποκλειστικά και µόνο στις –ηδη αναιρεµένες– καταθέσεις της µοναδικής µάρτυρος. Και έτσι οι νοµικές κατασκευές του τρόµου θα εδραιωθούν στο παρελθόν θέλοντας να ορίσουν το µέλλον: το γκουαντανάµο είναι η εφιαλτική εικόνα του κράτους ασφαλείας.

Τελικά ο νόµος, το κράτος και η συστηµική βία θα δικάσουν µια ιστορία και µια εποχή. Πάντα και παντού η εξουσία ενάντια στην άρνησή της. Όµως η εξουσία κάνει λάθος, το ιστορικό εκκρεµές κινείται και οι εξεγέρσεις δεν είναι τίποτα λιγότερο από τον παλµό του κόσµου που έρχεται. Και σ’ αυτή τη µάχη για τη µνήµη, η αλληλεγγυη ειναι δεδοµένη· εξάλλου δεν έλειψε ποτέ.

Λευτεριά στους διωκόµενους για την υπόθεση του ΕΛΑ

κατάληψη πατησίων 61 & σκαραµαγκά

απόπειρα καταστολής της νεότευκτης κατάληψης “ελαία” στην Κέρκυρα

dscn5367

Λίγες ώρες πρίν απο την έναρξη του προκαθορισμένου διημέρου, που σαν σκοπό έχει την γνωριμία του εγχειρήματος της κατάληψης με τους γείτονες και την ευρύτερη κοινωνία της Κέρκυρας, οι δυνάμεις καταστολής αποφάσισαν να “χτυπήσουν”.. Μια διμοιρία πάνοπλων Ο.Π.Κ.Ετζήδων συνοδευόμενη απο 6 ασφαλήτες εισέβαλαν στον χώρο της κατάληψης, μετά απο εντολή του εισαγγελέα, για την εκκένωση της.

Καθ’όλη την διάρκεια της εβδομάδας ο παντελώς ερειπωμένος – παρατημένος για πάνω απο δύο δεκαετίες χώρος απέκτησε ζωή, θέρμανση, καθαρίστηκε και τελικά έγινε βιόσιμος. Έτσι λοιπόν ένα ετερόκλητο πλήθος ανθρώπων, όπως τα παιδία της γειτονιάς αλλά και οι μεγαλύτεροι, αγκάλιασε το εγχείρημα συμμετέχοντας ενεργά στις καθημερινές συνελεύσεις αλλά και τις απαραίτητες εργασίες για την διαμόρφωση του χώρου.

Το πρόβλημα παρουσιάζεται ύστερα απο τις νομικές κινήσεις που έγιναν εκ μέρους του Ινστιτούτου ΕΛΑΙΑΣ, ενος οργανισμού χρόνια παρηκμασμένου που του έχει παραχωρηθεί η κυριότητα ενός μεγάλου δημόσιου κτήματος στο οποίο υπάρχει μια σειρά κτισμάτων που εδώ και πολύ καιρό ρημάζουν. Το μέλημα του Ινστιτούτου είναι να μας διώξει απο το κτήμα ένω αλλεπάληλες καταπατήσεις λαμβάνουν χώρο ¨κάτω απο την μύτη τους¨. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της κατάστασης που περιγράφεται είναι η επίμονη παρουσία του κ. διαχειριστή – τσιφλικά του κτήματος, που ενώ ο ίδιος οικιοποιείται τον χώρο για τα δικά του προσωπικά συμφέροντα (τόπος βοσκής των ζώων του, μάζεμα ξυλείας για την εξασφάλιση της ζεστασιάς του), ταυτόχρονα αρνείται σε οποιονδήποτε άλλον να αξιοποιήσει τον χώρο.

Γιατί άραγε ο εν λόγο κύριος υπερβαίνει τα υπηρεσιακά του καθήκοντα και με απεριόριστο ζήλο διεκδικεί την κυριότητα του κτήματος;

Βέβαια απ’όλο αυτό το “πανηγύρι” δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα τοπικά καθεστωτικά Μ.Μ.Ε, με δύο δημοσιεύματα λασπολογικού χαρακτήρα και “Πουλημένων” συμφερόντων, ο τοπικός τύπος στην προσπάθειά του να δυσφημίσει τις ενέργειες – δραστηριότητές μας, εκτήθεται κατα την γνώμη μας στα μάτια της κοινωνίας.

Όλα τα παραπάνω δεν μας πτοούν, βρισκόμαστε αντιμέτωποι και συνεχίζουμε με ακόμα μεγαλύτερη θέληση την προσπάθεια να παραμείνει  χώρος ανοιχτός, και να αποτελέσει ένα ζωντανό κύτταρο για την κοινωνία της Κέρκυρας. Γι’αυτό και σύσσωμη η συνέλευση της κατάληψης αποφάσισε την συνέχιση και κανονική λειτουργία της.

Δεν υποχωρούμε σπιθαμή μπροστά σε τέτοιου είδους τρομοκρατικές και κατασταλτικές τακτικές.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΚΑΙ

ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ

Κατάληψη ΕΛΑΙΑ

απελευθερωμένος κοινωνικός χώρος

28/11/2009

το πρώτο κείμενο της κατάληψης

Για το Δεκέμβρη

Για την εξέγερση του Δεκέμβρη έχουν γραφτεί πολλά, θα γραφτούν ακόμα περισσότερα, όσο αντιλαμβανόμαστε το πόσο άλλαξε τις ισορροπίες μεταξύ εξουσιαστών και εξουσιαζόμενων. Πιστεύοντας ότι είναι αρκετά νωρίς  για να αναλύσουμε όλες τις πτυχές της εξέγερσης θα συγκεντρώσουμε το ενδιαφέρον μας στη ροή της πληροφορίας από τη στιγμή της δολοφονίας του Αλ. Γρηγορόπουλου και όσων ακολούθησαν αυτής, στα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν και τέλος στον ρόλο που είχε η τεχνολογία στα χέρια των εξεγερμένων.

Η διάδοση της είδησης ξεκίνησε μέσω των κινητών τηλεφώνων και του διαδικτύου και ακολούθησαν τα  καθεστωτικά ΜΜΕ προσπαθώντας από την πρώτη κιόλας στιγμή να υποβαθμίσουν  το γεγονός. Τα αντανακλαστικά λειτούργησαν, καταλήφθηκαν δημόσιοι χώροι και ξεκίνησε η λειτουργία συνελεύσεων. Εκεί αποφασίστηκαν οι δράσεις της πρώτης νύχτας και οργανώθηκε η πορεία της Κυριακής με βασικό μέσο προπαγάνδισης το διαδίκτυο. Σειρά πήραν οι μαθητές μέσω ιστοσελίδων (facebook, tweeter, forum) συνεννοημένοι να κάνουν πορείες. Τα μέσα αυτά λειτούργησαν μόνο για συνεννοήσεις πρώτου βαθμού με τα επιθετικά και συγκρουσιακά χαρακτηριστικά να ξεδιπλώνονται στο δρόμο. Η ανάγκη για ενημέρωση στους κατά τόπους κατειλημμένους χώρους ώθησε στη δημιουργία ενός blog για κάθε κατάληψη, πράγμα πρωτοφανές, όπου υπήρχε αδιαμεσολάβητη πληροφόρηση. Παράλληλα, μια μεγάλη μάζα των λεγόμενων bloggers ανέλυε, κριτίκαρε, καλούσε σε δράσεις και διακινούσε την προσωπική της εκτίμηση για τα γεγονότα. Υπήρχαν επίσης και κινηματικά sites τα οποία παρείχαν μια αδιαμεσολάβητη ενημέρωση (π.χ Indymedia). Άξιο αναφοράς είναι οι επιθέσεις που δέχτηκε το Indymedia προκειμένου να κατασταλεί αλλά και η αναπόφευκτη δυσλειτουργία του λόγω του μεγάλου όγκου επισκέψεων. Για το τέλος αφήσαμε την “αναλογική τεχνολογία”, το πιο ισχυρό όπλο στα χέρια των εξεγερμένων. Τις αφίσες, τα κείμενα με τον πολιτικό λόγο, τις μικροφωνικές, την κατάληψη ή και  δημιουργία ραδιοφωνικών σταθμών, τις πορείες, τις επιθέσεις στα αστυνομικά τμήματα, στις τράπεζες και στα εμπορικά κέντρα των πόλεων.

Οι συνεχείς ενημερώσεις για τα γεγονότα βοήθησαν πολύ στη διάδοση των αιτημάτων των εξεγερμένων. Αυτό όμως που έπαιξε το μεγαλύτερο ρόλο ήταν ο οργανωμένος πολιτικός λόγος που είχε τη δυνατότητα να διαχυθεί μέσω του διαδικτύου σε όλο τον κόσμο. Έδειξε ότι ήταν ισχυρός αφού προκάλεσε αντιδράσεις και κινήσεις αλληλεγγύης, παρακάμπτοντας , για πρώτη φορά ίσως τόσο γρήγορα, εμπόδια όπως τα ντόπια και διεθνή ΜΜΕ. Έδειξε επίσης ότι οι εξεγερμένοι, σε μια κρίσιμη κατάσταση, παίρνοντας την πληροφόρηση στα χέρια τους,  μπορούν να ξεπεράσουν την καθεστωτική παραπληροφόρηση και συκοφάντηση . Αυτό που έχει σημασία είναι οι δομές μας να γίνουν ακόμη πιο ισχυρές αφού σε μια από τις μαζικότερες αντεπιθέσεις στο κράτος τα τελευταία χρόνια καταφέραμε αν μη τι άλλο να ακουστούμε αμφισβητώντας στην πράξη την κρατική προπαγάνδα.

Αναμφισβήτητο γεγονός είναι ότι κάποια τεχνολογικά μέσα βοήθησαν τόσο στην διάδοση του λόγου των εξεγερμένων όσο και σε πρακτικά ζητήματα. Βοήθησε όμως και την άλλη πλευρά στην προσπάθειά της να καταστείλει το όλο εγχείρημα της εξέγερσης. Η μετάδοση των γεγονότων από τα αστικά μέσα ήταν μια πραγματική παρωδία. Οι προσπάθειες της εξουσίας για παραποίηση της αλήθειας και επιστροφή στην κανονικότητα κατέρρευσαν από τις πρώτες ώρες. Ο θίασος των αναλυτών, ταγμένος στην επιχείρηση απόκρυψης των πραγματικών διαστάσεων της εξέγερσης, που με ζήλο χτίζαν το τείχος ανάμεσα στο φιλοθεάμον κοινό και τα οδοφράγματα, το είδαν να γκρεμίζεται. Ο κόσμος αναζητούσε την αλήθεια στους δρόμους. Το διαδίκτυο κατακλυσμένο από έναν τεράστιο όγκο πληροφοριών και απόψεων κινδύνευσε να γίνει το βασίλειο της υποκειμενικότητας. Πολλοί διάλεξαν ένα group ανάλογης θεματικής στο face book. Άλλοι, περισσότερο οργισμένοι, διάλεξαν και 2ο ή ακόμα και 3ο. Κάποιοι ανήσυχοι δημιούργησαν ένα blog. Στα forum γινόταν το αδιαχώρητο, ενώ τα διαδικτυακά κεράκια υπέρ αναπαύσεως έγιναν ανάρπαστα. Οι συλλέκτες ξεκίνησαν να οργανώνουν και να αποθηκεύουν ντοκουμέντα. Με λίγα λόγια, για κάποιους που νευρίασαν, ένα πληκτρολόγιο φάνηκε αρκετό. Τα επαναστατικά χαρακτηριστικά αυτών των μονάδων-ομάδων είναι αμελητέα ως προς την προώθηση των κινηματικών διαδικασιών. Όταν λαμβάνουν χώρα εξεγερσιακά γεγονότα οι συνελεύσεις στους κατειλημμένους χώρους λειτουργούν σαν κέντρα αποφάσεων. Όποιος αποφασίζει να δρα μόνος του, απομακρυσμένος από τα κεντρικά γεγονότα, απέχει από τις διαδικασίες συνδιαμόρφωσης.

Έχοντας έντονες ακόμη τις μνήμες του Δεκέμβρη και έχοντας συμμετάσχει σε δράσεις, συνελεύσεις και γενικότερα όντας κομμάτι αυτής της εξέγερσης θεωρούμε ότι ο εξεγερμένος, σε σχέση με τα τεχνολογικά μέσα, θα πρέπει να βρίσκεται σε ένα συνεχές δίπολο. Από τη μια μεριά, σαν σύγχρονος λουδίτης να σαμποτάρει τα μέσα αυτά ή στα πλαίσια της αυτοδιαχείρισης να τα οικιοποιηθεί.

Away From Keyboard

νοέμβρης 2009

 

Την Πέμπτη στην κατάληψη πριν την προβολή…

09_activist_toolkit_skaramagka.previ

μια σειρα σεμιναριων με focus την κινηματικη χρηση…

αν έχετε, ελάτε με το λαπτοπ σας…

επόμενα σεμινάρια:

* 26/11 Δημιουργία Αφίσας
* 03/12 Υποτιτλισμός,
* 10/12 δημιουργια/διαχειρiση blog
* 17/12 ανωνυμια (ιντερνετ αλλα και στο πισι μας),
* 18/12 (Παρασκευή) ψάχνωντας στο internet,

η ιδεα ειναι ο κυκλος σεμιναριων να ειναι νομαδικος, να αλλαζει δηλαδη μερος που γινεται, καθε φορα που ολοκληρωνεται. καθε σεμιναριο διαρκει 3-4 ωρες και αποτελει εισαγωγη στο αντικειμενο του, μια βαση για να πιαστει ο κοσμος με αυτο.

http://www.sid.gr

Επίσης το εργαστήρι αυτομόρφωσης για το μοντάζ θα γίνει κανονικά, περίπου την ίδια ώρα, δηλαδή στις 6μμ.

ΠΡΟΒΟΛΗ: Gendernauts

H Συνέλευση για το Σαμποτάζ στο Φύλο και τη Σεξουαλικότητα θα πραγματοποιήσει την εξής Προβολή/Συζήτηση:

afisa gia blog

Gendernauts

Πέμπτη, 26 Νοεμβρίου στις 20:00

Κατάληψη Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά

H επαφή με τον μπάτσο και ο μη-πολίτης

Στην μητροπολιτική πραγματικότητα, είναι συχνό φαινόμενο η εξακρίβωση στοιχείων η ακόμη και η προσαγωγή ατόμων από τους μπάτσους, με αφορμή την «ιδιαίτερή» τους εμφάνιση, την παρουσία τους σε δημόσιους χώρους ή και (όπως πρόσφατα) την παρουσία τους σε «κοιτίδες τρομοκρατίας» όπως αρέσκονται να αποκαλούν τα Εξάρχεια οι χείρες της ίδιας εξουσίας που εκτελεί κυριαρχικά τα άνωθι.

Συχνά όλες και όλοι έχουμε βρεθεί σε μία τέτοια θέση, και η αντιμετώπιση ενός τέτοιου συμβάντος από πλευράς μας περνά αρκετές φορές μέσα από ατομικίστικες διαδρομές. Η επιτέλεση του «αγανακτισμένου πολίτη» απέναντι στον μπάτσο, ζητώντας ευγενικά τον λόγο για τον οποίο μας ζητά ταυτότητα, η μακιαβελικής εμπνεύσεως ερώτηση «γιατί μου ζητάτε ταυτότητα? έχει συμβεί κάτι?», η δήλωση «εγώ στη δουλειά μου / στο σπίτι μου πήγαινα» και σε εξαιρετικές περιπτώσεις η απαίτηση να μας παραδώσει «τον αριθμό του» ώστε να τον χρησιμοποιήσουμε υποτίθεται για να καταγγείλουμε κάποια «αντιδημοκρατική συμπεριφορά του» αργότερα, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία δημοκρατικότατη συμπεριφορά πολίτη, η οποία μπορεί σε μοριακό πλαίσιο να μας γλιτώσει από ένα μεταμεσονύχτιο τράβηγμα στην ΓΑΔΑ, αλλά σίγουρα δεν αποτελεί σπόρο για μία συλλογικότερη πολιτική απείθεια η οποία εφόσον επικοινωνηθεί κατάλληλα, μπορεί να ασκήσει πολιτική με τους δικούς μας όρους.

Μη αποδεχόμενοι την δημοκρατική πολιτική συγκρότηση του υποκείμενου «πολίτης», οφείλουμε να προσθέσουμε και να επικοινωνήσουμε μία νέα μορφή καθημερινής συλλογικής αντίστασης μέσα στην μητροπολιτική μετα-μοντέρνα φυλακή. Με συλλογικούς (ποιοτικά και αριθμητικά) όρους, μπορούμε να αρνηθούμε να παραδώσουμε οποιαδήποτε ταυτότητά μας σε έλεγχο μπάτσου στον δρόμο. Ο αριθμός του δεν μας αφορά, καθ’ ότι δεν επιλέγουμε να κινηθούμε μέσω διαμεσολαβημένων διαδικασιών για να εκφράσουμε την εκδίκησή μας (την εκδίκησή μας την εκφράζουμε ευθέως – δεκαετίες τώρα).   Σε γενικευμένο πογκρόμ, μπορούμε συλλογικά να αρνηθούμε να παραδώσουμε οποιοδήποτε στοιχείο μας. Μαζικές προσαγωγές προς την ΓΑΔΑ καθημερινά σίγουρα θα παραδίδανε ένα αδιαμεσολάβητο μήνυμα προς το Υπουργείο ΠΡΟΠΟ, και εφόσον επικοινωνούταν πολιτικά και
προταγματικά, θα έφτανε στο επίπεδο μιας καθημερινής κυψέλης αντίστασης στο μικρο-επίπεδο των παιχνιδιών εξουσίας μέσα στην πόλη.
Υπερβολικές «ασεβείς» επιτελέσεις από πλευράς μας που θα δημιουργούσαν δυσμενή συνθήκη για την σωματικότητά μας, ειδικά όταν αυτές λαμβάναν χώρα σε ατομικό επίπεδο και προτού η ιδέα αυτού του άρθρου κάποτε είναι μια πολιτική πραγματικότητα, θα μπορούσαν να αποφευχθούν για την ώρα.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη έγραψε ιστορία στα πλαίσια της πολιτικής
ανυπακοής, με δεκάδες πολίτες να παύουν την επιτέλεση του «πολίτη»
και, απελευθερώνοντας εξεγερμένους που πιάστηκαν προσωρινά όμηροι στα χέρια των μπάτσων, γιουχάροντας πολιτικές κινήσεις των ΥΜΕΤ, και
πετώντας γλάστρες από τα μπαλκόνια στα εξάρχεια έγιναν έμπνευση για
τον εμπλουτισμό των καθημερινών, «εξω-κινηματικών» στιγμών (αν
υφίστανται τέτοιες) της καθημερινότητας όλων μας.

Η καταστροφή αυτού του πολιτισμού και η ταυτόχρονη γεννεσιουργία του επόμενου, ο οποίος θα είναι πιο κοντά στην απελευθέρωση του ανθρώπου από την εκμετάλλευση και τις συγκεντρωτικές δομές κυριαρχίας, συμβαίνει και εκρηκτικά, αλλά και με μία υφέρπουσα καυτή ανάσα που εκπνέεται από τους εξεγερμένους, τις εξεγερμένες και τα εξεγερμένα αυτής της πόλης, εκλύοντας δυσωδίες ελευθερίας προς τα εξευγενισμένα ροζ ρουθούνια των κυρίαρχων.

νομάς

αντι-νομιες

O θεσμός της αντιτρομοκρατικής δημιουργεί εκείνο τον πραγματικό σχηματισμό λόγου που καθιστά το δυνητικό και πιθανό εκφράσιμο. Ο λόγος της καθορίζεται από ένα σταθερό τρόπο συσχέτισης των δυνατοτήτων συστηματοποίησης που είναι εσωτερικές σ’ ένα σχηματισμό λόγου ( εν προκειμένω τις μεθόδους πρόληψης και καταστολής αντισυστημικών πράξεων, την τεχνολογία του εν χρήση οπλοστασίου, τις ‘μανιέρες’ συλλογής και χειρισμού ενοχοποιητικών στοιχείων, την απαγγελία επίσημων κατηγορητηρίων ) με άλλους που είναι εξωτερικοί προς αυτόν και ένα ολόκληρο μη λεκτικό πεδίο πρακτικών, οικειοποιήσεων, συμφερόντων και επιθυμιών. Οι αποφάνσεις της δεν είναι μόνο εξατομικευμένες δομές( αναγώμενες στη ροή επιτελεστικότητας που τις διατρέχει ) αλλά συνιστούν όρους δυνατότητας του (κάθε) περιεχομένου.

Χρειαζόμαστε εκείνο το δίκτυ που ως διάγραμμα λειτουργίας διασκελίζει κάθετα διάφορες δομές ( τη σφαίρα του συνταγματικού δικαίου και την επαύξηση της γενικότητας του περιεχομένου της με τους τρομονόμους, τις βάσεις δεδομένων βιομετρικών στοιχείων και τους τεχνο- επιστημονικούς κλάδους παραγωγής εφαρμογών υποκλοπής και ηλεκτρονικής παρακολούθησης, τα κανάλια διαρροών προς τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τις αναφορές των εμπειγνωμόνων και τις γλωσσολογικές αναλύσεις των αναλήψεων ευθύνης ) και μ’ αυτόν τον τρόπο δεσμεύει μορφές περιεχομένου άρα και το ίδιο το περιεχόμενο. Αφου είναι γνωστό ότι δεν μπορούν να ειπωθούν τα πάντα και σίγουρα όχι από οπουδήποτε, η κινησή της είναι κίνηση κατάληψης προνομιακών θώκων – θέσεων εκφοράς λόγου. Άρα η αποφάνσεις της πρέπει να περιγραφούν εντός του πεδίου λειτουργίας τους. Απο εδώ προκύπτει το εργαλείο της αποφαντικής λειτουργίας η πραγματικότητα του οποίου, δηλαδή η εφαρμοσιμότητά του, είναι συνάρτηση του χώρου προς διερεύνηση που απελευθερώνει. Καμία αστυνομική – δικαστική κρίση δεν κατασκευάζεται παρά μόνο ξεκινώντας από ένα περίπλοκο πεδίο έκφρασης – δράσης, από μια αποφαντική λειτουργία υψηλής συνθετότητας.

Ο χώρος λοιπόν που απελευθερώνεται δεν έιναι ένας γαλήνιος λογικός χώρος απ’ όπου μπορούν να τεθούν όλες οι λογικές ερωτήσεις, αλλά ο χώρος εκφοράς ερωτημάτων η εμφάνιση των οποίων αποκλείει κάποιες άλλες. Με μια έννοια τα ερωτήματα αυτά σχηματοποιούν ήδη μια πραγματικότητα, δεδομένου ότι η θέσεις σύνταξής τους είναι κατοχυρωμένες από πλευράς εγκυρότητας, που είναι δύσκολο να επερωτηθεί. Τα ερωτήματα αυτά δημιουργούν την εμφάνιση μιας κλάσης ειδικών φαινομένων ( πύκνωση των γραμμών του αντάρτικου, ποιοτική αναβάθμιση της πολιτικής βίας, γενεσιουργοί πυρήνες – κοιτίδες ‘τρομοκρατικής’ δράσης, μετα-εφηβική παραβατικότητα, εγκληματοποίηση αντισυμβατικών συμπεριφορών ) που ο σχηματισμός δράσης – λόγου αντιτρομοκρατική απαιτεί ιδιοσυστατικά ως καταστατική παράσταση και δυναμικό ανάπτυγμα, ως βαθμίδα εισβολής αληθινών συμβάντων και πεδίο παραγωγής γεγονότων, τα οποία η σύσταση μιας θεωρίας θα εξηγεί. Ένας νέος τομέας του επιστητού γεννιέται, εν-κοινωνίζεται και είναι δουλεία της αντιτρομοκρατικής η σύσταση του θεωρητικού πλαισίου ερμηνείας του.

Η αντιτρομοκρατική είναι η επιχειρησιακή εκλέπτυνση της ελ.ας στο χώρο του μη- πραγματικού. Είναι η πραγματική, υλικά δραστική παρέμβαση πυροδοτούμενη από και ερειδόμενη σε πιθανολογικά σενάρια, ένα κινούμενο κατώφλι απαραλλαξίας μεταξύ υπαρκτού και υποτιθέμενου ως τέτοιου, μεταξύ ομήρου του κράτους και φυγά εξ’ αυτού, τελικά μεταξύ αθωότητας και ενοχής. Όχι πως η αθωότητα μπόρει να μορφοποιηθεί ως έννοια μακράν της κυρίαρχης πολιτικής σφαίρας, ούτε ως έχουσα νόημα εκτός του πεδίου εμμένειας της δικαιικής τάξης. Γι’ αυτό και η αναίρεσή της κατα την τέλεση ποινικά κολάσιμων πράξεων ( μπάχαλα ) οι δράστες των οποίων δεν νίωθουν ούτε ένοχοι, ούτε ενοχή. Γενικα όταν η πράξη της εξαίρεσης καθίσταται αξία – και τι άλλο είναι η αντιτρομοκρατική υπηρεσία από τη θεσμοποίηση αυτου του γεγονότος; – προϋποθέτει και συνεπάγεται, με μια λέξη ταυτίζεται με, την αντίστοιχη μη- αξία, η οποία μπορεί να μεθερμηνεύεται, κάθε στιγμή, σε ο, τιδήποτε αυτό το κινούμενο κατώφλι περιλαμβάνει αποκλείοντας το.

πληβείος

Χούντα είναι θα περάσει!

IMG_0129

IMG_0128

 

 

IMG_0131

 

IMG_0132

Κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια, με δεδομένο τον ασφυκτικό κλοιό γύρω από την κατάληψη όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες, μπορούμε να καταλάβουμε το μέγεθος των μέτρων καταστολής στο κέντρο της Αθήνας… μέρα που είναι σήμερα. Αλλά και μερικών προαστίων όπως πληροφορούμαστε.

Μέρα που είναι σήμερα λοιπόν… προσφέρεται από το Κράτος ένα γνήσιο σουρεαλιστικό θέαμα: Πρόκειται για επέτειο ενάντια την Χούντα… και με έναν πρωτότυπο τρόπο το Κράτος δεν πρέπει να μας αφήσει να ξεχάσουμε.

Τα "φαντάσματα"  πάνω από την πόλη. Του Νοέμβρη και του Δεκέμβρη λέμε.

 

Αναβολή του εργαστηρίου για το μοντάζ

Το εργαστήρι αυτομόρφωσης για το μοντάζ που ήταν να γίνει την Πέμπτη 19 Νοέμβρη αναβάλλεται λόγω συνολικότερων εργασιών στον χώρο της κατάληψης. Θα γίνει στις 26 Νοέμβρη και ώρα 6μμ.